کاروان کوچک ورزشکاران افغانستان در مسابقات المپیک لندن روز سه شنبه به این کشور باز می گردد. در این میان، نیکپا توانست تنها مدال این بازی ها را به دست آورد.مردم افغانستان مشتاقانه منتظرند تا از این قهرمانان استقبال کنند.
ده ها تن از خویشاوندان و همسایه های روح الله نیکپا، در منزل او در کابل گردهم آمده اند تا برای استقبال از این مدال آور و میزبانی از مهمانانی که به دیدار او می آیند، آمادگی بگیرند. آنها می گویند: "ما میزبان هستیم و روح الله قهرمان افغانستان و متعلق به تمام مردم این کشوراست".

خوشی و شوق در چهره تمامی کسانی که برای پذیرایی از نیکپا آمادگی می گیرند، هویداست. عبدالله نیکپا، پدر روح الله نیکپا که مرد لاغر اندامی است، می گوید افتخار دارد که پسرش توانسته پرچم افغانستان را در بین تمام ملت های جهان به اهتزاز در آورد: "من به تمام ورزشکاران افغانستان افتخار می کنم. کوشش کنند، موفق باشند و پرچم افغانستان را در همه جا بلند کنند".

مکتب، ورزش و کار
وقتی خانواده نیکپا افغانستان را به قصد ایران ترک کرد، نیکپا 12 سال داشت. او همه روزه با برادر بزرگش برای تمرین تکواندو در کمپ مهاجرین می رفت و به این ترتیب او با ورزش تکواندو آشنا شد.

پدر نیکپا می گوید از طریق کارگری در ایران مصارف خانواده اش را تامین می کرد و روح الله نیز پس از آمدن از مکتب با او همکاری می نمود: "خود روح الله جان هم بعد از تعطیلی مکتبش با من کار می کرد. هم مکتب می رفت، هم ورزش و هم کار می کرد".

اعضای خانواده نیکپا می گویند مانعی در برابر ورزش او وجود نداشت. و همه اورا تشویق می کردند. نیکپا در حال حاضر نیز در یک شرکت کار می کند. او از طریق مزدی که از این شرکت می گیرد، هزینه های ورزش و خانواده اش را تامین می نماید.

اعضای خانواده نیکپا از اخلاق او تعریف می کنند و می گویند او از مهارت های ورزشی اش در برابر کوچک ترهای خانواده و کوچه استفاده نمی کرد. حامد شایان، شوهرخواهر نیکپا که از دوران کودکی او خاطره هایی دارد به شوخی می گوید که روح الله هیچ‌گاه در برابر برادر بزرگش قهرمان نبوده بلکه از او لت ها خورده است.

روزهای دشوار
زمانی که خانواده نیکپا از مهاجرت به کابل برگشت، او به دلیل علاقه ای که به تکواندو داشت، در این رشته ورزشی ثبت نام کرد.
نیکپا تاکنون دو مدال المپیک را برای افغانستان به ارمغان آورده است.

در آن روزها کابل مانند امروز نبود و روح الله باید برای رفتن به تمرین، فاصله زیادی را با بایسکل طی می کرد زیرا در نخستین سال های پس از شکست طالبان، نه از بس های شهری خبری بود، و نه هم سهولت های ترانسپورتی که حالا برای باشندگان این شهر فراهم است.

شایان می گوید روح الله و دو دوست ورزشکارش مجبور بودند با یک بایسکل همه روزه فاصله بین چهار قلعه در نزدیکی دارالامان تا کمیته المپیک را طی کنند: "در منطقه ای که خانه روح الله بود، دو نفر دیگر هم به تیم ملی تکواندو می رفتند. هرسه آنها یک بایسکل داشتند و سه تا چهار کیلومتر را همه روزه با یک بایسکل تا کمیته ملی المپیک طی می کردند". او می گوید روح الله با وجود تمام این مشکلات یک روزهم تمرینات ورزشی را از دست نداد.
اما حالا کمیته ملی المپیک و حکومت افغانستان برای استقبال از نیکپا و پنج ورزشکار دیگر که در بازی های المپیک شرکت کرده اند، آمادگی می گیرند.(دویچه وله)