نثار احمد بهاوی، قهرمان تکواندوی افغانستان در آخرین رقابتش برای کسب مدال برونز باخت. اما واقعا دلیل شکست بهاوی چه بود؟ رادیو دویچه وله در این مورد گفتگوی ویژه یی با ناصر هوتکی، کارشناس تکواندو انجام داده است.

دویچه وله: نثار احمد بهاوی، قهرمان تکواندوی افغانستان که از ناحیه پا مصدوم بود، جمعه شب در وزن 80 کیلوگرام مقابل حریفش از ایتالیا قرار گرفت و با نتیجه 4 بر 0 بازی را واگذار کرد. آقای هوتکی، نثار احمد چرا باخت؟ آیا مصدومیت تنها دلیل شکست او بود؟

هوتکی: چند مسئله قابل بحث است. یکی مسئله مصدومیت است؛ نثار پایش چهار پنج بار عملیات شده است. اما بالاخره تداوی شد و توانست در کسب سهمیه المپیک مدال طلا بگیرد. در این مسابقات هم آمادگی عام و تام داشت؛ اما یک هفته پیش تمرینات فشرده داشت که این از نظر تکنیکی مشکل دارد، کسی که برای المپیک می خواهد مسابقه بدهد، از چند سال پیش آمادگی می گیرد. یک هفته آمادگی در تمام جهان، شامل نرمش و تفریح است تا ورزشکار از لحاظ روحی و روانی آماده شود. اما دوستان یک تمرین بسیار فشرده سخت برای او تدارک دیدند تمرینی که باعث شد پای او آسیب ببیند.

با این هم، در مسابقه دوم بهاوی بسیار با قدرت ظاهر شد که بنابراین می توان گفت که مصدومیت دلیل فرعی شکست بود. دلیل دوم این که، در ورزش غالبا رقیبان شناسایی می شوند، ویدیوی بازی آنان پیدا می شود و در حضور هیئت فنی و ورزشکار شیوه مبارزه آنها انالیز (تحلیل) می گردد. شگردهای رقیب شناسایی و برای هر کدام راهکار پیشنهاد می گردد. متاسفانه در این مبارزه این چنین نبوده. اگر برای نثار شیوه درست مبارزه با رقیب قدبلند آموزش داده می شد، دست کم مسابقه را شکست نمی خورد و می توانست امتیاز هم بگیرد. من فکر می کنم این به دلیل ناشی گری بخش تخنیکی فدراسیون تکواندو است.

دویچه وله: آیا این مسئله به خاطر نبود افراد متخصص در تیم اعزامی لندن به وجود آمده که نتوانستند ورزشکار را آماده بسازند؟

هوتکی: من فکر می کنم این کاروان ورزشی نبوده؛ این کاروان هیئت اداری و کارمندان عالیرتبه کمیته ملی المپیک بود که در ترکیب خود چند ورزشکار هم داشته است. مثلا رییس کمیته المپیک بادیگاردهای خود را می برد که گویا از حمله انتحاری احتمالی در لندن جلوگیری کنند. در حالی که اگر پرسان کنید که چرا داکتر یا فیزیوتراپیست نبردید، می گویند که بودجه نداریم.

نه داکتر بوده نه فیزیوتراپیست، نه روانشناس. در مورد تغذیه هم، بیشتر وقت ها ورزشکاران ما قرنطین نمی شوند؛ اگر قرنطین هم شوند، با یک رستورانت قرارداد می شود که هر روز برایشان قابلی پلو بدهند، به نام گویا انرژی!

دویچه وله: مدیریت ورزشی در افغانستان احساس می شود که یک مقام سیاسی است تا یک مقام ورزشی. آیا این باعث افت ورزش در یک کشور نمی شود؟

هوتکی: متاسفانه در افغانستان بیشتر پست هایی که باید آدم های متخصص و توانمند آنجا باشند، بر بنیاد علایق و گپ های سیاسی توزیع می شوند تا به باور خودشان، وحدت ملی، زبانی و منطقوی... مراعات شود. رییس کمیته ملی المپیک فعلا فردی درس خوانده، گویا متخصص در عرصه نظامی است. افغانستان بیشتر از هرچیز به امنیت نیاز دارد، اما او به این پست جابجا شده است.

دویچه وله: منظور این است که آیا کمیته المپیک یک پست حاشیه یی و طفیلی است که غالبا یک فرد سیاسی، نظامی بر آن نصب می شود؟

هوتکی: متاسفانه با شما موافقم. این یک پست سیاسی نیست، اما یک پست سیاسی ساخته می شود. در دیگر جاها اگر یک سیاستمدار هم رییس المپیک شود، از امکانات و روابط خود برای بهبود ورزش استفاده می کند؛ در اینجا برعکس است. یک عده با یک خانه می آیند، از مدیریت ورزش صاحب ده خانه می شوند.

از سوی دیگر، ورزشکارها در سرنوشت سیاسی افغانستان سهم آنچنانی نداشتند؛ و شاید هم هیچ نداشتند بنابراین به عنوان یک قشر فرعی دیده می شوند. اما اگر توجه کنید حالا 400، 500 هزار نفر به نحوی زندگی خود را با ورزش گره زدند. در فضای صلح و جنگ ورزش حرف اول را می زند، حتا پیش از دیپلوماسی.

دویچه وله: در بخش ورزش آیا کمک جهانی وجود دارد؟ یا برای جامعه جهانی هم ورزش افغانستان یک مسئله حاشیه یی است؟

هوتکی: برای جامعه جهانی ورزش یک مسئله حاشیه یی نیست؛ منتها ظرفیت جذب کمک برای ورزش وجود ندارد. به عبارت دیگر، اول توانمندی جذب کمک وجود نداشته؛ دوم ظرفیت این نبوده توانمندی بیشتر را به وجود بیاوریم؛ سوم این که ما ظرفیت مدیریت همان کمک های اندک را هم نداریم.

به عنوان مثال، یک جودوکار نخبه ناروی در یکی از مجالس با رییس المپیک صحبت کرده که ما حاضر هستیم برای جودو یک جمنازیوم درست کنیم؛ از طرف رییس المپیک جواب داده شده است که اگر پول را نقد می دهید خودمان کار می کنیم، ورنه رخصت هستی.

دویچه وله: زندگی یک قهرمان ورزشی در افغانستان چگونه است؟ این ورزشکاران چه امتیازاتی دارند.

هوتکی: بر اساس 32 سال تجربه ورزشی ام باید بگویم که هیچ توجهی صورت نمی گیرد. زندگی اینان بسیار بسیار ضعیف است و به آنها هیچ توجه نمی شود به این بهانه که بودجه وجود ندارد. جودو کار ما مثلا در کوپی کشی کار می کند؛ و یا روح الله نیکپا یک دکان موقر داشت.

دویچه وله: کمیته المپیک معاشی به این قهرمانان ورزشی نمی دهد؟

هوتکی: قطعا نه! ورزشکاران افغانستان معاش ندارند؛ اما عصریه که با آنها می دهند، ماهانه یکهزار افغانی (20 دالر) است. علاوه بر این، مثلا در گذشته وقتی 800 دالر برای اشتراک در مسابقات دهه فجر، به عنوان جیب خرج و سفر خرج به ورزشکار پرداخت می شد، رییس فدراسیون به هر ورزشکار فقط 100 دالر می داد. شاید باور نکنید که یک نفر 20 سال است که در کمیته ملی المپیک رییس یک فدراسیون، ترینتر، کاوچ و.. است.

در یک کلام، اول این که بودجه ندارد، دوم این که نمی توانند بودجه پیدا کنند؛ سوم این که همان چیزی را که دولت می پردازد، درست مصرف نمی شود.

مصاحبه گر: عاصف حسینی

ویراستار: نادیه فضل

دويچه وله دری