اهالی برخی مناطق در ولایتهای میدان-وردگ، بامیان و دایکندی گفته اند که بخش عمده کشتزارهای آنها به دلیل خشکسالی از میان رفته و صدها خانواده مجبور به ترک روستاهای خود شده اند. ولسوالی بهسود در میدان-وردگ، ولسوالی های یکاولنگ، ورس، سیغان و پنجاب در بامیان و شهرستان و میرامور در دایکندی، از مناطقی هستند که گفته می شود صدها خانواده از ساکنان آنها به دلیل خشکسالی امسال، روستاهای خود را ترک گفته اند.

ساکنان این ولایت ها گفته اند که هزاران جریب زمین مزروعی للمی کاملاً غیرقابل کشت شده و بخش عمده کشتزارهای آبی در دره ها هم به خاطر کم آبی خشک شده است.
محمد حسین، از ساکنان ولسوالی یکاولنگ ولایت بامیان گفت: امسال اکثر کشتزارهای گندم آبی، رشقه، علفزارها و کشتزارهای للمی خشک شده. حالا فصل درو کشتزارها نزدیک است، اما به کشتزارها آب نرسیده و اگر امسال مردم از زمینهای خود حاصل نگیرند، در زمستان مواد خوراکی نخواهند داشت.

او افزود: وقتی که رشقه وعلف نباشد، گاو و گوسفند هم نگهداشته نمی شود. خیلی از مردم یکاولنگ زمین و خانه های خود را ترک گفته و به کابل یا شهرهای دیگر رفته اند. من یک مقدار زمین دارم که همه ساله حاصلات خوبی از آن می گرفتم، اما امسال بیشتر کشتزار من قبل از رسیدن به ثمر خشک شده است.

دامنه خشکسالی در مناطق کوهستانی مرکزی از زمین های زراعتی هم فراتر رفته و در برخی محلات مردم با کمبود و حتی نبود آب آشامیدنی هم مواجه هستند.
در برخی مناطق ولسوالی ها و مرکز ولایت بامیان، چاه های آب خشک شده و مردم مجبورند برای تهیه آب آشامیدنی چندین کیلومتر فاصله را طی کنند ـ چیزی که مردم را به شدت نگران کرده و انتقادها علیه مقامات دولتی مبنی بر عدم توجه به رفع مشکلات و نیازمندیهای مردم را برانگیخته است.

عبدالله ساکن مرکز بامیان گفت: من تا حالا چند بار چاه آب خانه ام را کنده ام، اما هر بار که کنده ام، سه روز بعد دو باره خشک شده، دیگر توانایی این همه کار را ندارم. خیلی مردم با مرکب از راههای دور آب خوردن می آورند، حکومت محلی هم هیچ توجه به این مشکل مردم ندارد. بدون آب نمی شود زندگی کرد.

ارتفاع ولایات مرکزی افغانستان از سطح دریا به بیش از دو هزار و پنجصد متر می رسد و منابع عمده آبی این مناطق به برف ذخیره شده در ارتفاعات کوه بابا بستگی دارد که گفته می شود برف این ارتفاعات امسال زودتر از سالهای قبل آب شده است.

علاوه بر این، مردم در ولسوالی بهسود ولایت میدان-وردگ می گویند امسال در بیشتر مناطق این ولسوالی ملخ و موش نیز به کشتزارها هجوم برده است. ساکنان بهسود، که خود راه حلی برای رفع این مشکلات ندارند، می گویند در سالهایی که برف و باران کم ببارد، هجوم موش و ملخ هم به کشتزارها بیشتر می شود.

ظاهر نظری، روزنامه نگار در بامیان، که اخیرا به مناطق مختلف در بهسود سفر کرده، به بی بی سی گفت: در مناطق مختلف بهسود مردم از خشکسالی به شدت رنج می‌برند. من خودم دیدم که کشتزارهای مردم خشک شده و خیلی ها آب آشامیدنی ندارند. من دیدم که موش و ملخ هم به کشتزارها حمله کرده و بسیاری از زمینهای گندم آبی و للمی از بین رفته است.

آقای نظری افزود: مردم بهسود هیچ راه حلی برای این مشکلات خود نداشتند، همه از دولت انتقاد داشتند که چرا برای رفع مشکلات آنها اقدام نمی کند. مقامات دولت بروز خشکسالی در مناطق مرکزی را تایید کرده و گفته اند که هزاران خانواده ظرف سالهای اخیر به دلیل خشکسالی از ولایات دایکندی، بامیان و میدان وردگ آواره شده اند.

هرچند آمار دقیقی از تعداد افرادی که به دلیل خشکسالی روستاهای خود را ترک کرده اند وجود ندارد، اما حبیبه سرابی، والی بامیان، می گوید که در حدود سی درصد از ساکنان ولسوالی های ورس، یکاولنگ و پنجاب ولایت بامیان از روستاهای مهاجرت کرده‌اند.

خانم سرابی گفت: در ولسوالی های سیغان، یکاولنگ، ورس، پنجاب و مرکز بامیان مردم به شدت دچار خشکسالی هستند. در سیغان مردم چندین قریه از فاصله‌هایی که در ظرف دو ساعت تا سه ساعت پیاده طی می‌شود و از جاهای دور دست با مرکب آب می‌آورند.

والی بامیان افزود: در مرکز بامیان هم مردم شکایت دارند که چاه های آب آنها خشک شده. راه حل کوتاه مدت این است که ما می خواهیم با تانکرهای سیار برای این مردم آب انتقال دهیم. در ولایات مرکزی افغانستان بیشتر مردم به کشاورزی اشتغال دارند و از این رو بخش عمده معاش آنان از تولید محصولات کشاورزی تامین می شود.
حالا اگر زراعت و دامداری در این مناطق از رونق باز بماند، بیشتر مردم جز ترک مناطق خود و روی آوردن به شهرها، گزینه دیگری برای ادامه زندگی ندارند.