يکي از دردناک‌ترين خبرهايي را که در محيط حرفه‌اي‌ام شنيدم، از دست دادن يکي از همکارانم بود. آخرين باري که ديدم، روز يکشنبه بود. وقتي نزديک شام از دفترم بيرون مي‌شدم، او وارد شد و خوش لباس‌تر از هميشه به نظر مي‌رسيد. بي‌مقدمه گفت: «هيچ فرصت نشد، با هم صحبت کنيم. اين هفته مرخصي مي‌گيرم، به صورت مفصل صحبت ميکنيم.»  ميدانستم که در مورد چه با من صحبت ميکند. بارها کوشيده بود که وقتي را به اين منظور اختصاص دهد، ولي مشغلههاي کاري اين فرصت را به او نميداد. هنوز صدايش در گوشم هست و آن تبسم مليح آخرش هرگز از خاطرم نخواهد رفت - کسي که ما الهام ميگفتيم و خستگيناپذيرش واقعاً الهامبخش بود.
احمديما شيرزاد، که در آغاز به نام احمد الهام و سپس به نام يما شيرزاد به بخشهاي فارسي و پشتوي بي بي سي از تحولات شمال، به ويژه ولايت آشوبزده کندز گزارش ميداد، دوشنبه شب در يک رويداد جادهاي در ولايت شمالي بغلان جان داد. احمد روز دوشنبه از کابل به کندز بازگشت، ولي هرگز به آنجا نرسيد، مگر جنازهاش.
جاويد بشارت، سخنگوي پوليس بغلان ميگويد احمد شامگاه روز دوشنبه به او زنگ زد و قرار شد که شب با شماري ديگر از خبرنگاران محلي مهمانش شود، اما اين رويداد باعث شد که کار احمد به شفاخانه پلخمري بکشد. سخنگوي پوليس بغلان مي افزايد که احمد حدود چهار ساعت در شفاخانه زنده بود، اما به دليل خونريزي شديد جان داد.
آقاي بشارت ميگويد شامگاه روز دوشنبه (10 عقرب) موتر حامل احمد به دليل خرابي جاده در يکي از پيچهاي تپههاي نزديک شهر پلخمري از جاده منحرف شد و به گودالي افتاد. بشارت ميافزايد که سر احمد به شدت زخمي شده و يکي از کليه هايش آسيب جدي ديده بود و تلاشهاي دکتران شفاخانه پلخمري براي نجاتش به نتيجه نرسيد.
غير از اعضاي خانواده و همکاران احمد، خيلي از خبرنگاران، فعالان مدني و مقامهاي دولتي نسبت به مرگ نابهنگام او اظهار تأثر کرده و درگذشتش را «ضايعه» خواندهاند. از جمله عبدالله عبدالله رئيس اجرائي حکومت وحدت ملي و نادر نادري، مشاور ارشد رئيس جمهوري ضمن ابراز تأثر در اين مورد، با خانواده همکاران او اظهار همدردي کردهاند.
او در يکي از خطرناکترين مناطق خبرساز شمال افغانستان مستقر بود. از 2006 که به بي بي سي پيوست، موضوعهاي مختلف مربوط به کندز و ولايتهاي همجوار را پوشش ميداد. او بارها در مهلکه قرار گرفت و تا يک قدمي مرگ رسيد، اما جان به سلامت برد. احمد خبرنگاري نبود که به دليل پرخطر بودن حرفهاش، دست از کار بکشد.
وحيد مسعود، سردبير بخش فارسي و پشتوي بي بي سي در کابل ميگويد: «احمد الهام 10 سال تمام رويدادهاي شمال را گزارش کرد، از ناامني و جنگ جان بسلامت برد، ولي دريغا که تصادم موترش جانش را گرفت. الهام هيچ وقت عصباني نميشد، بردبار و موقر بود. عميق مي انديشيد و تصوير حقيقي رويدادها را به گوش ميليونها شهروند افغانستان ميرساند.»
او هميشه از اوضاع و خبرها آگاه بود. هر وقتي من يا ديگر همکارانم به او زنگ ميزديم، انبوهي از اطلاعات را از منابع دست اول در اختيارمان قرار ميداد. از زنگهاي پي هم و کنجکاوي بيش از حد ما خسته نميشد. به تليفونهاي من همواره با خنده و شوخي پاسخ ميداد يا منابع مختلف را معرفي ميکرد که ما خود با آنها تماس بگيريم.
اين خبرنگار بي بي سي با طيف گستردهاي از منابع دولتي، غيردولتي و حتي شورشيان به دليل امور حرفهاياش ارتباط داشت. مشخص بود که اين منابع به او اعتماد داشتند و از مسائل پس پرده تحولات شمال بهويژه کندز به او اطلاعات ميدادند. او از اين اطلاعات در گزارشهاي خود براساس اصول حرفهاي به صورت بيطرفانه استفاده ميکرد.(بي بي سي)