بر اساس یک گزارش تازۀ سازمان ملل، در ۱۰ ماه گذشته نزدیک به نیم میلیون تن در نتیجۀ جنگ‌ها و خشونت‌های هراس‌افگنانه از خانه‌های‌شان بی‌جا شده‌اند. این گزارش نشان می‌دهد که بسیاری از این بی‌جاشده‌گان از ولایت‌های کندز، ارزگان، هلمند و فاریاب استند.
این گزارش می‌افزاید که آواره‌گان نبرد در کشور با دشواری‌های فراوان، مانند؛ کمبود خواربار روبه‌رو استند.
یافته‌های این گزارش نشان می‌دهد که در میان این بی‌جاشده‌گان ۵۶ درصد کودکان و نوجوانان ۲۳ درصد مردان و ۲۲ درصد زنان استند.
اکنون شمار بزرگی از آواره‌گانِ جنگ کندز در حومه‌های شهر کابل به سر می‌برند. شماری از این خانواده‌ها می‌گویند که روزهای سرد زمستان به زودی فرا می‌رسند و آنان با دشواری‌های بیشتر روبه‌رو خواهند شد.
بی‌نظیر، آوارۀ جنگ کندز، می‌گوید: «شوهر ندارم و با پنج فرزند چهل روز است که در کابل آواره استم. نه نان برای خوردن دارم و نه جایی برای زنده‌گی. بیست روز است که هرچند روز به ریاست مهاجرین کابل می‌آیم که برایم کمکی شود؛ اما تا اکنون هیچ‌چیزی به دست نیاورده‌ام.»
انتقادها بر این استند که حکومت نتوانسته‌است که کمک‌های لازم را برای این بی‌جاشده‌گان فراهم سازد.
‌هادی میران، آگاه امور اجتماعی، می‌گوید: «در حالی که بی‌جاشده‌گان داخلی وضع خوبی ندارند و بیش از نیمی از آنان نتوانستند کمکی به دست آوردند. توانایی‌های مالی حکومت نیز چندان نیست که بتواند بی‌جاشده‌گان کاری انجام بدهیم تا در زمستان دچار بهران نشویم.»
درهمین حال وزارت مهاجرین می‌گوید که تنها به نیمی از این آواره‌گان جنگ رسیده‌گی شده‌است.
حیفظ احمد میاخیل، مشاور رسانه‌یی وزارت مهاجرین وعودت کننده‌گان، می‌گوید: «از آغاز سال هجری خورشیدی تا اکنون ۴۵۰ هزار خانواده در داخل کشور بی‌جاشده‌اند. دشواری بنیادی رو به روی ما این است که ما به منابع و امکانات مالی بسنده نداریم تا بتوانیم به بی‌جاشده‌گان رسیده‌گی کنیم و این سبب افزایش دشواری‌ها شده‌اند.»