کمیسیون حقوق بشر افغانستان در یک تحقیق تازه دریافته است که 16 درصد کودکان کار، مورد آزار و اذیت جنسی قرار می‌گیرند.
سیما سمر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر، روز سه‌شنبه 14 حمل در یک نشست خبری در کابل گفت که براساس یافته‌های کمیسیون، 16 درصد کودکان کار مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته‌اند که 43 درصد این آزارها، تماس بدنی است.
خانم سمر همچنین افزود که 56 درصد کودکان کار از تحصیل باز مانده‌اند که 81 درصدشان به خاطر وقت کافی نداشتن و 13 درصد به دلیل نرسیدن در وقت معین از رفتن به مکتب محروم شده‌اند.
یافته‌های کمیسیون نشان می‌دهد که بیش از 90 درصد کودکان بیشتر از 35 ساعت در هفته کار می‌کنند؛ درحالی‌که بر مبنای قانون کار، میزان کار کودکان نباید بیش از 35 ساعت باشد. بر اساس این یافته‌ها بیش از 60 درصد آنان بیشتر از 7 ساعت در روز کار می‌کنند و 10 درصد آنان در برخی از ساعات شب نیز مشغول کارند.
کمیسیون حقوق بشر با برگزاری 13 جلسه استماع عامه در 13 ولایت، برگزاری 40 جلسه فوکس گروپ در 21 ولایت و تکمیل 657 عدد پرسشنامه در 25 ولایت کشور این تحقیق را جمع آوری کرده است.
رئیس کمیسیون گفت که یکی از مواردی که در این تحقیق مورد واکاوی قرار گرفت، وضعیت دسترسی کودکان کارگر به حقوق‌شان بود که در این مورد بر دسترسی به تعلیم و تربیت، صحت، غذا، رهایی از خشونت و آزار و اذیت جنسی در محیط کار تمرکز شده است.
خانم سمر همچنین افزود که 61 درصد کودکان کار، در محیط غیر صحی مشغول بوده‌اند که 32 درصد آنان در جریان کار دچار آسیب‌دیدگی شدند: 2.4 درصد قطع عضو، 22.2 درصد شکستگی اعضا و بقیه جراحت بدنی برداشته‌اند.
به گفته‌ی او، 57 درصد کودکان در هنگام کار دچار بیماری شده‌اند که  78 درصد آنان با هزینه شخصی خودشان را مداو کرده‌اند. دولت فقط سهم 5 درصدی را در تداوی این بیماران داشته است.
رئیس کمیسیون حقوق بشر همچنین افزود که نزدیک به 40 درصد کودکان کار در روز کمتر از سه بار غذا می‌خورند که این عمل باعث کوتاهی قد در کشور شده است.
کمیسیون می‌گوید که 98 درصد کودکان کار، پسرانی هستند که بین سنین 12 تا 18 اند. این کودکان به دلیل عوامل اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی کار می‌کنند.
در تحقیق کمیسیون نوشته شده که جنگ و ناامنی، بلایای طبیعی، چشم‌وهم‌چشمی، عدم آگاهی خانواده‌ها از حقوق کودکان و قوانین مربوط به کار کودکان و اضرار کارهای شاقه برای کودکان، نبود قانون مستقل در مورد کار کودکان، ضعف نهادهای اجرایی درتأمین حقوق کودکان و تطبیق قوانین، وجود باندهای استثمار کودکان، اعتیاد و الدین، بیجاشدگی و عودت‌کنندگی، نبود مراکز حمایوی از کودکان جهت آگاهی‌دهی و آموزش حرفه، بی‌سرپرستی، بدسرپرستی، معلولیت سرپرست خانواده، ازدواج‌های زیر سن، بی‌کاری به‌ویژه بیکاری تحصیل‌کردگان، عدم توجه دولت به تعلیمات اجباری، کمبودامکانات تحصیلی، خشک‌سالی‌ها، افزایش جمعیت و اجبار کودکان به کار از عوامل اجتماعی و فرهنگی‌ است که در این تحقیق به‌دست‌آمده است.
 این کمیسیون بر این باور است که کار شاقه کودکان، پیامدهای روانی و اجتماعی دارد چنانچه در این تحقیق آمده است که به وجود آمدن حس حسادت، انتقام‌جویی و خصومت، بی‌ثباتی و بی‌قراری، بی‌اعتمادی به دیگران، بدبینی و منفی‌گرایی، افسردگی، اضطراب، احساس ناامنی و ترس از جمله پیامدهای کارهای شاقه است.
فریادهای خاموش کودکان کار
احمد فواد کودکی حدود 13 یا 14 ساله است که در منطقه‌ی کوته سنگی، مشغول جلب مسافر برای موترهاست. او روزانه بین 10 تا 12 ساعت کار می‌کند.
وقتی از او خواستم که در مورد وضعیت کاری و علت اینکه چرا این کار را می‌کند، برایم بگوید، گفت: برو بردار، این گپ‌ها را برای کی بگویم.
او با گلوی که کمی بغض گرفته بود، ادامه داد، این اولین باری نیست که رسانه‌ها از کودکان کار گزارش می‌گیرند؛ بارها گرفته‌اند و دوستان گفته‌اند اما کی می‌شنود.
احمد فواد تا صنف چهارم درس خوانده اما قادر به خواندن نیست ولی به راحتی در مورد کودکان سخن می‌زند. او گفت که دولت اصلا به فکر مردم غریب نیست، هر چیزی که رسانه‌ها نشر کند هم کسی نمی‌شنود.
بر اساس گزارش‌های وزارت کار و امور اجتماعی، بیش از 1.2 میلیون کودک در کشور مشغول کار شاقه هستند. حدود سه میلیون کودک دیگر زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
سیما سمر رئیس کمیسیون کار کودکان را وضعیت ناگوار می‌خواند و می‌گوید که برای رفع این وضعیت باید تلاش‌های بنیادی در جهت پایان جنگ کرد و دولت در این زمینه وظیفه دارد که اقدامات عملی و فوری را روی دست گیرد و گذشته از هرگونه آرمان‌گرایی، صلح را یک ضرورت اساسی دانسته و در راستای تحقق آن اقدامات جدی انجام دهد.
خانم سمر همچنین گفت که لازم است که تمام قوانین مربوط به افراد در معرض خطر از جمله کودکان در ضمن یک کود قانونی دسته‌بندی و با درنظرداشت کار شاقه کودکان به‌روز رسانی شود. هم‌چنین راهکارهای قانونی برای حمایت از کودکان بی‌سرپرست، بدسرپرست و فقیر مورد جستجو قرار گیرد.
کمیسیون می‌گوید که در راستای حل مشکلات کودکان یک صندوق مالی مخصوص کودکان تأسیس شود و سود آن در مسیر حل مشکلات کودکان به‌ویژه دسترسی آنان به تعلیم و تربیت، صحت و تغذیه کودکان به مصرف برسد.
همچنین پیشنهاد شده است که دولت باید برای تحقق اهداف توسعه ملی و توسعه پایدار زمینه رفاه و آسایش مردم را فراهم آورد و در این زمینه مشخصاً موظف به تأسیس انواع بیمه همگانی و تأمینات اجتماعی ‌باشد.