هفدهمین دور انتخابات مجلس بعد از سه سال تأخیر با چالش‌های فراوان همراه شک و تردیدهای زیاد برگزار شد اما این انتخابات باعث شد که شماری زیاد به آینده امیدوار شوند و خوشبین باشند.
فیروز مردی حدود چهل سال و پدر پنج فرزند است. پیش از برگزاری انتخابات، او فکر می‌کرد که دیگر نباید امیدی به این کشور داشت، باید بار و بندیل را بست و رفت. مقصد اما نامعلوم.
فیروز حدود هشت ماه پیش، خانه‌ای کوچکی که در یکی از نقاط "بی‌نقشه" کابل داشت، فروخت و پول آن را به دالر تبدیل کرد تا عزم سفر کند. اما بازی و نیرنگ‌هایی که او در چهار دهه از زندگی‌اش دیده بود، باعث شد که کمی تامل بیشتر کند و گام‌های خود را با احتیاط بردارد، مبادا در این گیرودار، هست و نیستش به باد فنا برود.
او با ده‌ها قاچاق‌بر، شرکت توریستی و کمیشن‌کارانی که ویزه می‌گیرند، گپ زد، اما به نظر او پیشنهاد هیچ کدام این افراد، برایش منطقی نبود. این باعث شد که زمان از دست او برود و انتخابات برسد. انتخابات برگزار شد، او «رای» نداد به دلیل اینکه در روند ثبت نام رای دهندگان شرکت نکرده بود، اما تصمیمش را تغییر داد. او دیگر عزم سفر ندارد.
اکنون حدود ده روز از برگزاری انتخابات مجلس می‌گذرد فیروز به جای آن که دوباره به دنبال قاچاق ‎بر و یا شرکت‌های توریستی باشد، به دنبال کسب و کاری جدید است.
او حالا که هوای رفتن از سرش پریده، به روزنامه «افغانستان‌ما» گفت که زندگی در افغانستان برایم خسته کن شده بود، نه مجلس قانونی داشتیم و نه حکومتی که تشکیل شده، اساس قانونی دارد. این روال باعث شده بود که امید زندگی در افغانستان در من بمیرد. می‌ترسیدم که دوباره به دهه هفتاد میلادی برویم، داغ‌هایی که هنوز التیام نیافته است، دوباره تازه شود.
فیروز می‌گوید با مشورت پدر، مادر و همسرم و کمی هم خلاف میل باطنی آنان، تصمیم گرفتم افغانستان را ترک کنم و به کشور دیگری بروم. حداقل ما اگر سوختیم، فرزندانم نسوزند. ترکیه و روسیه را مدنظر گرفته بودیم؛ اما راهی مطمئن نیافتیم.
او گفت، حال که انتخابات مجلس نمایندگان برگزار شده است، فکر می‌کنم که حکومت و کمیسیون مستقل انتخابات اراده برگزاری انتخابات ریاست جمهوری را نیز دارد. اگر دولت خوب و کارا داشته باشیم دیگر نیازی به مهاجرت نیست.
کمیسیون مستقل انتخابات روز سه‌شنبه به رسانه‌ها گفت که تقویم انتخابات ریاست جمهوری را تا ختم هفته جاری و یا نهایتأ در شروع هفته آینده، اعلام خواهد کرد.
فیروز اکنون تصمیم دارد با پولی که قرار بود به ترکیه یا روسیه برود، موتری بخرد و شهروندان کابلی را به این سو و آن سوی شهر ببرد.
او گفت: "حالی دیگه تصمیم رفتن ندارم، یک موترک می‌گیرم در کنار پدر و مادر خود یک لقمه نان برای اولادا پیدا می‌کنم تا ببینم انتخابات دیگه چی رقم میشه."
همانند فیروز، صدها تن دیگر نیز از مهاجرت‌های قانونی یا غیر قانونی دست کشیده‌اند و برای فعلا قصد سفر به کشور دومی را ندارند.
همراه فیروز قرار بوده که پسر کاکای خانمش نیز برود، فیروز می‌گوید او نیز فعلا منصرف شده و اکنون دنبال یک کسب و کار تازه است.
بر اساس گزارش‌های منتشر شده، افغانستان با شش میلیون پناهنده، بزرگترین کشور بعد از سوریه است که بیشترین آمار پناهندگان را به خود اختصاص داده است. ناامنی و فقر از علت‌های اصلی مهاجرت شهروندان به خارج از کشور است.
وزارت امور مهاجرین می‌گوید که پاکستان و ایران میزبان بیشترین مهاجر افغان هستند، چنانچه حدود سه میلیون افغان در پاکستان و دو میلیون و ۴۰۰ هزار تن دیگر در ایران زندگی می‌کنند.
علاوه بر این، براساس آمار وزارت مهاجرین و عودت کنندگان در حال حاضر بیش از ۶۰۰ هزار افغان در کشورهای منطقه و ۳۵۴ هزار تن دیگر در کشورهای اروپایی، امریکایی و استرالیا مهاجر هستند.
در بین این مهاجران، ممکن است هزاران تن آنان دارای تحصیلات عالی باشند، افرادی که دولت برای آنان صدها هزار افغانی هزینه کرده است؛ اما به دلیل بیکاری و یا ناامنی اقدام به مهاجرت کرده‌اند.
ضرر اقتصادی بخش دیگر مهاجرت برای کشورهایی مانند افغانستان است. گفته می‌شود هر پناهجو از ۵ تا ۱۰ هزار دالر را تنها مصرف راه می‌کند تا به کشورهای اروپایی برسد. به گفته وزارت مهاجرین، پول هنگفتی در نتیجه مهاجرت‌ها از افغانستان خارج شده و از این بابت ضرر بزرگی به اقتصاد کشور وارد شده است.