صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

خرید و فروش لباس اردو و پولیس در بازار؛ وزارت داخله پاسخگو نیست

خرید و فروش لباس اردو و پولیس در بازار؛ وزارت داخله پاسخگو نیست

حسین احمدی : لباس نظامیان در شهر کابل در بازار آزاد دوخته و فروخته میشود در حالیکه وجود لباس نظامیان در بازار آزاد یکی از جدیترین تهدیدها علیه مواضع نیروهای امنیتی است.
چندین بار گروههای تروریستی توانسته اند با لباس و تجهیزات نیروهای امنیتی کشور به مواضع نیروهای امنیتی و حتا قول اردو وارد شوند و تلفات سنگینی بر نیروهای امنیتی وارد کنند. حمله 10 جنگجوی طالبان به قول اردوی شاهین، سال 1396 در شمال کشور که 140 کشته و 150 زخمیدر پی داشت نیز با لباس نظامی انجام شد. در تازهترین رویداد که گروه طالبان مسئولیت آن را به عهده گرفت، حمله کنندگان با استفاده از لباس نظامی و هاموی نیروهای امنیتی بر پایگاه خیزش مردمی امنیت ملی در میدان وردک حمله کردند که حداقل 36 کشته و دهها زخمی برجای گذاشت.
این در حالی است که لباس نظامیان، از اردوی ملی تا لباس پولیس ملی در بازار آزاد دوخته و فروخته میشود.
در سالهای گذشته، وزارت دفاع ملی ابراز نگرانی کرده بود که وجود لباس نظامیان در بازار آزاد یک تهدید جدی و مایه نگرانی است. اما صدها دکان خیاطی در ناحیه اول شهر کابل مصروف دوختن لباس وفروختن پارچه لباس نظامی هستند. حتا شماری هم هستند که لباس سربازان امنیتی را در روی جاده و سر کراچی به مزایده گذاشته اند.
«بدون تفاهم‌‎نامه با نهادهای امنیتی کار میکنیم»
عبدالودود 56 ساله یکی از خیاطان جاده اندرابی کابل، فرزند حاجی وکیل احمد است. وکیل احمد کسی است که از زمان حکومت دکتر نجیبالله تاکنون در این جاده دکان خیاطی دارد و وکیل خیاطان این ساحه نیز است.
او میگوید: «هیچ تفاهم نامه همکاری با وزارت داخله و وزارت دفاع نداریم. صاحب منصبان که آشنا هستند به ما مراجعه میکنند. ولی ما تنها لباس نظامیانی را میدوزیم که استعلام از قطعه مربوطه و کارت هویت داشته باشد.»
او افزود: «دکانداران این ساحه، بیرق و فرم و نشان نظامی هم میفروشند ولی ما این کارها را نمیکنیم. مشتریان ما پارچه را از ساحه پل خشتی میخرند و ما فقط میدوزیم.»
در این دکان چهار نفر کار میکنند که به گفتهی آقای عبدالودود، روزانه سه تا چهار دست دریشی و ماهانه حدود یکصد دست لباس نظامی میدوزند.
افراد خاص توپ(بسته) پارچه نظامی را میآورند
خیاطی جهان آبی، نیز در امتداد جاده اندرابی است. مسئولان این خیاطی میگویند که پارچههای لباس نظامی را تاجران از چین وارد میکنند و عمده فروشان به دکان آنان میرسانند.
امان الله خان نیز یکی دیگر از خیاطان جاده اندرابی است. او میگوید: «اصلا خرید و فروش لباسهای نظامی در بازار منع است، اما منبع فروش اینها سر چوک[پل خشتی] است. این تکهها را افراد خاص برای ما میآورد. بعضی از تکهها را مشتری میآورد که برایش بدوزیم. ما از آنان نمبر کارت میخواهیم.»
اما در فهرست مشتریان او نامهایی نیز است که نه نمبر کارت دارد و نه نمبر استعلام.
امانالله خان میگوید: «چهل سال میشود که در اینجا کار میکنیم. در اینجا حدود سی دکان بود، اما حالا 15 دکان باقی مانده است. ما یک جواز از شهرداری و یک جواز از اتحادیه خیاطان داریم. ولی با وزارت امور داخله و دفاع ملی کدام تفاهمی نداریم.»
همچنین به سراغ یکی دیگرازخیاطان رفتیم. نجیبالله یکی از خیاطان جاده اندرابی است که 45 سال میشود اینجا کار میکند. او میگوید: «پارچههای نظامی در بازار آزاد فروخته میشود و ما از شور بازار میخریم. زمان خرید فقط پول میدهیم و تکه میگیریم. لباس پولیس که به کلی آزاد است، اما لباس اردو را بدون کارت هویت شان جور نمیکنیم.»
حدود 114 دکان در کوچه کهنهفروشی ساحه پل خشتی شهر کابل نیز مصروف دوختن و فروختن لباس نظامی هستند.
سید محمود، رئیس خیاطان نظامی کوچه کهنه فروشی چوک پل خشتی است. او میگوید که براساس فرمان وزارت داخله در اینجا کار میکنند: «وزیر داخله برای ما امر داده که چون ما امارتخانه نداریم، یک تکهای که دولت برای ما میدهد از روی استعلام برای صاحبمنصبان پارچه شان را میدوزیم و یا برای افسران لباس شان را ترمیم میکنیم.»
او افزود: «اینجا معروف به خیابان کار است و از زمان نجیب تاهنوز کار میکنیم، اما دم و دستگاه فعلی ما حدود دوازده سال میشود که به روی چرخ لباس نظامی میچرخد. در اینجا 58 دکان تحت ریاست من است که عضو اتحادیه ملی پیشهوران هستیم و ما بر کارهای شان نظارت داریم تا بدون اسناد کار نکنند ولی حدود 50 دکان دیگر پخپل سر(خودسر) هستند. بوت و پرتله نظامیان را هم میفروشند که مربوط به اتحادیه ما نیستند.»
او میگوید که «تکهها(پارچههای) لات داخل کانتینر توسط تاجران وارد میشود، اما داخل این بستهها تکههای پلنگی نیز هست. تکههای اردو که است همین تکهها است. شماری از مشتریان ما خودشان تکه میآورند و ما میدوزیم ولی آنانی که توپ(بسته) تکه نظامی دارند از شور بازار و بعضی دیگر دکانهایی هست که از آنجا میخرند.»
لباس اردوی ملی و پولیس ملی در این دکانها در بدل یک هزار افغانی دوخته میشود ولی ترمیم لباس محصلان اکادمی نظامی در بدل دوصد تا سه صد افغانی انجام میشود.
سید محمود میگوید که ما کدام تفاهمنامه خاصی با وزارت داخله و نهادهای امنیتی نداریم.
اما سید حفیظ، معاون اول اتحادیه خیاطان نظامی میگوید که «چهار سال پیش خیاطیهای ما بسته شده بود و پس از مراجعه به وزارت امور داخله به بخش ملبوسات وزارت دفاع راجع شدیم. از ما امتحان گرفتند و اسناد دادند که باید لباس نظامیان را تحت چه شرایطی تهیه کنیم.»
لباس اردو و پولیس در سر کراچی لیلام است
اما شماری هم لباس و کفش سربازان اردوی ملی را در روی جاده و سر کراچی میفروشند.
دُرمحمد یکی از این فروشندگان است که در چوک پل خشتی سر کراچیاش لباس اردوی ملی میفروشد. او میگوید: «کسانی هستند که اینها را برای ما میآورند...» اما دُرمحمد نگفت که چه کسانی؟ ولی تاکید دارد که «ما اینها را برای انتحاریها که نمیفروشیم، کارگران آمده از ما میخرند تا بپوشند. اینها که لباس تازه نیست، لباس کهنهی ارتش است بیادر. برو از وزارت دفاع بپرس که چرا اینها فروخته میشه یخن ما ره ایلا کن.»
سید غفوراحمد جاوید، سخنگوی وزارت دفاع ملی به "روزنامه افغانستانما" گفت: «ما مسئولیتی در درون شهر نداریم. مسئولیت تنظیم شهر یکی از وظیفههای پولیس است. قرار است وزارت امور داخله به این موضوعات رسیدگی کند.»
وزارت دفاع ملی سالهای گذشته ابراز نگرانی کرده بود که وجود این خیاطیها و واردات پارچه لباس نظامیان در بازار آزاد زمینه سوءاستفاده از یونیفورم اردوی ملی و پولیس را فراهم میکند.
اما نجیب دانش، سخنگوی وزارت داخله و نصرت رحیمی، معاون او، هیچ کدام حاضر به پاسخگویی به این مساله نشدند.
با وجود تماسهای مکرر در این رابطه، طی سه روز گذشته موفق نشدیم تا نظر وزارت داخله را داشته باشیم. بیش از دوازده بار به نصرت رحیمی و بیشتر از ده بار به آقای دانش تماس گرفتیم و برای آقای دانش پیام هم گذاشتیم، اما پس از اینکه خود را به آقای رحیمی معرفی میکردیم که از "روزنامه افغانستانما" به تماس شدهایم و در رابطه به این مساله نظر تان را میخواهیم، تماس را قطع و از ارایه پاسخ اباء ورزید.