با روند صلحی که خلیلزاد نماینده خاص امریکا با گروه طالبان و پاکستان به پیش میبرد، تنها یک سوال در ذهن‌ها در داخل و بیرون از افغانستان چون نوار در حال رفت آمد است که آیا امریکا در افغانستان شکست خورده و اکنون در حال توجیه این شکست از راه مذاکرات صلح است؟ آیا تصمیم بیرون شدن نیروهای امریکا از افغانستان، " اخراج" است یا " خروج"؟
اگر پاسخ این سوال " اخراج" باشد، قبول آن برای افکار عمومی امریکا کابوس وحشتناک خواهد بود. مردم امریکا پس  از 39 سال از شکست ویتنام، یکبار دیگر اخبار آزار دهندهس شکست از افغانستان را خواهد شنید. زیرا شباهت های زیادی بین جنگ افغانستان و ویتنام وجود دارد. در جنگ ویتنام امریکا به بهانه جلوگیری از گسترش کمونست وارد معرکه شد و در افغانستان نیز به بهانه‌ای جلوگیری و نابودی تروریزم؛ امری که تاکنون بر آن موفق نیست.
حال با چنین پیش آمد فرضی، مردم امریکا متوجه خواهند شد که مدیران سیاسی، نظامی و استخباراتی کشور شان توان صیانت و حمایت از حریم امنیت روانی مردم امریکا را ندارند؛ این چه سنگین است باورش برای افکار عمومی امریکا.  در پی این شسکت، جامعه امریکا دورنمایی شکست استراتیژی نظم جهانی با مدیریت  حاکمان کشورش را هولناک و تاریک مشاهده خواهد کرد. اگر امریکا بدون کدام دست آورد ملموس افغانستان را ترک کند، دیگر هیچ کشوری به صداقت این کشور باور نخواهد کرد. افزون برآن،  اتوریته نظامی این کشور پوشالی خواهد شد و دیگر تیویت‌های آقای ترامپ برای تهدید کشورهای جهان، مانند روسیه و ایران با پوزخند خوانندگان همراه خواهد شد. مردم امریکا بعدها درک خواهند کرد که شعار " برگشت به خانه" که توسط اقای ترمپ برای جلب افکار عمومی امریکا پس از توافق با طالبان- پاکستان داده می شود، چه مرثیه حزن آوری بوده است. " تف" سربالای که به ریش همه برگشته است.  زمانی که مردم امریکا واقعیت صلح با طالبان و پاکستان را درک کنند که نظامیان این کشور از دست یک گروه کوچک با حمایت دولتی چون پاکستان شکست خورده و ملیاردها دالر این کشور بی نتیجه مصرف شده است، اقتدار دولتی مدعی نظم جهانی زیر خاک خواهد رفت.  چنانچه زمزمه های شکست از هم اکنون در محافل سیاست مداران امریکایی شنیده می شود. رایان کراکر، سفیر سابق امریکا در افغانستان گفته است "همانطوری که از حضور ما پای میز مذاکره مشهود است، داریم تسلیم می شویم. ما در حال مذاکره شرایط تسلیم شدن مان هستیم."
او همچنان خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را با عقب نشینی و شکست نیروهای امریکایی در پایان جنگ ویتنام در اواسط دهه 1970 مقایسه کرده و افزوده: امریکا در خفا «شرایط تسلیم شدن» را بررسی می کند و در ظاهر سعی دارد وجهه خوبی به مساله بدهد.
هرچند که اقای ترامپ، مذاکرات را نشانه پیروزی امریکا در افغانستان خوانده است، اما سیاستمداران این کشور به این نظریه تردید دارند. آنچه روزنامه واشنگتن پست از قول جیمس دابنز نماینده پیشین امریکا برای افغانستان پاکستان نوشته گفته است «پیروزی می‌تواند گزینۀ ممکن نباشد، اما باخت قابل لمس است». وی این باخت را برای آینده امریکا نگران کننده می خواند. " انتخاب باخت یک گزینه‌یی است که نتیجۀ آن برگشت بر یک حالت نگران کننده است".
روزنامۀ نیویارک تایمز گزارش داده است که در صورت خروج کل نیروهای امریکایی از افغانستان، امریکا در ظرف دوسال دیگر مورد حمله قرار خواهد گرفت.
توهین به مردم افغانستان
امریکا با برگذاری مذاکرات با غیبت نماینده دولت افغانستان، توهین بزرگ به مردم ما می کند. مردمی که در 18 سال از حضور امریکا در بدل ختم جنگ و شکست دشمنان شان به گرمی استقبال کرد. امریکا با این کار از دولتی که در مدت 18 سال حمایت کرد و برای مشروعیت آن هزینه سنگین پرداخت، مشروعیت زدایی نمود. دولتی که حاضر شد پیمان امنیتی را با وجود مخالفت کشورهای همسایه و منطقه با آامریکا امضا کند.
ترامپ شاید دلخوش کند، که از طریق رسیدن به تفاهم با طالبان، این گروه را ابزار قرار داده و مسیر اهداف ژئوپلیتک خود را برای تضعیف ایران، روسیه و چین با هزینه کم اقتصادی دنبال می تواند، اما واقعیتهای تاریخی از عملکرد نیروهای افراطی چنین چیزی را تایید نمی کند.
برگشت به خانه با کدام رو
در حال حاضر رسانه های کشورهای منطقه از تصمیم خروج نیروهای امریکایی از افغانستان تعبیر شکست این کشور در برابر چند تن شورشی اجیر پاکستان عنوان می کنند. به باور آن‌ها امریکا برای آنکه نشان دهد هنوز کنترل شرایط را در اختیار دارند، راه مذاکره با طالبان را در پیش گرفتند تا در نهایت، اینگونه وانمود کنند که از افغانستان «اخراج» نشده اند؛ بلکه در یک روند صلح آمیز، روی «خروج» از افغانستان، توافق کرده اند؛ اما به باور آگاهان، طالبان هیچ تعهدی در برابر امریکا نداده اند و حتی اگر روی کاغذ امریکا از طالبان تعهداتی هم بگیرد، آنچه در عمل روی می دهد این است که امریکایی ها شکست را پذیرفته و مجبور شده اند افغانستان را ترک کنند؛ در این میان، فرقی نمی کند که نام آن را «اخراج» بگذاریم یا توافق برای «خروج»! بنا بر این، دست نظامیان امریکایی برای " بازگشت به خانه" خالی است.