جورج بوش رئیس جمهور پیشین امریکا در 14 سپتامبر2001 میلادی مجوز حمله نظامی بر طالبان را در افغانستان صادر کرد؛ چون این گروه حاضر نبود که اسامه بن لادن را که سه روز قبل یکی از بزرگ‌ترین حملات تروریستی در تاریخ امریکا را طراحی کرده بود تسلیم کند.
در مجلس نمایندگان و مجلس سنا، تنها یک رای مخالف در مورد حمله امریکا به افغانستان وجود داشت. باربارا لی، نماینده دموکرات‌ها از کالیفرنیا، که هشدار داده بود در صورت مداخله امریکا در جنگ افغانستان اتفاقات ویتنام در این کشور تکرار خواهد شد. او گفته بود: «ما باید مراقب باشیم و خود را درگیر جنگی نکنیم که پایانش معلوم نیست، ما نباید اشتباهات گذشته را تکرار کنیم.»
چند روز بعد، آقای بوش در جلسه مشترک کنگره در مورد برنامه‌ریزی‌های جنگی‌اش به نمایندگان معلومات ارائه کرد. او گفت «جنگ ما با القاعده آغاز می‌شود اما پایانی ندارد. جنگ ما پایان نخواهد یافت تا زمانی که تمامی ‌گروه‌های تروریستی در سطح جهان شکست بخورد و فعالیت‌های شان متوقف شود.»
بیش از 17سال می‌شود که نیروهای نظامی‌ ایالات متحده امریکا در مأموریت‌های ضد تروریستی در 80 کشور و در شش قاره فعالیت می‌کند. هزینه‌های جنگ امریکا در عراق و افغانستان تا پایان سال مالی 2019 میلادی به 9.5 تریلیون دالر پیش‌بینی شده است.
جنگ با تروریزم را جنگ دوامدار(Forever War) ، جنگ طولانی(Long War) ، جنگ مذهبی یا صلیبی نادرست(Crusade gone Wrong) نامیده‌اند.
از سال 2001 میلادی تا اکنون بیش از 2.7 میلیون امریکایی در جنگ‌ها شرکت کرده اند که نزدیک به 15 هزار نظامی تا حال کشته شده‌‎اند. بیش از 53 هزار و 700 نفر با زخم‌های فیزیکی به خانه برگشته اند و تعداد بی‌شماری از آن‌ها به مریضی‌های روانی مبتلا شده‌اند.
با تفکر "جنگ در خارج از کشور می‌تواند از خون‌ریزی در داخل کشور جلوگیری کند" پول‌های هنگفتی مصرف شد و خون‌های زیادی ریخته شد.
آقای بوش در سال 2004 میلادی گفته بود: «نیروهای نظامی ما ‌در افغانستان و عراق علیه تروریست‌ها می‌جنگد؛ بنابراین ما مجبور نیستیم که با آن‌ها در جاده‌های شهر خود مواجه شویم.»
هنگامی ‌که دونالد ترامپ اداره کاخ سفید را در دست گرفت یکی از وعده‌های اصلی وی این بود که ماجراجویی در خارج از امریکا را متوقف کند و منابع محدود کشور را در اولویت‌های اصلی استراتژی خود قرار دهد. اما بیش از 17 سال است که جنگ در افغانستان بدون یک استراتژی خروج یا یک هدف مشخص ادامه دارد.
در سال 2011 میلادی در اوج درگیری‌های ناتو در افغانستان، بن لادن در پاکستان کشته شد. در آن زمان بیش از 130 هزار نیروی نظامی‌ از 50 کشور جهان با طالبان می‌جنگید و برعلاوه تلاش می‌کرد تا نیروهای نظامی ‌افغانستان را مجهز کند تا بعد از خروج نیرو‌های خارجی از افغانستان به گونه مستقلانه عمل کند. در حال حاضر 16 هزار نیروی نظامی ‌ناتو که 14 هزار تن آن‌ها امریکایی هستند در افغانستان حضور دارد اما وضعیت جنگ در این کشور هنوز تغییر نکرده است.
آقای ترامپ بارها و بارها خواستار پایان جنگ در افغانستان شده است. به عنوان مثال در سال 2012 میلادی گفته بود که جنگ در افغانستان به سود منافغ ملی امریکا نبود.
اگرچه ترامپ توسط مشاوران نظامی‌اش در سال 2017 متقاعد شد تا تعداد نیروهای نظامی‌اش را برای پیروزی در افغانستان افزایش بدهد. او متقاعد شده بود که این طرح، طالبان و سایر تروریست‌ها را شکست خواهد داد. در نتیجه پنتاگون چهار هزار سرباز دیگر را به افغانستان فرستاد تا 10 هزار سربازی را که در دوره ریاست جمهوری اوباما در افغانستان باقی مانده بود، تقویت کند. اکنون این طرح نیز ناکام مانده است؛ زیرا افزایش نیروهای نظامی‌ تا هنوز ما را به پیروزی نزدیک نکرده است.
در نتیجه جنگ‌ها ده‌ها هزار غیرنظامی در افغانستان کشته و زخمی‌شده اند، میلیون‌ها نفر به ایران و پاکستان آواره شده‌اند. کشت کوکنار  نسبت به سال 2002 میلادی چهار برابر افزایش یافته است. با وجود کمک‌های اقتصادی و نظامی، افغانستان هنوز یکی از کشورهای کمتر توسعه یافته در سطح جهان است. نیروهای امنیتی افغانستان که قرار بود جای نیروهای ناتو را پر کند از سال 2014 میلادی تا اکنون 45 هزار تن شان در میدان‌های نبرد کشته اند.
آقای ترامپ که اعلام کرده بود هفت سرباز امریکایی را از افغانستان خارج کند، اکنون با طالبان به میز مذاکره نشسته و قرار است تا یک ماه دیگر ادامه یابد که این یک نشانه امیدوار کننده از اعتراف یک واقعیت است. به نظر می‌رسد که مذاکرات اخیر بین ایالات متحده امریکا و طالبان پیشرفت‌های خوبی داشته است. اما حکومت افغانستان در این بحث‌ها شرکت نکرده است؛ زیرا طالبان این دولت را یک نهاد مشروع نمی‌داند و به این باور است که دولت افغانستان دست‌نشانده امریکایی‌ها است. در صورتی که نیروهای ناتو افغانستان را ترک کنند، اجرای هرگونه توافق با طالبان دشوار خواهد بود.
اما ایالات متحده امریکا باید به حکومت افغانستان، کشور‌های همسایه و طالبان بگوید که اگر این کشور دوباره تبدیل به پایگاه تروریزم بین‌الملل شود برای ریشه‌کن کردن تروریزم باز خواهد گشت. بعید به نظر می‌رسد که طالبان بار دیگر در افغانستان اشتباه گذشته‌ شان را تکرار کند؛ زیرا این گروه به دلیل پناه دادن اسامه بن لادن رهبر پیشین گروه تروریستی القاعده هزینه‌ای هنگفتی پرداخت.
خروج نیروهای نظامی ‌امریکا شاید تنها چیزی باشد که طرفین جنگ در افغانستان می‌خواهد؛ اما نمی‌توان وانمود کرد که با خروج این نیروها از افغانستان وضعیت زندگی مردم این کشور در کوتاه مدت بهتر خواهد شد.
شماری از کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که با خروج نیروهای نظامی ‌امریکا از افغانستان جنگ سالاران قدرت را در دست خواهد گرفت و افغانستان یک بار دیگر تبدیل به میدان جنگ‌های داخلی خواهد شد.
وضعیت زنان و دختران در افغانستان در دوران جنگ وخیم بوده، حالا زنان نگران است که اگر رویکرد طالبان هنوز تغییر نکرده باشد و این گروه با رویکرد وحشیانه سال 1995 تا 2001 میلادی باشد زنان آسیب بیشتری خواهد دید.
با این وجود تصمیم به عقب نشینی ممکن است که بتواند افغان‌ها، طالبان و بازی‌گران منطقه‌ای مانند پاکستان، روسیه، ایران، هند و چین را در افغانستان به همکاری وادارد تا اجازه ندهد که این کشور تبدیل به پایگاه تروریزم بین‌المللی شود زیرا یک افغانستان امن و با ثبات به نفع همه کشورهای منطقه است.
ما باید بدانیم که جنگ در خارج از کشور منجر به محو تروریزم بین‌المللی نمی‌شود. در واقع تعداد گروه‌های تروریستی اسلام‌گرا از سال 2001 میلادی تا اکنون در سراسر جهان افزایش یافته که اغلب این خیزش‌های تروریستی در پاسخ به مداخله نظامی‌ امریکا در کشورهای شان بوده است.
تقریبا دو دهه حملات تروریستی ثابت کرده که تروریزم یک تاکتیک است، نه یک نیروی دشمن که بتوان آن را شکست داد؛ به خاطر اینکه تروریزم هیچ مرزی را نمی‌شناسد. فعالیت‌های تروریستی را می‌توان در موارد خاص خنثا کرد، اما نمی‌توان آن را به طور کامل متوقف کرد و از بین برد. برای مقابله با تروریزم بین‌المللی باید از دیپلماسی و فعالیت‌های استخباراتی کار گرفت نه از جنگ پایان‌ناپذیر و بدون هدف. برای مقابله با تروریزم بین‌المللی باید از دیپلماسی و فعالیت‌های استخباراتی کار گرفت.