مهدی پانزده سال داشت و به امید یک زندگی بهتر و آینده درخشان، راه مهاجرت را پیش گرفت؛ رفت و رفت تا اینکه به سرزمین رویاهایش رسید.
چند روز یا هفته‌ای را محو تکنالوژی و زیبایی‌های غرب شده بود اما بعد از آنکه این تصاویر برایش تکراری شد، تازه یادش افتاد که غربت چه جهنمی است.
مهدی بیش از سه سال است که در جرمنی زندگی می‌کند، زبان آلمانی آموخته و دوستانی یافته است. تفریح در برنامه‌های همه روزه‌اش است اما زمانی که از او پرسیدم: خوب خوش می‌گذرانی؟ گفت که هیچ چیزی ارزش دوری پدر و مادر را ندارد؛ حتی بهشت.
از صدایش فهمیده می‌شد که بغضش گرفته است اما گفت:«اروپا همانند سراب است، تشنه بودیم و به سمت اروپا دویدیم حالا می‌بینیم که سرابی بیش نیست.»
مهدی گفت که وقتی به سختی‌های راه و سفر قاچاقی فکر می‌کنم، با خود می‌گویم که کاش در همان ملک خود می‌مردم و آرزوی اروپا را نمی‌کردم. او افزود که حالا نه توان برگشت است و نه اینجا آن بهشت رویاها.
افزایش جنگ و ناامنی، بیکاری، مشکلات اقتصادی و عوامل دیگر باعث شد که صدها هزار شهروند کشور در سال 2015 به اروپا سفر کنند. آنان مال و دارایی خود را فروختند و خطراتی را به جان خریدند تا به اروپا برسند.
وزارت امور مهاجرین و عودت کنندگان می‌گوید که در سال 2015 در مجموع دوصد و پنجاه هزار شهروند افغان در کشورهای اروپایی درخواست پناهندگی دادند.
بر اساس گزارش‌های وزارت مهاجرین و عودت کنندگان، در سال 2016 میلادی در کنار رسیدن تعدادی از افغان‌ها به کشورهای اروپایی؛ حدود 3700 مهاجر در مسیر راه غرق شدند که تنها اجساد 12 درصد مهاجران به کشور منتقل شده و مابقی در کشورهای خارجی دفن شده یا اینکه مفقود شدند.
اما سخت گیری کشورهای اروپایی، مشکلات زندگی در اروپا و برگشت اختیاری شماری از مهاجران باعث شد که این آمار در سال‌های بعد کاهش چشمگیری پیدا کند.
مهدی نیز می‌گوید که در سال جاری ورود مهاجران خیلی کمتر نسبت به سال‌های گذشته شده است چون شماری زیادی از مهاجران در حال حاضر بلاتکلیف هستند.
او علاوه کرد که بلاتکلیفی بدترین مشکلی است که جمعیت مهاجر در کشورهای اروپایی با آن مواجه‌اند. بدون اقامت به درستی نمی‌تواند تحصیل کرد و یا اینکه وارد بازار کار شد. مجبور هستی با کمترین خدمات (نسبت به اروپایی‌ها) در این ملک زندگی کنی.
مهدی نیز تاکنون اقامت نگرفته و از هیچ نوع حقوق شهروندی-سیاسی بهره‌مند نیست.
او می‌گوید اگر اکنون در کشور بودم، به احتمال قوی وارد دانشگاه می‌شدم و می‌توانستم برای آینده خود هدف تعیین کنم در صورتی که در اروپا تنها می‌توان شغل‌های پایین دست را گزید و کارگر بود.
کشورهای اروپایی به دلیل پیر شدن جمعیت‌شان و کمبود نیروی کار، در سال 2015 میلادی مرزهایشان را بر روی مهاجران باز کردند. اکثر جوانان روانه این کشورها شدند.
مهدی می‌گوید شهروندان اروپایی به دلیل اینکه از ابتدا آموزش می‌بینند و از توانایی‌های ویژه برخوردارند به شغل‌های یدی و پایین جامعه رجوع نمی‌کنند این شغل‌ها در آخر نصیب مهاجران می‌شود.
پیش از اینکه مهاجران افغان، راهی به سمت اروپا و یا استرالیا باز کند، به دو کشور همسایه ایران و پاکستان مهاجرت می‌کردند در آن کشورها نیز رفتاری انسانی با مهاجران نمی‌شد.
چند سال پیش، ایران هنگام صدور دهمین مرحله "کارت آمایش" فهرست حدود 40 مورد شغل را تهیه کرده و گفته بود که مهاجران افغان نمی‌توانند غیر از این شغل‌ها، در دیگر زمینه مشغول باشند.
تخلیه چاه، چوپانی، سوزاندان زباله، بازیافت زباله، بتون ریزی، سنگ‌بری، موزایک سازی و چندین شغل سخت از جمله فعالیت‌هایی بود که شهروندان افغان مجاز به کار در آن زمینه بودند. این مشاغل پایین‌ترین شغل‌های جامعه از نظر سطح تخصص و سواد بود. هر چند این نشر این فهرست واکنش‌های را برانگیخت اما تغییری در سیاست کلی اتباع خارجی ایران به وجود نیامد.
افغان‌های مقیم ایران می‌گویند که اکنون نیز شمار زیادی از شهروندان افغان که در ایران زندگی می‌کند، تحصیلات عالی دارند اما اجازه فعالیت در رشته‌های تخصصی را که تحصیل کرده‌اند، ندارند. آنان می‌گویند که فوبیای جنگ و ناامنی این جرات را نیز از آنان گرفته که به کشور خویش برگردند و در آنجا خدمت کنند.