پس از نزديک به دو دهه تلاش، رايزني و مقابله با تهديدها و چالش ها بالاخره کار عملي پروژه تاپي آغاز شد. آغاز اين پروژه  بدون شک اميدواري هاي جديدي را براي مردم افغانستان خلق مي کند و سبب تغييرات بنيادي در سطح منطقه مي گردد. آسياي مرکزي همانطوري که مي تواند به عنوان منبع انرژي براي جنوب آسيا مطرح باشد، بازار خوب و پرسودي براي اين کشورها نيز به شمار مي آيد.

پروژه تاپي رؤياي افغانستان را براي تبديل شدن به چهارراه تجاري منطقه به واقعيت نزديک مي سازد. افغانستان از موقعيت ژيو استراتژيکي برخوردار مي باشد و در طول تاريخ همه کارشناسان اين موقعيت مهم جغرافيايي را بسيار ارزنده توصيف کرده اند و مردم افغانستان نيز از اين که هميشه زندگي شان را در فقر، بدبختي و جنگ سپري کرده اند؛ آرزو دارند که روزي به يمن دلسوزي، درايت و صداقت سران حکومت، در افغانستان امن، با ثبات و آباد زندگي کنند و در سايه درايت و شايستگي دولتمردان، مسير رفاه و آسايش براي شهروندان فراهم گردد و وحدت ملي به معناي واقعي کلمه در چوکات منافع مشترک و علياي ملي شکل بگيرد. اين آرزو زماني تحقق پيدا خواهدکرد که ما بتوانيم از تمام ظرفيت هاي موجود در کشور در آن راستا بهره ببريم.

متأسفانه به دلايل مختلف حکومت هاي افغانستان از اين موقعيت به نفع امنيت، حفظ ثبات و توسعه همه جانبه سياسي و اقتصادي بهره برده نتوانستند. بي اعتمادي ها و خصم پنداري هاي حکومت مرکزي نسبت به برخي کتله هاي اجتماعي سبب اتکاي روز افزون حکومت به کشورهاي خارجي گرديد و وابستگي به هر يکي از کشورها به صورت طبيعي خصومت کشورهاي رقيب را در پي مي آورد. افغانستان در اين گيرودار از يک طرف به ميدان دخالت کشورهاي خارجي تبديل مي گرديد و از سوي ديگر منابع مادي آن توسط کشورهاي بيگانه به غارت مي رفت.

 موقعيت حساس و مهم جغرافيايي و حجم بزرگي از ذخاير زير زميني اگر ساير کشورها را از دشواري ها و تنگناها عبور داده، اما افغانستان را به فلاکت و بدبختي نزديک ساخته است. نتيجه اين غفلت تاريخي اين است که مردم افغانستان در دومين دهه قرن بيست و يکم هنوز نمي دانند که از پتانسيل هاي ملي چطور سود ببرند و چطور با کشورها در محور منافع ملي تعامل برقرار نمايند، تا زمينه دخالت و اشغال افغانستان توسط آنها هموار نشود.

توجه کشورهاي خارجي به افغانستان در چهارده سال گذشته و سرازير شدن ميلياردها دالر به اين کشور اين اميدواري را به وجود آورده بود که حد اقل اين کمک ها در بازسازي و نوسازي زيربناهاي اقتصادي و سياسي در کشور مفيد واقع شود؛ ولي اکنون ديده مي شود که بيشتر اين کمک ها از طريق فساد دوباره به بانک هاي خارجي واريز گرديده و تعداد ديگر آن به امورات روزمره به مصرف رسيده است. از اين فرصت طلايي بازهم افغانستان به نفع ثبات، امنيت و پيشرفت و توسعه اقتصادي استفاده نکرد. کمک هاي خارجي به جاي اين که به روند قانوني شدن امورات زندگي در افغانستان منجر شود، ريشه هاي فساد را در کشور تقويت کرد و زندگي مافيايي را در لايه هاي مختلف جامعه رواج داد.

با اين که در چهارده سال گذشته، بيش از چهل کشور در افغانستان حضور داشتند و افغانستان را در بخش هاي گوناگون بازسازي و توسعوي حمايت و پشتيباني مي کردند، امروز بازهم اين کشور از دخالت هاي نامشروع ساير کشورها در امان نيست و بازهم براي تأمين بودجه ملي خود به کمک هاي مادي کشورهاي خارجي نيازمند است. وضعيت نابسامان کنوني، فقر، بيکاري و بلاتکليفي اکثر شهروندان، نشان مي دهد که سياستمداران و فرمانروايان ما تا هنوز نتوانسته اند راه بيرون رفت از وابستگي، فقر و عقب ماندگي را پيداکنند.

پروژه تاپي باهمه موانعي که بر سر راه آن وجود دارد، چنانچه به مرحله اجرا برسد مي تواند يک تحول بزرگ در راستاي همکاري هاي مشترک اقتصادي و سياسي در منطقه به وجود آورد و مي تواند مسيرهاي جديدي را به سوي توسعه و پيشرفت در کشور باز کند.  اين پروژه مي تواند آغازي براي شروع يک مرحله جديد تلقي گردد.