صفحه نخست » سرمقاله » رسانه ها و همکاری ناخواسته با طالبان
رسانه ها و همکاری ناخواسته با طالبان
- محمد هدایت
پیشروی های اخیر طالبان و سقوط تعدادی از ولسوالی ها به دست این گروه تبدیل به یک معمای کلان در نزد افکار عمومی شده است. جالب این است که طالبان از این ابهام به خوبی استفاده می کنند و ذهنیت عمومی در سطح جامعه و روحیه نیروهای امنیتی را در جبهه های جنگ تحت تاثیر شدید قرار می دهند. بدون تردید در پشت این استراتژی عمیق تبلیغاتی بزرگ ترین سازمان های استخباراتی منطقه و جهان قرار دارند و وضعیت را مدیریت می کنند. اما جالب این است که در این میان رسانه های داخلی و بین المللی به طور رایگان و ناخواسته در راستای تبلیغات اندیشه ها و آرمان های متحجرانه طالبان قرار می گیرند و مفت برای این گروه بسترهای اجتماعی و روانی را فراهم می کنند.
البته این ادعا سال ها است که از سوی تعدادی از مقامات حکومتی مطرح می شود ولی به دلیل قوانین بازی که افغانستان دارد و آزادی های رسانه ای که به وجود آمده است کسی قادر به تطبیق پالیسی های محدودکننده نیست. بارها شاهد بوده ایم که طرح هایی برای ایجاد محدودیت بر رسانه ها و شبکه های اجتماعی روی میز رهبری حکومت آمده است و یا گاهی در جلسات این گونه گلایه ها و طرح ها مطرح شده است ولی رهبری حکومت هرگز زیر بار نرفته و حاضر نشده است تا برای رسانه های کشور محدودیت خلق شود.
واقعیت این است که در سال های گذشته بخشی از مشکلات حکومت و بی اعتمادهای موجود میان مردم و حکومت ناشی از آزادی های بی حدوحصری بوده است که اکنون رسانه ها از آن برخوردارند. ولی در مجموع تا کنون پالیسی حکومت بنا بر حفاظت و تقویت هرچه بیشتر آزادی بیان بوده است. طبیعی است که نفس آزادی بیان یک ارزش مهم بشری است و افغانستان خوش بختانه در یکی از بخش هایی که از دیگر کشورهای منطقه جلوتر است عرصه ازادی بیان و آزادی رسانه است. اما نفس این آزادی اکنون تبدیل به منفذی برای حضور دشمن در رسانه ها شده و رسانه ها نیز برای کسب مخاطب بیشتر و یا به خاطر مشکلاتی که با بخش هایی از حکومت دارند به صورت بی قاعده تریبون های خود را در ا ختیار طالبان قرار می دهند.
به عنوان مثال رسانه های داخلی به خصوص شبکه های خبری مرتب نظرات و دیدگاه های طالبان را در موضوعات مختلف انعکاس می دهند و زمینه حضور آنان را در انظار عمومی فراهم می کنند. حتی اگر نتوانستند سخنگویان طالبان را پیدا کنند یک نفر کارشناس را که تفکر مطلق طالبانی داشته باشد در کنار کارشناسان بی طرف یا مقامات حکومتی در پرده تلویزیون ظاهر می سازند. امری که نه بر اساس قواعد رسانه ای و نه بر اساس قوانین افغانستان الزامی برای رسانه ها ندارد.
رسانه های بین المللی اما مسلما بر اساس سیاست هایی که کشورهای متبوع شان ابلاغ می کنند عمل می کنند. دیروز در رسانه های مختلف بین المللی و هم چنین در شبکه های اجتماعی گزارشی از یک شبکه خارجی به نام اسکای منتشر شد که هزاران بار توسط کاربران بی خبر از همه جا بازنشر گردید. در این گزارش که توسط یک خبرنگار خارجی زن این شبکه از یک مرکز نظامی طالبان در سید آباد ولایت میدان وردک تهیه شده است در واقع قدرت طالبان به نمایش گذاشته می شود. در این گزارش یک عدد کلان از وسایط زرهی نیروهای امنیتی و وساط نفربر غیر زرهی که البته در تصویر تنها بخشی از آن امکانات به نمایش گذاشته می شود و هم چنین تسلیحات و مهمات استفاده نشده هدفمندانه به نمایش در می آید. گزارش اسکای نشان از عمق استراتژی تبلیغاتی طالبان و البته نشان از تفکر مسلکی نهفته در پشت آن دارد. پیام اصلی گزارش آن هم توسط یک زن که اجازه یافته است تا در صفوف طالبان وارد شود و به راحتی از همه جا گزارش تهیه کند قدرت طالبان و ضعف دولت افغانستان است. به لحاظ بصری و محتوای اگر دقیق این گزارش را تجزیه و تحلیل کنیم به چیزی غیر از قدرت بزرگ نفهته در پشت بربریت طالبان نمی یابیم. روزانه دها گزارش از این نوع در رسانه های مشهور جهان انعکاس می یابند که هر کدام بخشی از وحشت و بربریت طالبان را به فراموشی می سپارد و در نهایت این گروه قرون وسطایی را در اذهان عمومی مسلط می گرداند. به خصوص رسانه های کشورهای همسایه که مدتی است به صورت عریان به نفع طالبان تبلیغات می کنند و مرتب بر قدرت مسلط طالبان تاکید می کنند.
در مجموع می توان گفت که متاسفانه آزادی های بیش از حد در داخل کشور و رسانه های آزاد بین المللی در بیرون از افغانستان به طور مفت و رایگان در اختیار طالبان قرار گرفته و لحظه به لحظه از اندیشه و آرمان این گروه متحجر و افراطی تبلیغ می کنند. طبیعی است که اکثریت رسانه ها و کاربران شبکه های اجتماعی به طور ناخواسته در اختیار طالبان قرار می گیرند ولی بخشی نیز به طور خودخواسته و آگاهانه پول می گیرند و در خدمت حامیان بین المللی و در نهایت در خدمت طالبان قرار گرفته اند.
دیدگاه شما