صفحه نخست » سرمقاله » طالبان؛ شعار برای صلح و اراده برای جنگ
طالبان؛ شعار برای صلح و اراده برای جنگ
- محمد هدایت
با تشدید جنگ از سوی طالبان و شکل گیری مقاومت های مردمی علیه طالبان آقای خلیلزاد فرستاده خاص ایالات متحده برای صلح افغانستان سفر دوره ای خود را آغاز کرده و در قطر با هیات های دو طرف نشست هایی داشته است. از سوی دیگر بنا است به زودی یک هیات عالی رتبه از طرف دولت افغانستان به رهبری داکتر عبدالله برای شروع جدی تر مذاکرات با طالبان به دوحه سفر کند. در روزهای گذشته هم چنین گفتگوها به صورت محدود و بی رمق میان دو طرف در دوحه نیز شروع شده است. یک نشست دیگر میان دولت افغانستان و گروه طالبان در سطح بسیار پایین به ابتکار ایران در تهران برگزار شد. هم چنین طالبان نیز در سایه تشدید جنگ و افزایش خون ریزی ها در رسانه ها دم از صلح می زنند. همه این تحولات نشان می دهد که حداقل شعار صلح خواهی هنوز داغ است ولی متاسفانه هیچ نشانه ای از صلح تا کنون دیده نشده است و هرچه شعار صلح خواهی بیشتر گردیده است، به موازات آن شعله های جنگ و دود خشونت بلندتر رفته است. بنابراین شعار طالبان هم اکنون بر محوریت صلح بلند است ولی اراده واقعی این گروه بر جنگ استوار است.
نشانه های زیادی وجود دارد که نشان می دهد طالبان اراده ای برای صلح ندارند. نخستین نشانه تشدید جنگ ها و کشیدن خشونت ها به سراسر کشور است. طالبان طی یک ماه گذشته تمام توان خود را بر جنگ گذاشته اند و تقریبا تمام افغانستان را به صحنه جنگ تمام عیار تبدیل کرده اند و در این راستا تا کنون از لحاظ تصرف مناطق دستاوردهایی نیز داشته اند. بدیهی است که طالبان توانایی مدیریت جنگ را ندارند و سازمان های استخباراتی منطقه هستند که یک جنگ گسترده و تمام عیار را علیه نیروهای امنیتی افغانستان اکمال، تجهیز و تمویل می کنند. مدیریت جنگی با این وسعت هرگز کار طالبان نیست. مخصوصا که این جنگ تنها جنبه سخت افزاری ندارد بلکه در پشت این جنگ در میدان، هم دیپلماسی قوی و هم جنگ تبلیغاتی وجود دارد. بسیاری از ولسوالی ها در روزهای اخیر بدون هیچ مقاومتی از سوی نیروهای امنیتی تسلیم طالبان شده اند. همه می دانیم که اگر خیانت و معامله ای هم در کار باشد بسیار اندک بوده است. اما آن چه در پشت سقوط های اخیر قرار داشته جنگ روانی دشمن بوده است. مسلما هم جنگ در میدان نبرد و هم جنگ روانی کار چند طالبی که حتی از دیدن کمپیوتر شگفت زده می شوند نیست. بلکه کار سال ها برنامه ریزی و طراحی نهادهای استخباراتی کشورهای منطقه و همسایگان افغانستان است. از این رو وقتی آنان هنوز بر جنگ اصرار دارند مسلما اراده برای صلح بسیار کم است و هر آن چه هست اراده برای جنگ است.
نکته دیگری که نشان می دهد طالبان هم چنان بر جنگ اصرار دارند برداشت های مورد توافق از دیدگاه ها و نظرات این گروه در میزهای مذاکره و کنفرانس های بین المللی است. همه کسانی که تا کنون رو در رو با طالبان گفتگو کرده اند اجماع دارند که طالبان هرگز تغییری نکرده اند و ماهیت اصلی این گروه هم چنان بر خشونت و جنگ استوار است. هم اعضای هیات مذاکره کننده دولت در قطر و هم کسانی قبلا در مسکو و اسلام آباد و جاهای دیگر با طالبان گفتگو داشته اند، همه متفق القول اند که طالبان تغییر نکرده اند و هنوز پیروزی خود را از راه جنگ جستجو می کنند.
در تازه ترین مورد اعضای هیات مذاکره کننده در نشست تهران به رهبری حکومت گزارش داده اند که طالبان در ظاهر دم از صلح می زنند ولی هرگز به صلح باور ندارند و هم چنین بر پیروزی از راه جنگ می اندیشند. بر اساس گزارش این هیات که برداشت خود را از دیدگاه طالبان بیان کرده اند طالبان به پروسه صلح به عنوان روندی نگاه می کنند که مشروعیت را از آن بگیرند ولی پیروزی در میدان نبرد را از راه جنگ بدست آورند. به گفته آنان طالبان هرگز به مشارکت اقوام و اقلیت ها و زنان در قدرت باور ندارند و هرچه در این موارد یاد می شود، آنان تاکید می کنند که در این موارد بعدا باید سخن بگوییم. از جمله چیزهایی را که طالبان هرگز قبول ندارند انتخابات است. طالبان به هیچ میکانیزمی که به انتخابات بینجامد هنوز نه لفظا و نه عملا تن نداده اند و هم چنان اصرار دارند که شورای حل و عقد همه چیز را بعد از پیروزی تعیین می کند.
دلایل و نشانه های فراوانی وجود دارد که حکایت از بی باوری طالبان به صلح دارند و نشان می دهند که طالبان هیچ باوری به صلح ندارند. اگرچه تغییرات به وجود آمده در طالبان به همین میزان است که آموزش داده شده اند تا شعار صلح سر دهند ولی هرگز باور بدان ندارند. بلکه طالبان مصمم به جنگ و بدست آوردن پیروزی از راه خشونت آمیز هستند.
دیدگاه شما