ماهيت جنگ در افغانستان در حال تغيير است. جنگي که زماني ميان طالبان و دولت افغانتسان بود، اکنون وسعت و گستردگي خاصي يافته است. جنگ ميان طالبان و دولت، ميان طالبان و طالبان، ميان طالبان و داعش، شبکه حقاني و  دولت، ميان گروه هاي مسلح و متخاصم غير مسئول، ميان طالبان و داعش و ... با نيروها و کشورهاي خارجي حامي دولت افغانستان به شدت ادامه دارد. همان گونه که جغرافياي جنگ وسعت پيدا کرده، بازيگران پشت پرده جنگ نيز گسترش پيدا کرده است. همسايگان شمالي افغانستان به خاطر نزديک شدن دامنه جنگ به کشورهايشان سخت برآشفته و هراسان شده و تدابير جدي اي را براي حفاظت از مرزهايشان روي دست گرفته اند، حتا خبرهايي از ديدارهاي غير رسمي سران طالبان با روسها نيز زماني در خبرها به نشر رسيد. همسايگان ديگر افغانستان نيز تلاش دارند تا منافع و جايگاه خود را در جنگ افغانستان، تعريف و حفظ کنند. اختلافات ديرينه اي که ميان کشورهاي هند و پاکستان وجود دارد، در موضع گيريهاي حکومت هاي اين  دو کشور در قبال افغانستان به خوبي نمايان است. هر دو کشور تلاش دارند تا از منافع خود در افغانستان دفاع کنند و ديگري را زمين گير. ايران و عربستان نيز اختلافات جدي و رو به افزايش خود را در سرزمين هاي ديگر اسلامي فراموش نکرده اند و ردپاهايي از اختلافات اين دو کشور در مسايل افغانستان قابل مشاهده است.
ماهيت دولت وحدت ملي نيز ضعيف است. دولت وحدت ملي به اساس توافق ميان دو تيم پيشتاز در انتخابات و با ميانجيگري دولت هاي ديگر به خصوص ايالات متحده امريکا به وجود آمده است. اين دو تيم در بسياري از مسايل مهم، از جنگ گرفته تا صلح، از اقتصاد گرفته تا سياست با يکديگر اختلافات جدي دارند. چنين وضعي دولت را هر چه بيشتر ضعيف ساخته است. دولت وحدت ملي از بسياري جهات يکي از دولت هاي ضعيف در سالهاي پسين در افغانستان است. نمودهاي اين ضعف را در مسايل مختلف مي توان ديد. هنوز وزارت دفاع ملي که مسئوليت جنگ با تروريزم را به عهده دارد، با سرپرست اداره مي شود، رياست امنيت ملي با سرپرست اداره مي شود، لوي سارنوالي با سرپرست اداره مي شود، انتخابات پارلماني با گذشت ماه ها از تاريخ قانوني برگزاري آن هنوز اولين گامها را برداشته نتوانسته است، سياست هاي دولت در قبال مسايل کلان داخلي و خارجي مشخص نيست و  ....
تحول بسيار بزرگي که در سياست افغانستان به وجود آمده اين است که، اکثر دولتمردان سه ماه زمستان را براي افغانستان مهم مي دانند. اما اهميت اين مدت را به خاطر فرصتي که براي رسيدن به صلح وجود دارد، عنوان مي کنند. اين مسئله مي تواند بدين معنا باشد که ما براي برنده شدن در جنگ اميدي نداريم و مي تواند بدين معنا باشد که پروسه صلح به خوبي به پيش مي رود و طالبان و دولت به صلح بسيار اميد بسته اند. شواهد نشان مي دهد که پروسه صلح در وضعيت مناسب و مطلوبي براي دولت قرار ندارد. طالبان حد اقل به دو گروه تقسيم شده اند و بازيگران منطقه اي و بين المللي پشت پرده جنگ در افغانستان نيز نهايت تلاششان را براي بدست آوردن منافع بيشتر متمرکز کرده اند.
فرصت کمي تا شروع دوباره کار پارلمان باقي مانده است که دولت افغانستان بحران انتخابات و صلح و جنگ را مهار کند و بتواند با معرفي افراد شايسته به وزارت ها و رياست هايي که با سرپرست اداره مي شوند، کابينه را تکميل کند، موضوع انتخابات را يکسره کند، تکليف خود را با جنگ و صلح با طالبان نيز مشخص کند. دولت بايد سياست خود را در قبال کشورهاي بزرگ و مسايل بزرگ نيز واضح سازد. در غير اين صورت، انتظار بهاري خونين براي مردم افغانستان، سخت دشوار است.