سومين نشست چهار جانبه امروز در اسلام آباد برگزار مي شود. اميد است در اين نشست نقشه راه صلح نهايي شود و کار عملي در راستاي مذاکرات صلح آغاز شود. در همين حال کشورهاي کمک کننده از جمله آمريکا، بريتانيا و جاپان کمک هاي خود را به شوراي عالي صلح افغانستان به حالت تعليق دراورده اند. شوراي عالي صلح چند سال قبل با دستور رييس جمهور پيشين به منظور پيشبرد روند صلح و مذاکره با مخالفان مسلح تشکيل شد؛ اما اين شورا از همان آغاز با اشکالات و انتقادات جدي مردم و کارشناسان مواجه گرديد. از همان آغاز پيش بيني مي شد که اين شورا با ساختار فرسوده و ناکارآمد خود نمي تواند کار مثبتي در زمينه صلح انجام دهد. اما باهمه انتقادها اين شورا به کار خود ادامه داده و تا هنوز  مليون ها دالر از حساب دولت براي مصارف و معاشات هنگفت اعضاي شورا هزينه شده است.
شوراي عالي صلح نه خودش تعريف درستي از خود داشت و نه در طي چند سال گذشته از مخالفان يک تعريف دقيقي ارايه توانست. اين شورا حتا يک استراتژي و برنامه براي صلح تدوين نتوانست و يک چارچوب فرضي براي مذاکرات صلح تعيين نکرد. از نظر مردم افغانستان اين شورا جز هدر دادن پول و امتياز دادن به مخالفان مسلح کوچکترين دستاوردي در تاريخ تشکيل خود نداشته است. با تشکيل حکومت وحدت ملي مردم اميدوار بودند که اين شورا لغو شود و خود حکومت استراتژي صلح را در قالب سياست هاي کلان حکومتي به پيش ببرد.
اشتباه حکومت در اين است که همواره جنگ را يک مشکل داخلي پنداشته و مخالفان مسلح را برادران ناراضي و يا مخالفان سياسي دانسته است. اگر جنگ افغانستان ابعاد داخلي مي داشت، شايد شوراي عالي صلح مي توانست در عرصه رايزني و تشويق مخالفان به گفتگوهاي سياسي مؤثر مي افتاد؛ اما بدبختانه که جنگ افغانستان ريشه در سياست ها و رقابت هاي بين المللي و منطقه اي دارد و تنها يک نهاد نمي تواند از عهده اين مسؤليت بزرگ برايد.
اکنون که حکومت درک کرده است که کار صلح و مصالحه با مخالفان بايد فراتر از جغرافياي افغانستان به جريان بيفتد و براساس همين درک نشست چهار جانبه صلح کارش را به صورت فشرده شروع کرده است، ديگر براي ادامه کار شوراي عالي صلح توجيهي باقي نمانده است.
در شرايطي که مردم افغانستان در فقر و بيکاري به سر مي برند و مليون ها انسان به کمک هاي فوري کشورهاي خارجي نيازمند مي باشند، تشکيل و ادامه کار نهادهاي موازي، ناکارآمد و پر مصرف مي تواند ضربه بزرگي به اقتصاد کشور وارد کرده و فشارهاي مضاعفي را بر مردم تحميل نمايد.
مشکل افغانستان مشکل داخلي نيست؛ بلکه اين مشکل ريشه در اختلافات ميان کشوري و منافع متضاد منطقه اي و بين المللي در مورد افغانستان دارد. تا زماني که اين اختلافات حل نشود و منافع مشروع کشورها بر محور منافع مشترک سامان نيابد، تمام تلاش هاي شوراي عالي صلح و حتا حکومت افغانستان ناکام خواهد ماند.
حکومت وقتي مي تواند که مسأله صلح با مخالفان را به صورت درست مديريت کند که جنگ افغانستان را در يک چوکات وسيع تر مورد تحليل قرار دهد و از مخالفان مسلح يک تعريف دقيق تر و روشن تر ارايه دهد. اعضاي گروه هاي هراس افگن ممکن است اکثر شان به جغرافياي افغانستان تعلق داشته باشند، اما نقش اصلي را در اين بازي افراد، حلقات و کشورهاي خارجي به عهده دارند و آنها هستند که جريان هاي هراس افگن را مطابق سياست ها و خواسته هاي شان به حرکت در مي آورند. از اينرو جنگ و صلح در افغانستان تنها به عوامل داخلي مربوط نمي شود، تا شوراي عالي صلح در آن نقش بازي کند. تنها نهادي که مي تواند اين پروسه را مديريت کند، حکومت افغانستان است. حکومت هم زماني مي تواند در اين عرصه مؤفق باشد که از تمامي ظرفيت هاي خود در راه صلح و امنيت کشور استفاده کند.