بيشترين قسمت بودجه ملي افغانستان به بخش امنيتي و دفاعي کشور به مصرف مي رسد و قسمت اعظم کمک هاي خارجي نيز به بخش دفاعي و امنيتي اختصاص يافته است. مهمترين قراردادها و توافق نامه هاي افغانستان با کشورهاي ديگر نيز بيشتر به بخش امنيتي و دفاعي بر مي گردد. با وجود همه اينها، امنيت افغانستان، خصوصا بعد از روي کار آمدن دولت وحدت ملي، در وضعيتي شديدا نابسامان به سر مي برد.
بر کسي پوشيده نيست که نيروهاي نظامي و امنيتي افغانستان، مردانه مي جنگند و دليرانه دفاع مي کنند. در حالي که کمترين امکانات را دارند ولي با گذشت از جانشان، بيشترين فداکاري را براي دفاع از وطن و مردم انجام مي دهند. نيروهاي نظامي و امنيتي افغانستان امکانات کمي دارند، ظرفيت ها در کل، پايين است. آنها از آموزش پايين برخوردارند، سلاح کافي و مدرن در اختيار ندارند، نيروي هوايي کارآمد در حقيقت وجود ندارد، استخبارات مستقل و زبده نيز فعال نيست، ولي با همه اينها سربازان با روحيه عالي مي جنگند و دفاع مي کنند.
اما به يک مسئله در جنگ افغانستان کمتر پرداخته مي شود، و آن اينکه سرنوشت جنگ تنها در ميدان جنگ رقم زده نمي شود. سرنوشت جنگ بيشتر از ميدان جنگ، در دفاتر گرم و چوکي هاي نرم سياستمداران رقم زده مي شود. درست است که قدرت در ميدان جنگ نشان داده مي شود، ولي در اصل دفترهاي لوکس و موبل هاي قيمتي و ميزهاي براق سياستمداران جولانگاه برنامه ها و طرح هاي امنيتي است و در همين دفترهاست که برد و باخت در جنگ مشخص مي شود. هيچ جنگي امکان ندارد با سياستمداران خام و ناپخته و وابسته به قدرت هاي بيروني برنده شود. هيچ جنگي تنها با قدرت و دليري و جانبازي سربازان در ميدان نبرد برنده نشده است. هيچ جنگي در نبود اراده قوي سياستمداران و فداکاري و تعهد و ايثارگري سياستمداران با پيروزي همراه نبوده است.
جنگ افغانستان نمونه بارز اين مدعا است که سرنوشت جنگ در ميدان سياست مشخص مي شود. ميلياردها دالر کمک هاي خارجي به جنگ افغانستان، ميلياردها دالر بودجه داخلي، شهادت هزاران سرباز، مجروح شدن و اسير شدن هزاران سرباز ديگر، هيچ کدام جنگ را به نفع دولت افغانستان رقم نزده است. طالبان شکست خورده، پس از سالها دوباره چنان قدرت گرفته اند که بر بخش هايي از کشور سلطه دارند و ولسوالي ها و ولايت هاي ديگري را نيز با خطر مواجه ساخته اند.
پيروزي هاي طالبان مطمينا در ميدان جنگ نبوده است. هر منطقه، ولسوالي و ولايتي که به دست طالبان افتاده است، به خاطر نجنگيدن و ايستادگي نکردن سرباز و افسر اردوي افغانستان نبوده، بلکه به قاطعيت مي توان گفت که به خاطر ناکارآمدي سياستمداران و مسايل پشت پرده سياست بوده است. پيروزي در جنگي که وزارت دفاع کشور بيش از يک سال توسط سرپرست اداره مي شود، رياست امنيت ملي ماه ها توسط سرپرست اداره مي شود، ناهماهنگي ها ميان ادارات امنيتي بيداد مي کند، و سياستمداران دچار اختلافند و اختلافات را دامن مي زنند، امکان ندارد.
بنابر اين دولت افغانستان بايد در قدم اول به اصلاح ادارات خود بپردازد، مقامات عالي رتبه وزارت خانه و ادارات مسئول را از ميان بهترين و زبده ترين و متعهدترين افراد کشور انتخاب کند، هر نوع تبعيض و تعصب و برتري طلبي را ريشه کن سازد، و عرصه سياست را از ناپاکي هاي و اختلاف ها و تبعيض ها و تعصب ها بزدايد. تنه در اين صورت است که مي توان به پيروزي در جنگ اميدوار باشيم.
موافقه هاي امنيتي با کشورهاي قدرتمند، در نبود سياست و استراتژي کارآمد جنگ و اداره کشور و در نبود مديراني کارکشته و مدبر و متعهد، راه به جايي نخواهد برد و حاصلي جز حضور کشورهاي خارجي در افغانستان و دوامدار شدن جنگ نخواهد داشت.