مباحث مربوط به امنيت در هر كشوري از حساسيت و اهميت فوق‌العاده‌ي برخوردار مي‌باشد؛ اما در افغانستان، اخصا در شرايط کنوني، به دليل وجود عوامل و شرايط استثنايي، ضرورت و اولويت ويژه مي‌يابد.
روند استقرار نيروهاي ناتو در مناطق جنوب، تجهيز نيروهاي دفاعي و امنيتي با سلاحهاي مدرنتر و مؤثرتر و افزايش كمي آنها و به موازات آن فعالتر شدن سياست خارجي و اظهارات مقامات بلند پايه ناتو در رابطه به افغانستان، همه حاكي از نوعي بي‌ثباتي در منطقه و اوضاع نگران كننده امنيتي در افغانستان حكايت دارند.
امنيت داخلي يكي از مهمترين و ضروري‌ترين پديده‌هايي است كه براي حفظ، بقا و پيشرفت و استحكام نظام مورد توجه سياستمداران و دولتمردان قرار مي‌گيرد. زيرا بدون امنيت و احساس آرامش نسبي شهروندان هيچ برنامه‌اي در كشور قابل اجرا نيست، فعاليت‌هاي اقتصادي، رونق بازارهاي تجاري و فرايند واردات و صادرات كالاها، سرمايه‌گذاري، طرح‌ريزي، ايجاد نظم و اداره و ثبات و مانند آنها در گرو تأمين امنيت سراسري ميسر مي‌گردد. امنيت مجموعه شرايطي است كه به تحقق نيازهاي سياسي-اقتصادي- اجتماعي و فرهنگي بستگي دارد و متأثر از موقعيت ژئوپلتيكي، ويژگي‌هاي اقتصادي، سياسي، اجتماعي و تاريخي هر كشور، وضعيت‌هاي متفاوتي را شامل مي‌شود.
امنيت داراي دو بعد داخلي و خارجي است و در بعد داخلي مسايلي از قبيل نظم، آرامش، ايمني، تأمين منافع عمومي و توانايي دولت در جهت برآورده‌ سازي توقعات روز افزون جامعه را شامل مي‌شود. آرزوها و خواسته‌هايي كه توسعه مترقيانه و متمدنانه فرهنگ و پيشرفت اقتصاد و دموكراتيزه شدن سياست را هدف قرار مي‌دهد.
جلوه خارجي امنيت بيشتر ناظر به موقعيت بين‌المللي و جايگاهي است كه يك كشور در عرصه جهاني به دست مي‌آورد. امنيت زماني ميسر مي‌گردد كه يك ملت علاوه بر دارا بودن توانايي‌هاي دفاعي، به اين باور رسيده باشد كه ادامه زندگي افراد آن، از لحاظ مادي و معنوي با خطر جدي مواجه نمي‌باشد. بنابر اين گفته مي‌توانيم كه در سالهاي پس از جنگ كه دوره بازسازي نام گرفته، هيچگاه مردم ما به طور كامل احساس امنيت نكرده‌اند و تهديدات نظامي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي از نگراني‌هاي بوده كه ذهن توده‌ها و زمامداران را همواره به خود مشغول داشته است؛ اين احساس البته از آغاز امسال و در پي افزايش حملات انتحاري و تروريستي شدت بيشتري يافته است و مردم بيشتر از هر زمان ديگر خطر گروههاي طالبان و القاعده و ساير حلقات خشونت طلب را احساس مي‌كنند.
نگراني‌هاي فزاينده ملي و جنايات خشونت‌آميز در پايتخت و ساير ولايات، نوعي دلسردي و بي‌ميلي به سرمايه‌گذاري و ساير فرايندهاي ملي را شدت بخشيد و ثبات و آرامش نسبي به وجود آمده را برهم زد و امنيت ملي را با تهديد مواجه كرده و ساختار داخلي را با وضع متزلزل و غير متعارف دچار نموده است.
بدون ترديد عوامل ناامني و بحران در كشور به زمينه‌هاي داخلي و خارجي باز مي‌گردد و در بررسي آن بايستي به هردو زمينه توجه نمود.
در عرصه خارجي افغانستان ناچار است كه از طريق تعيين هدفها و اولويت‌هاي سياست خارجي و نيز توانمند سازي قدرت ملي و با تقويت عناصر مادي و غير مادي آن، توانايي دفاعي خود را در برابر كشورهاي خارجي بالا ببرد. توان ملي ما گرچند از لحاظ پيشرفتهاي فني، تكنولوژيكي، اقتصادي و نظامي بسيار محدود است؛ ولي تقويت سجاياي ملي گرايانه از طريق اتخاذ سياست‌هاي اعتمادساز ميان دولت و ملت امكان پذير مي‌باشد.
اما در عرصه داخلي تأمين امنيت، به توزيع عادلانه امكانات بازسازي، كاهش فساد اداري و مبارزه جدي با كشت و قاچاق مواد مخدر و مبارزه شديد و انعطاف‌ناپذير با عوامل گروههاي معارض و خشونت‌طلب و توجه به خواسته‌ها و تقاضاهاي جامعه و اجتناب از گرايشات شئونيستي و نيز رفع عوامل تهديد كننده امنيت، بستگي پيدا مي‌كند و تا اين پارامترها به نحو مطلوب و مورد پسند جامعه تحقق نيابد، آرزوي تأمين امنيت مانند هميشه، در سينه‌ها باقي خواهد ماند.