در اين روزها حکومت افغانستان در وضعيت پيچيده اي قرار گرفته است. از يک سو بهار نزديک است و از سوي ديگر اقدامات حکومت براي رسيدن به ثبات و امنيت نه کافي است و نه براي مردم قانع کننده. حکومت به صراحت مي گويد که بايد در يکي – دو ماه آينده به نتايج قانع کننده اي برسد و گرنه بايد بهاري خونين را در انتظار بود، اما هيچ اثري از نزديک شدن به صلح ديده نمي شود و جنگ نيز بيشتر در دور باطلي قرار دارد که پايانش ناپيداست.
بحران انتخابات نيز پابرجاي است. فرمان تقنيني رياست جمهوري با قاطعيت از سوي پارلمان رد شده است و اين بدان معنا است که رياست جمهوري در تقابل با پارلمان قرار گرفته است. رياست جمهوري يا با تفاهم پارلمان مي تواند به نتيجه برسد و البته با توجه به گذشته پارلمان و اينکه به هر صورت حکومت نيز در پارلمان به اندازه کافي نمايندگان طرفدار و حامي دارد، بعيد نيست، و يا اينکه با صدور يک فرمان تقنيني ديگر در زمان رخصتي نمايندگان پارلمان کار انتخابات را شروع کند. به هر صورت هر دو راه جنجال هاي زيادي را در پي دارد.
بيست و ششم دلو امسال و موضع گيري هايي که از سوي شخصيت هاي سياسي و احزاب مطرح شد نيز حکايت از فصل تازه اي جنجال هاي سياسي دارد. جنجال هايي سياسي اي که معمولا با دور ماندن احزاب و شخصيت هاي سياسي از مرکز قدرت در صحنه سياسي افغانستان بروز مي کنند. اظهار نظرها و هشدار و تهديدهايي که معمولا از سوي سياستمداران و احزاب سياسي اظهار مي شود با توجه به نزديکي و دوري آنها از مراکز قدرت و انتظارات آنها از قدرت مرکزي براي در نظر گرفته شدن آنها است.
جنگ هايي سرنوشت سازي نيز در مناطق مختلف کشور جريان دارد. جنگ هاي شمال به معناي کامل قضيه سرنوشت ساز و حساس هستند. دروازه هاي شمال و کابل در همين روزها در وضعيت وخيمي قرار دارند. اين جنگ ها بدان جهت حساس هستند که در پايان يک پروسه کامل سياسي و امنيتي و استخباراتي قرار دارند. سالها پيش از اين، هشدارها در مورد کشانيده شدن جنگ به شمال داده شده بود. حکومت هاي وقت و حکومت فعلي نتوانسته و يا نخواسته تا به اين هشدارها توجه لازم را بکند و از کشانيده شدن جنگ به شمال جلوگيري نمايد. اين آخرين مرحله يک پروسه کشانيده شدن جنگ به شمال است. اگر حکومت نتواند جنگ را در بغلان و کندز و مناطق ديگر شمال کنترول کند و طالبان و حاميان آنها را با شکست مواجه سازد، وضعيت خطرناکي در انتظار حکومت افغانستان است.
اينها در کنار اينکه حکومت وحدت ملي نقص ها و ضعف هاي ذاتي دارد، براي مردم افغانستان به هيچ وجه خوشايند نيست. افغانستان در چنين وضعيتي نياز به يک حکومت کاملا قوي دارد که بتواند با اقتدار عليه همه تهديدها بايستد و مبارزه کند. آنچه در حال حاضر در افغانستان ديده مي شود، دولتي است که از ضعف هاي جدي رنج مي برد. اين دولت گرفتار فساد گسترده در تمام ادارات خود است. علاوه بر آن برنامه اي براي محو فساد وجود ندارد. برنامه هايي که وجود دارند نيز نه علمي هستند و نه عملي، بلکه اکثرا معطوف بر پروژه هاي خارجي هستند که در نوع خود به گسترش فساد منجر مي شوند تا به کاهش فساد.
در روزهاي آينده که حکومت افغانستان به سوي حل بحران انتخابات پيش مي رود، و از سوي ديگر گفتگوهاي چهار جانبه نيز قرار است به نقشه راهي برسد و عملا وارد فاز تازه اي از پروسه صلح شود، و جنگ نيز به شدت جريان دارد و اين اميدواري وجود دارد که حد اقل در چند ولايت به نتايج قانع کننده اي برسد، مردم افغانستان بي صبرانه تدابير حکومت افغانستان و بازي هاي بازيگران سياست کشور را نظاره مي کنند.