اين يک واقعيت است که افغانستان داراي منابع غني و ذخاير زير زميني فراوان است که تا هنوز دست نخورده و استفاده ناشده باقي مانده است. اما مردم افغانستان قرن هاست که با خستگي، درماندگي و گرسنگي روي اين گنج ها خوابيده اند بدون اين که نفعي از اين بابت براي آنها نرسيده باشد و يا کوچکترين مشکل شان از اين راه حل گرديده باشد.
دليل اين بوده که در افغانستان هيچگاه حاکم دلسوز، آگاه، متخصص و روشنفکر روي کار نيامده تا روي مسايل زيربنايي کشور تعمق و برنامه ريزي مي کرد و مسير ترقي و پيشرفت را به روي مردم افغانستان مي گشود.  نظام هاي خودکامه و مستبدي که مشروعيت شان را از فتواي چند ملا و ارباب ترسو و چاپلوس قريه ها کمايي مي کردند و براي تضمين دوام حاکميت شان روي آب و خاک اين سرزمين با بيگانگان معامله مي کردند و با تفرقه افگني و برجسته سازي تفاوت هاي نژادي و قومي، مناسبات اجتماعي ميان مردم افغانستان را برهم مي زدند و فرهنگ خصم پنداري و نفاق را در جامعه ترويج مي کردند.
توسعه و ترقي يک کشور مرهون تلاش هاي جمعي احاد آن کشور مي باشد. هيچ کشوري با تلاش يک کتله خاص به مدنيت، آزادي و توسعه دست نيافته است. کشورهاي توسعه يافته نيز در ابتداء اين مهم را در فرهنگ و روابط اجتماعي خود حل کردند، بعد به صورت همگاني در راه توسعه و پيشرفت گام برداشتند. در افغانستان اما اين مشکل تاکنون حل ناشده باقي مانده است. از يک سو زنان که نيمي از جمعيت کشور را تشکيل مي دهند، از حقوق شهروندي و از جمله حق کار برخوردار نيستند و از سوي ديگر بيش از نيمي از کل نفوس کشور عملا و علنا در شرايط تبعيض، فقر و عقب ماندگي قرار گرفته بودند و کمترين زمينه و فرصتي براي کار و رشد استعدادهاي اين بخش از مردم فراهم نمي گرديد.
تا زماني که چرخ قدرت در دست يک اقليت بسيار کوچک قرار داشته باشد وتا زماني که تمامي امکانات و فرصت ها در انحصار يک اقليت نامشروع باشد، تا زماني که عدالت در يک کشور به معناي واقعي کلمه پياده نشود و حقوق شهروندي باهمه زير مجموعه هايش براي تمام شهروندان کشور به رسميت شناخته نشود و تا زماني که امکانات و فرصت هاي ملي به گونه برابر و عادلانه در ميان مردم افغانستان توزيع نگردد، سخن گفتن از پيشرفت، توسعه و رفاه يک امر خيالي و صرفا ذهني خواهد بود.
توسعه به نيروي انساني فعال و با ظرفيت ضرورت دارد. اين نيرو از ميان شهروندان سراسر کشور قابل تأمين مي باشد. فراهم سازي زمينه هاي تعليمي و تحصيلي عادلانه براي جوانان مي تواند در رشد، شکوفايي و شناسايي استعدادهاي فوق العاده در کشور کمک کند. تا زماني که عدالت، برابري و آزادي در جامعه در تمام سطوح و در تمام عرصه ها حکمفرما نشود، بحث از مدنيت، دموکراسي و رفاه اجتماعي دروغ و فريبي بيش نخواهد بود.
امروز سياستمداران و رهبران ما در زمان کمپاين انتخاباتي و در زمانهاي ديگر حرف هاي خوب و به ظاهر قشنگي مي زنند و روي اصلي ترين نيازها و مشکلات مردم دست مي گذارند، سپس وعده مي دهند و با ارايه يک راه حل ساده دورنماي اميدوار کننده اي براي مردم ترسيم مي کنند؛ اما مشکل اين رهبران اين است که متأسفانه نه خود به سخن هايشان باور دارند و نه توانايي حل آن مشکلات را در خود مي بينند. اما بازهم قاطعانه و با جديت براي مردم وعده مي دهند. حال ممکن است نتيجه آني و مؤقتي اين سخن ها و وعده ها رضايت و دلخوشي مردم از فرد مسؤل باشد؛ اما برايند دراز مدت اين وعده هاي پوچ و سخن هاي بي هدف، فروريزي ديوار اعتماد مردم به رهبران و سياستمداران و نابودي باورهاي مردم به يک سلسله ارزش ها و اصل ها خواهد شد. بنابراين بهتر است که حکومت و رهبران جامعه وقتي به مردم وعده مي دهند، حداقل پنجاه درصد به توانايي هاي شان در عملي ساختن وعده ها، اطمينان داشته باشند.