سال دو هزار پانزده خونين ترين و ناامن ترين سال براي مردم افغانستان بود. دراين سال حملات انتحاري ونظامي شورشيان افزايش يافت و تعدادي از ولسوالي ها سقوط کرد. در اين ميان تلفات افراد ملکي هم بي سابقه و قابل توجه بود. اين نشان مي دهد که ماهيت جنگ نيز نسبت به سال هاي قبل متفاوت بود. در سال هاي گذشته مخالفان مسلح اين طور بي مهابا و بيرحمانه اهداف غير نظامي را هدف قرار نمي دادند و با اين گستردگي از افراد ملکي سپر انساني نمي ساختند و با اين وسعت مسافران بي گناه را از مسير راهها به گروگان گرفته تير باران و يا سر نمي بريدند.
عملکرد مخالفان در سال گذشته نمايانگر اين موضوع بود که آنها براي پيروزي و ضربه زدن به حکومت افغانستان از همه تاکتيک ها و ابزارها بهره مي برند و در اين راه پرواي هيچ چيزي را ندارند. گروه هاي هراس افگن گرچند با مفهوم حقوق بشر از اصل و اساس بيگانه و حتا سر ستيز داشتند و قاموس مخالفان گنجايش هضم چنين مفهومي را ندارد؛ با آنهم دامنه بي بندو باري ها و بي باکي ها در حدي نبود که هيچ کسي در جغرافياي افغانستان از دست آنها در امان نباشند.
سال گذشته نه تنها براي خبرنگاران، کارمندان دولتي و نيروهاي امنيتي سال خونين و پرمخاطره بود که براي مردم عادي نيز خطر آفرين محسوب مي شد. بيشترين تلفات مربوط به مردم عادي بود که در خانه ها و در مسير راهها بدون کمترين جرم و بهانه اي به قتل رسيده بودند. عفو بين الملل در گزارش تازه اي خود ضمن اين که آمار تلفات غير نظاميان را در سال گذشته ميلادي بي سابقه خوانده است، نسبت به وضعيت حقوق بشر در کشورهاي در حال جنگ به شمول افغانستان به شدت ابراز نگراني کرده است. نگراني اين سازمان از آنجا ناشي مي شود که با گسترش ناامني و بي توجهي و بي مبالاتي طرف هاي درگير نسبت به رعايت حقوق بشر، آينده غير قابل پيش بيني در انتظار  مردم عادي مي باشد.
بحث تلفات افراد ملکي در کشورهاي درگير جنگ يک امر قابل پيش بيني و در عين حال اجتناب ناپذير است. اما نگراني زماني بيشتر مي شود که طرفين جنگ در جريان نبرد کوچکترين توجهي به حفاظت جان و مال مردم ندارند. در اين نبردها معمولا اصل بر پيروزي و مغلوب ساختن دشمن است، حتا اگر اين پيروزي به قيمت جان صدها فرد از مردم بيگناه گيرمانده در ميدان جنگ، تمام شود. در يک سال گذشته گروه هاي شورشي نه تنها به جان مردمان ملکي احترام نگذاشته و از وارد آوردن خسارات مالي بر آنان ابا نورزيده که عامدانه از گروگانگيري و کشتار بيرحمانه افراد ملکي براي تفرقه افگني و افزايش فشار بر سران حکومت سود برده است.
بنابر آمارهايي که از سوي سازمانهاي معتبر بين المللي در ارتباط با تلفات افراد ملکي در افغانستان انتشار يافته است، عامل هفتاد در صد تلفات افراد ملکي، گروه هاي شورشي شناخته شده است. اين گروه ها به عناوين مختلف به کشتار افراد عادي اقدام کرده و بي پروايي مطلق خود را نسبت به حقوق بشر و رعايت قوانين جنگ نشان داده اند.
افزايش بيرحمي ها و وحشيگري هاي دشمنان در حالي افزايش مي يابد که حکومت افغانستان همچنان به پروسه صلح در افغانستان اميدوار هستند. اين اميدواري در حال حاضر از اعلام همکاري کشور پاکستان و تلاش هاي مشترک آمريکا و چين در اين راستا نشأت مي گيرد. اگرچه تعيين تاريخ گفتگوهاي مستقيم نمايندگان حکومت با نمايندگان با صلاحيت طالبان و ساير گروه هاي شورشي، يک گام مثبت در راستاي صلح به حساب مي آيد؛ اما تاهنوز معلوم نيست که آيا گروه طالبان، حزب اسلامي، شبکه حقاني و ساير گروه هاي هراس افگن به اين فراخوان، پاسخ مثبت خواهند داد يا نه. با توجه به اختلافات و انشعاباتي که در گروه طالبان به وجود آمده آيا اين گروه ها همگي سر ميز مذاکرات صلح حاضر خواهند شد؟ و اگر همگي به گفتگوهاي صلح تن ندهند، پس گفتگو با شاخه هاي انشعابي اين گروه چه تأثيري روي امنيت افغانستان خواهد گذاشت؟