گروه چهار جانبه، يعني افغانستان، پاکستان، چين و امريکا چهار دوره گفتگوهايشان را انجام دادند و قرار شد تا در اولين هفته ماه مارچ مذاکرات مستقيم ميان نمايندگان دولت افغانستان و طالبان صورت بگيرد، ولي مقامات افغانستان در روزهاي اخير گفتند که اين گفتگوها را حداقل دو هفته به تاخير انداخته اند.  همه کشورهاي عضو گروه چهارجانبه نسبت به اين مذاکرات اظهار خوشبيني کرده اند و حضور دو کشور قدرتمند در اين گروه، از ديد بسياري از کارشناسان به معناي تضميني بزرگ براي موفقيت مذاکرات ميان افغانستان و طالبان بود. اما طالبان باري ديگر بر مواضع خود را تاکيد کرده اند که «تا هنگامي که حضور نيروهاي خارجي پايان نيابد، تا وقتي که نام طالبان از فهرست سياه بين المللي پاک نشود و تا وقتي که زندانيان طالبان آزاد نگردند، گفتگوها هيچ نتيجه اي نخواهند داشت.»
انتظار از کشورهاي عضو گروه چهار جانبه، بيشتر از اين ها بود. همان گونه که مشاور امنيت ملي پاکستان گفته است، انتظار بر اين بود که پاکستان با تمامي اعضاي بلند رتبه طالبان تماس گرفته و آنها را وادار به حضور در مذاکرات نمايد. انتظار دولت افغانستان اين بود که دولتمردان پاکستان، قناعت سران و مقامات طالبان را برا حضور در مذاکرات بدست بياورند، و در غير آن صورت فشارهاي لازم را بر طالبان وارد کنند تا طالبان مجبور به حضور در مذاکرات گردند.
طالبان بر شرط هايي پافشاري مي کنند و کرده اند، که برآورده شدن آنها براي دولت افغانستان دشوار است. لحن طالبان در بيانيه هاي شان نيز قابل تامل است. طالبان طوري حرف مي زنند و بيانيه صادر مي کنند که گويا در موضع برتر قرار دارند. دولتمردان افغانستان در بسياري از سخنراني هايشان از موضع تضرع صحبت کرده اند و مي کنند. برخلاف آنها، اما طالبان با صراحت خواسته هاي شان را بيان مي دارند. موضع طالبان به هر صورت براي عموم مردم افغانستان و جهان قابل فهم است. علاوه بر اين، موضع طالبان، با عملکرد آنها نيز همخواني دارد. طالبان حد اقل در يکي – دو سال اخير به صورت کاملا تهاجمي عمل کرده اند، و از طرفي سياست منظمي را نيز براي گسترش دامنه ناامني ها از جنوب به شمال و مرکز را نيز پيروي نموده اند. اما دولت افغانستان حتا در خطاب به طالبان سياست واضح و مشخصي را دنبال نکرده است و حتا سياستمداران دولت افغانستان در سطوح مختلف نمي توانند تعريف واضح و روشني از طالبان و يا دشمنان مردم افغانستان براي خود و مردم ارايه کنند.
هر چند شماري از آگاهان احتمال مي دهند که طالبان با دريافت امتيازهايي و فشارهاي کشورهاي ذينفوذ بر طالبان، تا حدودي به مذاکرات تن خواهند داد، اما نفس رد درخواست مذاکره از سوي طالبان در حال حاضر به اتوريته دولت افغانستان صدمه کلاني خواهد زد. اين بدان معنا است که دولت افغانستان بايد امتياز بيشتري براي حضور طالبان در ميز مذاکره بدهد. دولت افغانستان اکنون در وضعيتي قرار دارد که نمي تواند از راهي که رفته است برگردد.
دولت افغانستان مجبور است به بخشي از ارزشهاي کنوني مقيد و پايبند باشد و به خواسته هاي مردم نيز احترام بگذارد. در چنين حالتي چه چيزي مي تواند از سوي دولت افغانستان به عنوان امتياز به طالبان پيشکش شود تا آنها را دلگرم براي حضور در ميز مذاکره با دولت کند. و آيا فشارهايي ک بعضي از کشورها گفته اند بر طالبان وارد مي کنند و يا انتظار مي رود بعضي از کشورهاي ديگر بر طالبان وارد کنند، قادر است طالبان با وادار به حضور در مذاکره مستقيم با طالبان نمايد؟ باور عموم بر اين است که بايد منتظر اقدام جدي کشورهاي عضو گروه چهار جانبه بود و ديد که آنها بر طالبان چگونه فشار وارد خواهند کرد تا راه مذاکره را در پيش گيرد.