حادثة دردناک و خونين روز گذشته نه تنها کابل را لرزانيد؛ بلکه همة افغانستان، منطقه و کشورهاي جهان را تکان داد. در اين عصر جهاني شدن که تمام دنيا توسط وسايل ارتباط جمعي به دهکدة کوچک تبديل شده است، از کوچک ترين اتفاق و حادثة در يکي از گوشه هاي جهان همه مطلع مي گردند. به هرصورت اگر به عمق فاجعه و دردناک بودن حادثة بنگريم؛ ده ها کشته و صدها نفر زخمي، بايد مانند حادثة چهارشنبة سياه که در آن کارمندان رسانه ها قرباني شدند، به سه شنبة سياه مسمي گردد.
   عامل اين حادثه و تراژدي غمبار و غمناک گروه طالبان بوده و خود پذيرفته اند. گروهي که نيم دهه است نداي صلح خواهي و آشتي طلبي حکومت را ناديده گرفته و به آن بهايي نمي دهد. حالا پرسش اين است که آيا اين گروه، صلح و آشتي مي خواهد
از سال1388 بدين سو است که دولت، سياست گفت و گو با گروه طالبان را به شدت تمام دنبال کرده است. مصارف مالي هنگفتِ در اين مسير شده و قرباني هاي انساني کلانِ داده شده است. زندانيان اين گروه از باب خوشنودي و به دست آوردن دل، از بند رها شده اند؛ اما به عوض اين که به گفت و گوي سياسي به عنوان هدف تعيين شده، کمک کنند، به جبهه هاي نبرد پيوسته و با تقويت ارتش جنگي، خون هاي بي شماري را ريخته اند. در طول هشت سال هرباري که رهبري حکومت صداي صلح خواهي و آشتي طلبي سياسي را بلند کرده و با ادبيات نرم خطاب کرده است، نتيجة منفي بدنبال داشته و اين گروه گستاخ تر و جسور تر شده؛ و دامنة جنايت هاي شان بزرگ تر شده است. بنابراين، تجربة هشت سالة ما نشان مي دهد که گروه طالبان آشتي ناپذير است.
نشست هاي چهارجانبه توسط افغانستان، پاکستان، آمريکا و چين به منظور کشانيدن گروه طالبان به ميز مذاکره برگزار مي شد. خوش بيني ها و اميدواري هاي جدي وجود داشت؛ از اين که دو قدرت بزرگ و تاثيرگذار در اين فرايند حضور داشته و نقش بازي مي کردند؛ چين و آمريکا، اين نشست ها متفاوت از نشست هاي قبلي ارزيابي مي گرديد. تصور بر اين بود که اين بار دو قدرت بزرگ و موثر فشارهاي لازم سياسي را بر پاکستان اعمال کرده و فرايند به نتايج ملموس دست خواهد يافت. اين نشست ها به پيمانة خوش بينانه و اميدوار کننده مي نمود که در مورد اين که با کدام جناح هاي طالبان و در نشست اخير در مورد زمان و مکان گفت و گو بحث صورت گرفت. از آن جاي که پاکستان وعده هاي کلان مبني بر حاضر کردن نمايندگان گروه طالبان سر ميز گفت و گو مي داد، طالبان چراغ سبزهاي نشان داده بودند؛ اما اين که با پاکستان هم آهنگ بوده يا نبوده، بحث ديگري است که بايد در جاي ديگر مورد بحث قرار گيرد. به نظر مي رسد که چراغ سبز طالبان به نشست هاي چهارجانبه جهت غافلگير کردن بوده است. گرچند امنيت ملي مي دانسته و واقف بوده است که اين گروه در حال آمادگي گرفتن جهت آغاز عمليات هاي بهاري مي باشد؛ اما به صورت کلي ذهنيت ها متوجه گفت و گوي سياسي بود. سر انجام اين که هيچ. نشست هاي چهارجانبه ناکام و بي دست آورد و وضعيت درست به همان نقطة اول برگشت
به نظر مي رسد که صلح مورد نظر دولت و مردم کشور با صلح مورد نظر گروه طالبان از شرق تا غرب عالم تفاوت جدي دارد. دولت و مردم بر اين باور و پندار هستند که اين گروه جنگ و نا امني را کنار گذاشته و از رهگذرهاي مسالمت آميز سياست ورزي نموده و در قدرت سياسي سهيم شوند. در اين صورت اين گروه قواعد بازي سياسي؛ يعني ارزش هاي سياسي جديد و نيز ارزش هاي اجتماعي را بپذيرند. اما به نظر مي رسد که صلح مورد نظر طالبان عکس اين امر است. باور اين گروه اين است که نيروهاي سياسي موجود در نظام سياسي کنوني و مردم، ايدئولوژي سياسي طالباني را پذيرفته و صلح کنند. در اين صورت نظام کنوني را کنار گذاشته و شاهد حاکميت نظام شبيه امارت باشيم؛ يعني تسليم باورها و ارزش هاي طالباني گرديم.