ادارات و وزارت خانه هاي افغانستان که در زمينه انرژي کار مي کنند، شايد از ناکارآمدترين ادارات در کشور باشند. در راس اين ادارت سالها، افراد غير مسلکي قرار داشته است. هنوز هم در همين کابل، مناطقي است که از نعمت برق محروم است. در گذشته نيز زماني از جنراتورهايي که با قيمت هاي گزاف از کشورهاي همسايه خريداري و به کشور منتقل شد ولي در نهايت با ضررهاي هنگفت، هيچ استفاده مناسبي از آنها نشد. اين شرکت نتوانسته به نيازهاي افغانستان جواب دهد. از انتقال انرژي به کشور گرفته تا ساخت سدها و تامين انرژي مورد نياز مردم افغانستان از منابع داخلي، هيچ کارنامه اي درخشاني در اين زمينه وجود ندارد.
آن گونه که گفته مي شود اگر ميليونها افغاني از حساب عايدات برق از اين شرکت بر مقامات عالي رتبه دولتي و شخصيت هاي سياسي باقي مانده باشد، و اين شرکت نتوانسته حساب هاي خود را بگيرد، نيز نشاني از ضعف و عدم هماهنگي ادارات و شخصيت هاي دولتي و عدم  حمايت دولت از اين سکتور مي کند.
به هر صورت، گفته مي شود که قيمت برق براي مردم افغانستان افزايش يافته است. اين موضوع براي مردمي که بيش از نيمي از آنها از بيکاري رنج مي برند، يک خبر شوک آور و نگران کننده بوده است. دقيقا در روز اول ماه مي که روز کارگر است اين خبر از رسانه هاي گروهي پخش شده است. اما در همين روز گفته مي شود که نيمي از کارگران افغانستان بي کار هستند.
موضوع ديگر اين است که برق يکي از مهمترين دلايل شکست سرمايه گذاري ها در عرصه توليد در افغانستان است. بسياري از کارهاي توليدي و سرمايه گذاري ها تنها به دليل بي برقي و يا گران بودن و يا نامنظم بودن جريان برق به ناکامي مواجه شده اند و مجبور شده اند دست از کار بکشند.
بار سنگين فشارهاي اقتصادي در روزگاري که بيکاري، فقر و ناامني بيداد مي کند، بر دوش مردم فقير افغانستان سنگيني مي کند. تجمل گرايي در ادارات افغانستان يک امر معمول است. ده ها مشاور بي کار که هيچ کاري نمي کنند و هيچ مشوره اي نمي دهند و اکثرا چون نمي دانند سکوت مي کنند، بر دولت بار سنگيني هستند. هزينه هاي تجملي دفاتر وزار و روسا و ... واقعا باري است بر دوش اقتصاد متکي به کمک هاي خارجي افغانستان. از فرنيچر و لوازم خانه و دفتري گرفته تا کرايه هاي سرسام آور منازل و سفرهاي خارجي و داخلي و موترهاي تعقيبي و شمار گاردها و خدم و حشم مقامات عالي رتبه دولتي گرفته تا بي مبالاتي هايي که در مراسم هاي مختلفي که بهانه هاي مختلفي گرفته مي شود، خزانه دولت را خالي مي کند. نمونه اي از اين نوع ولخرجي ها را در مراسم هايي که در سطوح مختلف به بهانه مناسبت هاي مختلف گرفته مي شود، قابل رويت است. مثلا در همين يک هفته گذشته چندين مراسم که به بهانه هشت ثور برگزار شد، به وضوح اسراف و تبذير را در انواع مخارج مي توان استناد کرد.
اما چرا دولت افغانستان نمي خواهد باور کند که فشار زندگي در نبود کار و درآمد و امنيت، بر بخش اعظم مردم افغانستان سنگيني مي کند. محاسبه هايي که دولت مي کند در مقابل مردم شايد معقول ديده شود ولي حقيقت اين است که مردم بيشتر از اين ها نياز به مراقبت و توجه دارند و بايد به خدمات بيشتري دسترسي داشته باشند. حکومت بايد از مصارف بي مورد پرهيز کنند و نگذارند بار سنگين بي مبالاتي هاي آنان را مردم بکشند. شايد بسياري از مردم افغانستان ندانند که مصرف يک روزه يک محفل تجليل از يک مناسبت در سراسر کشور مبلغ هنگفتي مي شود که با آن مي شود کمک زيادي به اقتصاد مردم کرد.