از زماني که  نشانه هاي حضور داعش در افغانستان ديده شد، تا اکنون که داعش به يک نيروي تروريستي تبديل شده مدتي مي گذرد. در اين مدت دولت افغانستان عکس العمل هاي متفاوتي داشته است. اولين عکس العمل  دولت در برابر  هشدارهايي مبني بر حضور داعش در بخش هايي از کشور، با بي توجهي دولت روبرو شده و معمولا از سوي مسئولين دولتي انکار شده است. در مرحله ديگري حضور داعش بزرگنمايي شده است. در اين مدت داعش بسيار بيشتر از آنکه بود، نشان داده مي شد و اکنون نيز داعش به عنوان يک تهديد جدي تلقي مي شود و بايد از بين برود.
افغانستان شاهد حضور گروه هاي تروريستي فراواني است. اين گروه ها در قالب هاي متفاوت و نام هاي مختلف کار و فعاليت مي کنند. طالب، داعش، شبکه حقاني، و... همه اسم هاي مختلفي هستند که براي فعاليت هاي تقريبا يکساني داده مي شود. افراط گرايي و خشونت وجه مشترک همه اين گروه ها است. اين گروه ها با استفاده از ابزارهاي ديني و مذهبي و احساسات مردم به سربازگيري از مردم مي پردازند. آنها عليه نيروهاي  دولتي و خارجي مي جنگند، و به اهداف غير نظامي حمله مي کنند، از حملات انتحاري و انفجاري، بمب هاي کنار جاده اي و... براي کشتن افراد استفاده مي کنند.
بنابر اين تفکيک حملات تروريستي از يکديگر کار ساده اي نيست. خصوصا در مناطقي که در ناامني کامل به سر مي برند، تفکيک حملات تروريستي از يکديگر سخت است. در ضمن اگر فرض کنيم که در منطقه اي مثل غزني که حضور داعش و طالبان و شبکه حقاني گزارش شده است، چگونه مي توانيم با داعش مبارزه کنيم و با ديگران مدارا و تساهل؟
اولويت مبارزه با داعش به عنوان يک گروه کاملا تروريستي و غير انساني که به هدف قتل و کشتار مردم بي گناه افغانستان قدم به اين سرزمين گذاشته اند، يک اقدام عالي و کاملا ضروري است که بايد بسيار زودتر از اينها آغاز مي شد و دولت مي بايست هشدارها را در اين زمينه جدي مي گرفت، اما تفکيک گروه هاي تروريستي از يکديگر نمي تواند منطقي و عملي باشد. وجود گروه هايي مثل طالب و شبکه حقاني سبب شده که گروه هاي تندروتري مانند داعش وارد افغانستان شده اند.
طالبان و داعش و حقاني و ... از زمينه هاي مشترکي استفاده مي کنند که زمينه حضور آنها در افغانستان را فراهم ساخته است. تقويت بنيانهاي دولت و نيروهاي نظامي و امنيتي کشور راهي است که بايد در مقابل همه گروه هاي دهشت افگن و تروريستي گرفته شود، تا زمينه هاي خشونت، افراط گرايي، تندروي و افراط گرايي از بين برود. در غين اين صورت حتا اگر داعش از بين برود ولي بديلي براي آن پيدا خواهد شد و از اين زمينه ها استفاده خواهد کرد.
اداره کردن ادارات امنيتي توسط سرپرستان براي طولاني مدت، خود يکي از نشانه هاي بي توجهي دولت به امنيت پايدار در کشور است. در حالي که اين وزارت خانه ها پيش از هر اداره ديگري داراي افراد ثابت در راس خود مي شدند. بدون ترديد مبارزه عملي با تروريزم و افراط گرايي و گروه هاي تروريستي تنها با بيانيه، جلسه و تصميم هاي کلان نمي شود، بلکه بايد عملا وارد ميدان مبارزه شد و از هر امکاني براي از بين بردن ناامني بهره جست.
وضعيت بحراني فعلي دولت را موظف مي سازد تا به ولاياتي مثل هلمند، غزني، بغلان و ... توجه نمايد و علت هاي افزايش ناامني را جستجو نمايد. هر ولايتي که به نحوي ناامن مي شود و يا از کنترول دولت خارج مي شود، زمينه حضور همه گروه هاي تروريستي را فراهم مي سازد. بدين جهت بايد به ناامني بيشتر و فراتر از طرز ديد فعلي نگريسته شود.