با اين که امروزه تمام دنيا طعم تلخ افراط گرايي و رفتارها و انديشه هاي تندروانه را مي چشند؛ اما بازهم گرايش مردم و بخصوص جوانان به تفکرات و عملکردهاي افراطي به يک نگراني مهم و عمومي بدل شده است. گرايش مردم اروپا و آمريکا به سوي افراطيت مذهبي و نژادي و پيوستن جوانان در خاورميانه و آسياي مرکزي به گروه هاي تندرو اسلامي نشانه تمايل برخي از مردم به سوي افراطيت مذهبي، قومي و نژادي است.
در افغانستان نيز ايده افراطي از سابقه طولاني برخوردار مي باشد. از گذشته تا حال نگاه مردم به مسايل ارزشي و ايديولوژيکي اغلب با مبالغه و افراط همراه بوده است. غالب افسانه بافي ها و قهرمان سازي ها ريشه در همين گرايش هاي افراطي و يکجانبه ديني و قومي دارند. افراطيت به هر نوعي که تبارز کرده، پيامدهاي مخرب و ناگواري را براي جامعه و کشور بجا گذاشته است. قتل ها و کشتارهاي سيستماتيک، غارت و چپاول اموال و دارايي هاي مردم، به بردگي گرفتن زن ها و جوان ها، کوچ اجباري و تحميل محروميت مطلق و... را مي توان به باورها و عملکردهاي تندروانه حکومت و مردم نسبت داد.
فضاي سياسي کشور نيز از همين نگاه هاي خصمانه تأثير مي گرفت. طيف بندي هاي سياسي که گاه گاه به نامهاي چپي و راستي و اسلامي در کشور ظهور مي نمود، چنان بيرحمانه به جدال و مبارزه باهمديگر مشغول مي شدند که به جز حذف طرف مقابل به هيچ چيزي ديگري نمي انديشيدند. موجي از ترورها، اعدام ها و کشتارها به آدرس هاي سياسي در کشوربه ثبت رسيده است.
پس از روي کار آمدن حکومت خلق در افغانستان که جنگ هاي دوامدار داخلي را در پي آورد، آرايش سياسي بر محور انقلاب و ضد انقلاب رقم خورد و خون هايي زيادي در پاي اين دو واژه ريخته شد. بعد احزاب و گروه هاي سياسي به راديکال، محافظه کار و ميانه رو تقسيم بندي گرديد که هرکدام شان نه تنها خواهان حذف گروه هاي رقيب از صحنه سياسي بودند که براي حذف فيزيکي آنها نيز از هيچ تلاشي فروگذار نمي کردند.
فاز جديد سياسي در کشور که با حضور پررنگ جامعه جهاني و روي کار آمدن نظام دموکراتيک و مورد توافق همه گروه ها و طيف بندي هاي سياسي و قومي در افغانستان آغاز شد، اين اميدواري را به وجود آورد که با باز شدن فضاي سياسي، تطبيق ارزش هاي دموکراسي، ارتقاي سطح دانش و فرهنگ عمومي و دسترسي مردم به اطلاعات و معلومات، زمينه براي گسترش فرهنگ تساهل و مدارا و بستر براي تقويت روحيه همپذيري و همزيستي مسالمت آميز فراهم مي گردد. اين اميد زماني به واقعيت نزديک مي شد که نسل نو تحصيل کرده ما در فضاي نسبتا دموکراتيک تربيه مي شد.  فضايي که در آن شاهد کاهش نسبي بي عدالتي ها و خشونت هاي قومي و مذهبي بوده ايم. 
ممکن است نسل دوران جهاد و انقلاب هنوز تحت تأثير رسوبات افکار تندروانه آن زمان قرار داشته باشند؛ اما انتظار بجا از نسل جوان امروزي اين است که با عبرت گيري از گذشته و استفاده بهينه از بستر و فضاي به وجود آمده، در راستاي تحکيم ارزش هاي دموکراسي، تأمين حقوق شهروندي، تحقق عدالت و برابري و گسترش روحيه اخوت و برادري تلاش کنند. متأسفانه پس از پانزده سال مشق دموکراسي و تنفس در فضاي باز سياسي، امروزه به وضوح مشاهده مي شود که تفکر افراطي نه در بطن جامعه و در ميان قشر عوام که در مراکز تعليمي و اکادميک کشور باز توليد مي شود و مانند يک ميکروب خطرناک بدنه هرم اجتماع را آلوده مي سازد. بايد توجه داشته باشيم که گرايش هاي افراطي چه در قالب دين و مذهب باشد و يا در چوکات تعلقات و تفاوت هاي زباني، قومي و نژادي شکل بگيرد، امر خطرناک و نکوهيده است که بايد از رشد و گسترش آن در جامعه جلوگيري شود. امروزه خطر افراط گرايي تحت عناوين مختلف، آينده مردم و کشور ما را تهديد مي کند و وفاق و همگرايي اقوام ساکن در کشور را در معرض نابودي قرار مي دهد.