ايالت متحده آمريکا نقش بسيار مهمي در تحولات يک و نيم دهه اخيرافغانستان داشته است. آمريکا رهبري ايتلاف مبارزه با تروريسم را در افغانستان به عهده داشت و در تأسيس نهادهاي قانوني و بازسازي اين کشور رول مهم و اساسي را بازي کرده است. آمريکا در ميان اعضاي ناتو بيشترين سرباز را به افغانستان اعزام کرده و بيشترين کمک هاي نقدي را به اين کشور اختصاص داده است. آمريکا تا سال 2020 سالانه مبلغ سه ميليارد دالر را براي کمک به نيروهاي امنيتي متعهد شده است و اين کمک بر علاوه کمک هايي که در عرصه هاي حکومتداري و انکشاف اقتصادي صورت مي گيرد، حجم قابل توجهي را تشکيل مي دهد.
آمريکا در جلب و جذب کمک ها و حمايت هاي بين المللي براي افغانستان همواره تلاش کرده و در اين راستا تمام توان و ظرفيت خود را کار گرفته است. اگرچه پرسش هاي زيادي در باره سياست آمريکا به افغانستان وجود دارد؛ اما رويکرد آن کشور در سال جاري نشان مي دهد که آن کشور براي آوردن صلح و امنيت در افغانستان از يک  طرف بر متحد استراتژيک خود پاکستان فشار مي آورد و از جانب ديگر از نقش کشورهاي مانند هند و چين در اين کشور حمايت مي کند. کشته شدن ملا اختر منصور رهبر سابق طالبان توسط هواپيماي بي سرنشين آمريکا و تأکيد آن کشور بر کشتن رهبران گروه هاي تروريستي، دادن صلاحيت‌هاي بيشتر به نيروهاي آمريکايي و ناتو، اعلام تعهد مالي آمريکا از نيروهاي امنيتي افغانستان و ادامه حضور نيروهاي آن کشور تا سال 2017 ميلادي، همه از حاکميت وضعيت جديد در سياستگذاري هاي آمريکا در قبال افغانستان و منطقه حکايت دارد.
نشست وارسا تحت تأثير همين وضعيت جديد سياسي و امنيتي در افغانستان و منطقه برگزار گرديد و سبب شد اعضاي ناتو کمک ها و حمايت هاي دراز مدت مالي و نظامي را به افغانستان متعهد شوند. در تحليل و تبيين وضعيت جديد و جلب موافقت ساير اعضاي ناتوبه دوام کمک ها، مقامات آمريکا نقش ارزشمندي به عهده داشته است. اميد مي رود که کنفرانس بروکسل نيز با توجه به فضاي جديد سياسي و امنيتي، از افغانستان تا خود اتکايي اقتصادي و امنيتي اعلام حمايت کند.
سفر وزير دفاع آمريکا به افغانستان در سايه رويکردهاي فوق قابل تحليل و بررسي مي باشد. نکته مهم در مسأله امنيت افغانستان، علاوه بر مسايل داخلي، سياست هاي کشورهاي همسايه و از جمله پاکستان در قبال افغانستان است. با اين که مقامات کشور معتقداند که کليد حل مسأله افغانستان به دست پاکستان است، اما مقامات دو کشور در ايجاد همگرايي سياسي و امنيتي دوامدار بر مبناي راهبردهاي مشترک ميان دو کشور، مؤفق نبوده اند.
اجلاس چهارجانبه صلح، نقطه اميدي بود براي ايجاد يک حس مشترک و خلق منافع مشترک ميان دو کشور که متأسفانه در کمتر از يکسال به بن بست انجاميد. آغاز و انجام تلاش هاي همگرايانه ميان افغانستان و پاکستان اين مسأله را به اثبات رسانيده که مشکل اين دو کشور تنها به امنيت و حضور گروه هاي تروريستي محدود نمي شود. بلکه اين اختلاف طيف وسيعي از مسايل جغرافيايي، اقتصادي، سياسي و امنيتي را دربر مي گيرد که امروزه درافغانستان از آن به جنگ اعلام ناشده ياد مي شود.
برداشت اغلب مردم اين است، تا زماني که اين اختلافات حل نشود، توقع حمايت صادقانه پاکستان از روند صلح و تأمين امنيت در کشور خوش خيالي بيش نخواهد بود. اما حل اختلافات ديرينه افغانستان و پاکستان در کوتاه مدت ممکن نيست و حل قطعي آنها نياز به گذشت زمان طولاني دارد، در حالي که امنيت و ريشه کني تروريسم و افراط گرايي از منطقه يک پديده ضروري و آني است که بايد راه حل هاي فوري براي آن پيشنهاد شود. آمريکا تنها کشوري است که مي تواند در اين زمينه نقش تأثيرگذار داشته باشد. اظهارات وزير دفاع آمريکا در مورد پاکستان نيز نشان مي دهد که اين کشور به نقش پاکستان در تأمين امنيت و ثبات در افغانستان آگاهي دارد و مي خواهد پاکستان را نيز به اهميت افغانستان براي ثبات منطقه و از جمله امنيت پاکستان آگاه سازد.