در 9 اسد مطابق با 30 جولاي به مناسبت روز جهاني مبارزه با قاچاق انسان محافلي در داخل و خارج از کشور برگزار گرديد و آمارهاي تکاندهنده و جديدي نيز در مورد قاچاق انسان در سراسر جهان منتشر شد. وزارت خارجة آمريکا اعلام کرده است که افغانستان در فهرست 2016 کشورها از لحاظ قاچاق انسان، مقام دوم را به دست آورده است.  افغانستان پيش از اين، در سال هاي 2010 الي 2013 نيز در رديف دوم فهرست قاچاق انسان در سطح جهان قرار گرفته بود. نهاد امداد و انکشاف سريع مي‌گويد، با اين که رتبة افغانستان نسبت به سال‌هاي گذشته تغيير نکرده، اما آمار قاچاق انسان در کشور افزايش يافته است. اين موسسه از نهادهاي ملي و بين‌المللي مي‌خواهد تا در مبارزه عليه اين پديده با حکومت افغانستان همکار باشد.
سال هااست که افغانستان از لحاظ قاچاق انسان در وضعيت بسيار بدي قرار دارد. جنگ، خشونت، قتل عامهاي برنامه ريزي شده، کوچ اجباري، تبعيض، بي عدالتي، فقر، بيکاري، ضعف حکومت، فساد و خويشخوري از مهمترين عوامل قاچاق انسان در افغانستان به شمار مي رود. قاچاق انسان به رفتارهاي گفته مي شود که افراد براساس، اجبار، تهديد، دروغ، نيرنگ و فريب از جايي به جاي ديگر انتقال داده مي شود و به گونه هاي متفاوت مورد بهره برداري قرار مي گيرد. روسپي گري، انواع سؤ استفاده هاي جنسي، کارهاي شاقه و اجباري، گدايي گري، قاچاق مواد مخدر، حتا قطع و فروش اعضاي بدن و... از پيامدهاي ناگوار قاچاق انسان به شمار مي رود. به همين دليل قاچاق انسان را برده داري مدرن نامگذاري کرده است.
افغانستان در حال حاضر هم منبع و هم مسير قاچاق انسان به شمار مي رود. سالانه دهها هزار نفر از اين کشور به انگيزه ها و گونه هاي مختلف قاچاق مي شوند. قاچاق انسان در افغانستان را به دو بخش تقسيم مي شود: قاچاق داخلي و درون مرزي و قاچاق بيرون مرزي. توجه جهانيان و مؤسسات تحقيقاتي بيشتر بر نوع دوم قاچاق انسان متمرکز مي باشد؛ در حالي که قاچاق انسان در داخل کشور نيز يکي از معضلات پيچيده و ناگوار اجتماعي به حساب مي آيد. با آن هم افغانستان در سال روان ميلادي در قاچاق انسان از ميان تمام کشورهاي جهان به مقام دوم قرار گرفت.
قاچاق انسان بخصوص در يکي دو سال اخير به يک بحران تبديل شده است.   همين اکنون روزانه شاهد اختطاف و قاچاق جوانان، کودکان و زنان بسياري هستيم که به دلايل گوناگون کشور را ترک مي کنند و به کشورهاي همسايه، منطقه و جهان به شکل بيرحمانه قاچاق مي شوند.
حکومت متأسفانه از مردم فاصله گرفته و حد اکثر وقتش در زد و بندها و رقابت هاي داخلي به مصرف مي رسد. بي توجهي حکومت به خواست ها و تقاضاهاي مشروع شهروندان و تحميل ناامني و زندگي مشقت بار بر مردم، صبر و بردباري مردم را به پايان برده و آنها را وادار به گرفتن آخرين تصميم زندگي شان کرده است: ترک وطن و پناه بردن به کشورهاي خارج به منظور تأمين مخارج زندگي.
پس از دوره جديد سياسي و توافق گروه هاي مختلف روي يک ميکانيزم مؤثر سياسي و بخصوص پس از حمايت هاي نظامي و سياسي جامعه بين المللي و اختصاص ميلياردها دالر کمک به افغانستان اين اميدواري به وجود آمده بود که در سايه نظام نوين سياسي، امنيت در کشور برقرار گردد و بازسازي کشور باسرعت به پيش برده شود؛ اما ضعف ساختاري و کارکردي نظام سبب شد که حکومت نه تنها از فرصت ها و زمينه هاي موجود به نفع کشور و مردم استفاده نتوانست که نزديک به هشتاد در صد کمک ها را در گرداب فساد از بين برد. اکنون پس از پانزده سال روند بازسازي متوقف گرديده و زمينه هاي سرمايه گذاري از بين رفته و تورم و گراني کمر مردم را شکسته است. تا زماني که اين عوامل و زمينه ها در افغانستان وجود داشته باشد، بازار قاچاق انسان نيز پر رونق خواهد بود.