فرمانده کل نيروهاي ناتو و آمريکا در افغانستان اعلام کرده که 70 درصد از نيروهاي گروه موسوم به داعش که اکنون در افغانستان فعاليت دارند از جنگ‌جويان سابق «تحريک طالبان پاکستان» موسوم به طالبان پاکستان هستند که پيش از اين در منطقه قبيله‌اي «اورکزي» در پاکستان بودند. وي اضافه کرد که اعضاي «جنبش اسلامي ازبکستان» که در افغانستان حضور دارند نيز به عضويت «گروه تروريستي داعش» درآمده‌اند.
اين موضوع چند مسأله را روشن مي سازد: اول، داعش به معناي واقعي کلمه در افغانستان و پاکستان وجود ندارد و گروه هاي تروريستي قبلي اين بار زير نام و پرچم داعش به کشتارهاي بيرحمانه خود در منطقه ادامه مي دهند. دوم، داعش يک پروژه سياسي است که به خواست برخي حلقات استخباراتي در منطقه براي رسيدن به هدف هاي مشخص شکل مي گيرد. سوم، از مرزهاي طولاني ميان افغانستان و پاکستان نظارت و کنترل درست صورت نمي گيرد و گروه هاي تروريستي به راحتي مي توانند در دو طرف خط ديورند جابجا شوند. اين جابجايي ها از يک طرف گروه هاي تروريستي را از آسيب حملات نظامي حکومت هاي پاکستان و افغانستان در امان نگه مي دارد و از سوي ديگر توان سربازگيري و قدرت مانور آنها را در جغرافياي وسيع تر امکان پذير مي سازد.
گروه داعش در افغانستان زمينه سربازگيري و نفوذ ندارد. آنچه که امروز به نام داعش به رفتارهاي وحشيانه در افغانستان رو آورده است، گروه هاي از طالبان افغانستاني، پاکستاني، جنبش اسلامي ازبکستان و ساير گروه هاي تروريستي منطقه است. اين گروه ها براي اين که وحشت بيشتر در ميان مردم ايجاد کنند و در رفتارهاي شان دست باز داشته باشند، جنايات شان را زير چتر داعش انجام مي دهند.
به هرحال مبارزه با دشمناني که به صورت مسلحانه در برابر حکومت افغانستان مي جنگند و به افراد غيرنظامي رحم روا نمي دارند و با گروگانگيري مسافران، ماين گذاري جاده ها و کشتار عامدانه افراد ملکي، از يک سو دولت را تحت فشار قرار مي دهند و ازسوي ديگر جنايات شان را تحت نام داعش پنهان نگه مي دارند، يک امر ضروري است.
کشتارهاي بيرحمانه و خلاف اصول و ارزش هاي انساني که امروزه تحت عنوان داعش در افغانستان انجام مي گيرد، در واقع آيينه تمام نماي حرکت ها و انديشه هاي ضدبشري گروه هايي است که تا کنون از نام دين و طرفداري از مردم، خودشان را از هرنوع جنايت تبريه مي کردند؛ اما خشونت ها و بيرحمي هايي که اين گروه ها زير پرچم داعش انجام مي دهند، ماهيت واقعي اين گروه ها را در انظار عمومي برملا مي سازد.
متأسفانه يکي از اشکالات اساسي که در رويکرد حکومت تاکنون وجود داشته، تفکيک گروه هاي تروريستي به گروه هاي داخلي و خارجي بوده است. گروه طالبان از نظر حکومت يک گروه داخلي و افغاني است که شايسته مدارا و مذاکره است و حکومت بايد اصل تساهل و مدارا را در برابر اين گروه در پيش بگيرد، از همين رو حکومت دربرابر گروه طالبان اغلب سياست دفاعي داشته است. در حالي که نيروهاي امنيتي زماني مي توانند غلبه و برتري خود را بر دشمنان ثابت بسازند که از رويکرد دفاعي پرهيز کرده و به رويکرد تهاجمي روي آورند. وقتي نيروهاي امنيتي بر پايگاه هاي طالبان و محل تجمع آنها حمله نکنند و به آنها اجازه دهند، تا در يک منطقه استراتژيک براي خودشان استحکامات نظامي بسازند و زماني که نيروهاي امنيتي از تعقيب طالبان بعد از عمليات نظامي صرف نظر کنند، ديگر نبايد انتظار شکست طالبان را در افغانستان داشته باشيم.
ما زماني مي توانيم از پيروزي، امنيت، ثبات و نابودي دشمنان سخن بگوييم که رويکرد ما نسبت به تمام تروريستاني که در برابر نظام به صورت مسلحانه مي جنگند و مردم ملکي را مي کشند و به منافع عمومي آسيب مي رسانند، يکسان باشد. امروزه حکومت و مردم از گروه طالبان بيشتر از داعش و گروه هاي تروريستي ديگر ضربه مي خورند؛ پس نگاه شان نيز نسبت به اين گروه بايد مطابق با عملکرد آن در قبال حکومت و مردم باشد.