سقوط ولايات و ولسوالي ها، يکي پس از ديگري، سقوط اعتماد مردم به دولت و استراتژي نظامي دولت را در پي دارد. ورود طالبان به بخش هايي از کندز و تصرف مناطقي از هلمند و همين گونه جنگ در برخي ديگر از ولايات کشور، براي مردم افغانستان کاملا غير قابل قبول و شوک آور بود. دولت افغانستان نه در عرصه سياسي توانسته تصميم و کار درستي از خود نشان دهد و در نه در عرصه نظامي قابليت قابل توجهي از خود نشان داده است. در عرصه سياست، سياستمداران کشور هنوز تعريف واضحي از طالبان نتوانسته اند ارايه کنند و در عرصه نظامي نيز با وجود تمام حمايت هاي جهاني، اما جنگ هر روز بيشتر گسترش پيدا مي کند و مناطق بيشتري از افغانستان را در آتش خود مي سوزاند.
حقيقت اين است که دولت افغانستان چه در گذشته و چه در حال حاضر هرگز سياست منطقي و قابل قبولي در جنگ با طالبان نداشته است. دولت هاي گذشته و حال افغانستان هميشه نيروهاي نظامي و امنيتي کشور را در وضعيت دفاعي و منفعلانه در مقابل طالبان قرار داده اند. در حکومت هاي گذشته، ده ها هزار نيروي نظامي خارجي و داخلي در مقابل فقط چند هزار نيروي طالبان قرار داشته اند و با تمام تجهيزات جنگي و پشتيباني به گونه اي عمل کرده اند که روز به روز بر شکست هاي شان آنها و بر توان نظامي و حملات طالبان افزوده شده است.
شکست هاي پي در پي دولت، در دراز مدت اثرات و پيامدهاي ذيل را در پي خواهد داشت: در قدم اول اين شکست ها به شکست و تضعيف روحيه نيروهاي امنيتي و نظامي افغانستان منجر خواهد شد که صادقانه و با شجاعت در مقابل طالبان مي جنگند و از مردم و وطن شان دفاع مي کنند. اين و رد و بدل شدن ولايات و ولسوالي ها ميان دولت و طالبان، نمايشي از يک مسابقه کاملا غير حرفه اي در انظار جهان و مردم افغانستان است. در اين نمايش چنين وانمود مي شود که طالبان يک قدم از نيروهاي دولتي پيشترند، آنان مي توانند به اهداف خود دست يابند. اين برداشت و ذهنيت در کشوري که جذب جنجگو به آساني صورت مي گيرد بسيار خطرناک است. بدين ترتيب سنگرهاي طالبان به راحتي پر مي شوند. علاوه بر اين، شکست ها و رد و بدل شدن مناطق، طالبان را تجهيز خواهد کرد. تصور کنيد که کندز پس از سقوط در سال گذشته، دوباره به دست دولت افغانستان و هزاران نيروي نظامي به اين ولايت فرستاده شد، همه اين نيروها کاملا تجهيز شدند، در نهايت وقتي اين ولايت به دست طالبان مي  افتد، تمام آنچه در اين ولايت از تجهيزات نظامي وجود دارد توسط طالبان برده مي شود. اثر مخرب ديگر رد و بدل شدن مناطق، خالي شدن مناطق از سکنه اصلي است. شکست نيروهاي دولتي اعتماد مردم به ماندن در ولايات و ولسوالي ها را کاهش مي دهد. مردم ترجيح مي دهند تا سرمايه و خانواده خود را به مناطق امن انتقال دهند و به هر صورتي از ميدان جنگ بگريزند که يکي از بدترين عواقب جنگ خواهد بود.
شکست هاي دولت وحدت ملي در ميدان جنگ، بر سياست هاي منطقه اي و جهاني و روابط افغانستان با کشورهاي ديگر نيز تاثير خواهد گذاشت. دولت افغانستان زماني مي تواند ابهت و اقتدار خود را به کشورهاي جهان و همسايه نشان دهد که بتواند در مقابل دشمنان داخلي خود به خوبي بجنگند و آنان را قلع و قمع کند. اما نمايش هاي جنگ و گريز در ولايات، آسيب پذيري و ضعف دولت را نشان مي دهد. دولتي که به خود مشغول باشد و نتواند مرزها، مناطق و ولايات خود را حفظ کند، چگونه مي تواند با اقتدار در مقابل دسيسه ها و پلان هاي شوم دشمنان خارجي خود بايستد.