اعتراف به اينکه پانزده درصد جمعيت افغانستان شبها گرسنه مي خوابند، براي يک رئيس جمهور کار سختي است. هر چند شهامت رياست جمهوري را بايد تقدير کرد که حد اقل به چنين آماري اعتراف کرده است. اما رئيس جمهوري که مي داند صدها هزار شهروند کشورش شبها با شکم خالي مي خوابند و روزها نيز ناني گيرشان مي آيد، وظيفه دشوار و سختي را دارد. اگر اين چنين رئيس جمهوري بتواند شبها بخوابد، وضعيت آن کشور واقعا نگران کننده خواهد بود. در کشوري که ميليونها انسان زير خط فقر زندگي مي کنند، ميليون ها انسان ديگر مصونيت غذايي ندارند، ميليون ها انسان ديگر مجروح، معلول، نابينا، فقير و بيوه هستند، خوابيدن با خيال راحت و بر شمردن آمارها و ارقام، کاريست سخت و تماشايي و حکايت از مسايل پنهان زيادي دارد.
در مقابل اين آمارها، ارقام ديگري نيز وجود دارد. عده اي با گرفتن معاش هاي گزاف دالري تحت نام هاي مختلف، به زندگي تجملي در نقاط مختلف کشور رسيده اند. اين عده غرق در عيش و نوش اند و زندگي شان هيچ سنخيتي با زندگي اکثريت مردم افغانستان ندارد. اختلاف عميقي ميان اين طبقه و اکثريت مردم افغانستان به خصوص در سالهاي اخير به وجود آمده است. اين بخش از مردم در ناز و نعمت و رفاه و تجمل زندگي مي کنند. اينها در بهترين نقاط شهر کابل و ديگر شهرهاي کلان کشور سکونت دارند. خانه هاي چندصدهزار و يا چند ميليون دالري در افغانستان و ديگر کشورهاي دور و نزديک خريده اند.
بخشي از جمعيت افغانستان نيز نه تنها شب گرسنه سر بر بالشت نمي گذارند، بلکه از شدت پرخوري به انواع امراض مبتلا هستند. رئيس جمهوري به خوبي مي داند که حيف و ميل ده ها ميليون دالر در کشور فقيري که اکثريت مردم آن زير خط فقر زندگي مي کنند، تبعات واضحي در پي دارد، که يکي از تبعات آن، همين گرسنه خوابيدن بيش از پانزده درصد جمعيت کشور است.
اينکه رئيس جمهوري به گرسنه خوابيدن بيش از پانزده درصد مردم کشورش آگاهي دارد، مسئله قابل قدري است. اما رئيس جمهوري بايد به آمار و ارقام ديگري نيز آگاه باشد. اين که دقيقا به همين دليل است که افغانستان در صدر کشورهاي فاسد جهان قرار دارد. در اين صورت وظيفه رئيس جمهوري چيست؟ اکنون که او مي داند بيش از 15 درصد مردم کشورش گرسنه مي خوابند، چه وظيفه اي دارد؟ سخنراني و شعار هيچ گرسنه اي را سير نخواهد کرد. او که مي داند، که اين عده به خاطر کار به خارج از کشور مهاجر مي شوند، به خاطر زنده ماندن به هر نوع کار سخت و شاقه اي تن مي دهند، به خاطر زنده ماندن اعضاي خانواده شان، تن به هر مشقتي مي دهند، چه کار عملي اي را روي دست گرفته است.
سرازير شدن ميلياردها دالر به افغانستان، مي توانست از اين کشور، حد اقل يک کشور نسبتا رو به رشد بسازد، اما فساد اداري حاکم بر ادارات افغانستان، در نهايت بعد از بيش از سيزده سال، کشوري بر جاي گذاشته است، که پانزده درصد مردم آن گرسنه مي خوابند. سالانه ده ها هزار تن مهاجر مي شوند، سالانه هزاران تن از فقر و بدبختي جان مي دهند. اين وضعيت بايد براي رئيس جمهوري قابل تحمل نباشد، و اقدامات عاجل و فوري روي دست بگيرد. فساد حاکم بر ادارات افغانستان را از بين ببرد و راه هاي عملي مبارزه با فساد، تبعيض و بي عدالتي را بيابد.
گرسنه خوابيدن هزاران انسان فقير و بيچاره بايد خواب را بر رئيس جمهوري و دولتمردان و مسئولين دولتي حرام بسازد. بايد نگذارد تا آنها راحت بخوابند. نبايد بگذارد آنان غذاهاي رنگارنگ و خانه ها و موترهاي مجلل استفاده کنند.