در اين روزها باري ديگر موضوع گفتگوهاي صلح با طالبان داغ شده است. چند روز پيش گزارشهايي به نشر رسيد نمايندگان طالبان و نمايندگاني از دولت افغانستان با حضور يک ديپلمات آمريکايي در دوحه قطر با هم ديدار کرده‌ و در مورد آغاز دوباره روند صلح صحبت نموده اند. ديروز نيز گزارش شد که هيئتي از طالبان به پاکستان سفر نموده تا با مقامات پاکستاني نيز گفتگو کنند. از سوي ديگر، خبرهايي از حضور نمايندگاني از طالبان در ايران نيز در گذشته به نشر رسيده بود.  هر چند، همانند هميشه گزارشهاي ضد و نقيضي در مورد اين گفتگوها به فضاي عمومي رخنه مي کند، اما اين امر مسلم است که باري ديگر گفتگوهاي صلح به هدف حاضر شدن طالبان به ميز مذاکره آغاز شده است. دولت وحدت ملي صلح با حزب اسلامي را به عنوان يک موفقيت براي خود مي داند، با آنکه نتيجه صلح با حزب اسلامي در مشخص نشده است. حزب اسلامي تفاهم نامه صلحي با دولت وحدت ملي را به امضا رسانيده، اما بايد منتظر بود، که اين تفاهم نامه و صلح چه دستاوردي براي دولت وحدت خواهد داشت.
حضور نمايندگان طالبان در پاکستان به معناي تلاش پاکستان براي بيرون آمدن از انزواي بين المللي است که در اين اواخر دولت افغانستان با متحدان خود در صدد آن بوده است. دولت پاکستان اقداماتي انجام داده تا در قضاياي افغانستان همانند گذشته به عنوان يک نيروي فعال و بخشي از راه حل پذيرفته شود. اما در صورتي که دولت پاکستان در اين دور از گفتگوها نيز کشانيده شود، نقش پاکستان به عنوان يکي از بازيگران عرصه صلح پررنگ تر خواهد شد و مانند گذشته، اين دولت به خواسته هاي خود خواهد رسيد.
پاکستان کشوري است که تعامل با آن براي افغانستان سخت و دشوار است. افغانستان نمي تواند پاکستان در جنگ و صلح ناديده بگيرد. ده ها سال است که پاکستان فعالترين بازيگر منطقه اي در قضاياي افغانستان بوده، و به هيچ صورت ممکن نيست که افغانستان بتواند دست پاکستان را به طور کامل از افغانستان کوتاه کند. از سوي ديگر، دولت هاي افغانستان ثابت کرده اند که با حضور پاکستان نيز نمي توانند به اين کشور به تفاهم کامل برسند. لذا بودن و نبودن پاکستان براي افغانستان سخت است.
مهمترين مسئله اما در موضوع صلح، نه حضور پاکستان، ايران، روسيه، امريکا و چين است و نه نظرات سازمان هاي استخباراتي کشورهاي دور و نزديک افغانستان، بلکه مهمترين موضوع چگونگي برخورد افغانستان با موضوع صلح در افغانستان است.
در هيچ يک از دوره هاي گفتگوهاي صلح با طالبان در گذشته، دولت افغانستان موضع واحد، شفاف، فراگير و تعريف شده اي نداشته است. گفتگوهاي صلح بيش از آنکه از سوي کشورهاي همسايه افغانستان مورد تهديد باشد، از داخل کشور در معرض تهديد بوده است. دولت افغانستان براي رسيدن به صلح يک موضع واحد و تعريف شده را در قبال طالبان و صلح با آنها بايد داشته باشد . سردرگمي و گفتگوهاي پنهان و پشت درهاي بسته، در نبود اجماع و وحدت نظر در مورد گفتگوهاي صلح، تا هنوز افغانستان را در گفتگوها ناکام ساخته است. برخورد به مسئله صلح به عنوان يک مسئله ملي، نيازمند راهکارهاي روشن، شفاف و ملي است. پنهان کاري ها، برخوردهاي سليقه اي با موضوع صلح، بيش از هر چيزي به ضرر مردم و دولت افغانستان خواهد بود و به طالبان فرصتي براي تجديد قوا و تهديد بيشتر دولت افغانستان خواهد داد. دولت افغانستان تجربه بيش از يک دهه ناکامي در گفتگوهاي صلح را داشته است. اين تجربه بايد بتواند دولت افغانستان را متقاعد کند که به مردم به عنوان يک اصل و طرف اصلي گفتگوهاي صلح با مخالفين ديده شود.