جنگ و بحران امنيتي در افغانستان صرف يک مشکل داخلي نيست که گروهي به منظور برهم زدن نظم و امنيت و يا به هدف دستيابي به قدرت در برابر حکومت بجنگند. جنگ افغانستان جنگ استخبارات منطقه است. جنگ افغانستان جنگ نيابتي کشورهاي خارجي است که تأمين منافع خودشان را در ادامه جنگ و ناامني در افغانستان جستجو مي کنند. به همين دليل تا زماني که کشورهاي ذينفع در مسايل افغانستان به يک توافق مشترک براي تأمين امنيت و ختم جنگ در افغانستان نرسيده باشند، نظم و امنيت در اين کشور به وجود نمي آيد.
امروزه تمام گروه هاي مسلحي که در اين کشور مي جنگند و در خلق نا امني و اغتشاش دخالت دارند، از سوي حلقه هاي استخباراتي کشورهاي منطقه حمايت مي شوند. اين گروه ها به گونه گسترده با سلاح هاي مدرن و پيشرفته مجهز مي شوند و به گونه عصري مسايل گوناگون نظامي را آموزش مي بينند. از اينرو مبارزه با اين گروه ها نيازمند يک حکومت مقتدر و قوي و يک ارتش و پوليس مسلکي و آموزش ديده است که در همه حالات بتوانند در برابر هراس افگنان بجنگند. 
افغانستان با برخي کشورهاي همسايه اختلافات طولاني مدت مرزي دارد و با برخي ديگر بر سر آب اختلاف دارد و رقابت هاي اقتصادي نيز گاهي سبب مي شود که کشورهاي ديگر تمايل به صلح و ثبات در افغانستان نشان ندهد. زيرا تصور مي شود در صورتي که امنيت در اين کشور تأمين گردد، بسياري از فرصت هاي اقتصادي و ترانزيتي از کشورهاي ديگر گرفته مي شود. اين اختلافات سايه اش را بر مناسبات سياسي و حتا اقتصادي ميان افغانستان و همسايه ها گسترانده است. از سوي ديگر افغانستان گاهي ناخواسته قرباني رقابت هاي اقتصادي، سياسي، امنيتي و ايديولوژيکي کشورهاي ديگر منطقه و جهان مي گردد. به اين معنا که کشورهاي ديگر به منظور تضعيف رقباي منطقه اي و بين المللي خود، سعي مي کنند، منافع کشور هاي رقيب را در افغانستان با خطر مواجه سازد. اين امر سبب مي شود که کشورهاي ديگر نيز اقدام به عمل به مثل کرده و گروه ديگري را به منظور به مخاطره انداختن منافع آنها مورد حمايت قرار دهند.
حل اختلافات سياسي و جغرافيايي با کشورهاي منطقه از يک طرف بسيار پيچيده و حساس است و از سوي ديگر بسيار زمانبر مي باشد. بنابراين اگر فرصت هاي اقتصادي و تجاري موجود را به دليل اختلافات سياسي و جغرافيايي از دست بدهيم، ممکن است فردا هيچ وقت در باره اين گونه مسايل به توافق نرسيم. 
افغانستان به دليل ضعف ها و ناپايداري هاي که دارد، نمي تواند از منافع خودش در منطقه و جهان دفاع کند و يا ديگران را به تقبل يک سياست مشخص منطقه اي تشويق کند. بنابراين اين کشور بيش از پيش به همگرايي هاي منطقوي و بين المللي نيازمند است. اين همگرايي و هماهنگي از سوي هر کشوري و بر محور هر پديده اي به وجود بيايد، به نفع افغانستان است و افغانستان مي تواند از منافع آن سود ببرد.
هماهنگي منطقوي حول دو محور مي تواند راحت تر شکل بگيرد. يکي بر محور مسايل امنيتي و مبارزه با تروريسم. ديگري بر محور مسايل اقتصادي و اقتضائات جديد تجاري و ترانزيتي.  اکثر کشورهاي منطقه از تروريسم هراس دارند و تروريسم را يک تهديد جدي براي خودشان مي دانند، افغانستان به عنوان کشوري که در خط مقدم مبارزه با تروريسم قرار دارد، مي تواند نظر کشورهاي ديگر را به اين موضوع جلب کند.
همه کشورهاي منطقه، توسعه روابط تجاري و اقتصادي را به نفع اقتصاد شان مي دانند. موقعيت جغرافيايي افغانستان خود بخود اين کشور را در محراق مذاکرات دوجانبه و چند جانبه اقتصادي قرار مي دهد. افغانستان با انجام توافقات تجاري با کشورهاي منطقه مي تواند، از يک سو رقباي سياسي خود را تحت فشار قرار دهد و از سوي ديگر باگسترش مناسبات اقتصادي ميان کشورهاي منطقه، اختلافات سياسي و جغرافيايي افغانستان با همسايه ها تحت الشعاع قرار گيرد.  چين با قدرت و توان اقتصادي و نظامي که در سطح منطقه و جهان دارد، مي تواند يک گزينه خوب براي ايجاد همگرايي هاي منطقه اي باشد.