ششمين کنفرانس قلب آسيا در مورد افغانستان با حضور نمايندگان بيش از چهل کشور و سازمانهاي بين المللي روز در شهر امريتسر هند آغاز شد. اين نشست از آنجايي اهميت مي يابد که افغانستان بيش از هر زمان ديگر به همگرايي هاي منطقوي نيازمند است. افغانستان يک کشور پسا منازعه يا به عبارت بهتر در حال منازعه، به شمار مي آيد. افغانستان صحنه مبارزه با گروه هاي مختلف تروريستي است و ميدان جنگ هاي نيابتي کشورهاي منطقه است. افغانستان تمامي زيرساخت هاي اقتصادي خود را از دست داده و اين کشور در تأمين امنيت و تأمين نيازمندي هاي اقتصادي خود به کمک کشورهاي خارجي نياز دارد.
با کمرنگ شدن حضور جامعه جهاني و کاهش کمک هاي خارجي به افغانستان، اين کشور چاره اي ندارد جز اين که با تقويت روابط منطقه اي، ظرفيت هاي بالقوه و بالفعل افغانستان را براي رسيدن به خود اتکايي به کار گيرد. استخراج ذخاير زير زميني و استفاده بهينه از موقعيت ژئوپوليتيکي کشور، در شرايط فعلي بهترين و سهل الوصول ترين راه رسيدن به خود کفايي افغانستان محسوب مي شود. ولي اين امر نيازمند همکاري هاي منطقه اي بر محور منافع مشترک و مشروع کشورهاي منطقه در افغانستان است. تا زماني يک احساس مشترک منطقه اي در رابطه با افغانستان شکل نگيرد و کشورهاي منطقه به گونه ترجيحي منافع خود را در امنيت اين کشور جستجو نکنند، از نا امني و مشکلات اقتصادي در افغانستان کاسته نخواهد شد.
اختلافات نسبتا عميق و پايدار افغانستان با برخي کشورهاي منطقه، رسيدن به يک توافق مشترک ميان افغانستان و اين کشورها را دشوار مي سازد. مشکل اينجاست که در شرايط کنوني از يک طرف حل اين اختلافات پيچيده و زمانبر مي باشد و از سوي ديگر افغانستان نمي تواند از فرصت هاي موجود چشم پوشي کند. لذا بهترين رهيافت براي حکومت افغانستان در اين شرايط تکيه بر گسترش همکاري هاي اقتصادي و تجاري در منطقه است. عبور از فاز سياسي به فاز اقتصادي مي تواند کليد حل مشکلات امنيتي و اقتصادي افغانستان به حساب بيايد. استراتژي اقتصاد محور از سوي افغانستان از يک سو مي تواند منافع غالب کشورهاي منطقه را بر محور اجراي پروژه هاي مشترک اقتصادي فراهم آورد و از سوي ديگر اين استراتژي با توجه به وضعيت جغرافيايي و نيازمندي هاي متقابل منطقه اي، از جذابيت بيشتري برخوردار بوده و حمايت هاي منطقه اي بيشتري را به دنبال مي آورد.
افغانستان از نظر موقعيت ژئوپولتيکي به پل ارتباطي ميان آسياي مرکزي و جنوب آسيا و شرق و غرب آسيا معروف مي باشد. متأسفانه به دليل نا امني، جنگ و فقدان يک حاکميت مشروع، مردمي و کارامد، نه تنها از آن به سود مردم افغانستان استفاده نشده که چه بسا اين موقعيت ويژه به ضرر و زيان مردم افغانستان تمام شده است. از اينرو اقتدار مشروع، دموکراتيک و مشارکت پذير در افغانستان، از ضرورت هايي است که افغانستان براي توسعه و آباداني خود به آن نياز دارد. حمايت کشورهاي منطقه از حاکميت مشروع افغانستان و رعايت اصل برابري و احترام متقابل در مناسبات سياسي و اقتصادي شان با اين کشور، بستر يک تعامل منطقي منطقه اي را در بهره برداري از ظرفيت ها و پتانسيل هاي افغانستان فراهم آورد.
البته اين وجه از روابط اقتصادي نيز لزوما از حساسيت ها و ظرافت هاي سياسي برخوردار مي باشد که دستگاه سياست خارجي افغانستان بايد در روابط خود با کشورهاي منطقه، اين نوع ظرافت ها را در نظر بگيرد. توسعه روابط اقتصادي به نفع همه کشورهاي منطقه است و همه کشورهاي دخيل در قضاياي افغانستان مي توانند از مزاياي آن منتفع شوند. لذا تکيه بر گسترش مناسبات اقتصادي و تجاري ميان کشورهاي منطقه، تنها رهيافتي است که افغانستان براي بهبود، تحکيم و توسعه روابط خارجي خود مي تواند آن را انتخاب کند.
از اين نظر چنانچه کنفرانس هاي منطقه اي به ايجاد يک چارچوب همکاري هاي اقتصادي در سطح منطقه بينجامد، بهترين زمينه براي توسعه، رشد و شکوفايي اقتصادي کشورهاي آسيايي به وجود مي آيد. علاوه بر آن توسعه مناسبات اقتصادي در نتيجه به بهبود امنيت منطقه کمک مي کند و اختلافات سياسي را کاهش مي دهد.