وضعيت شهرهاي افغانستان به گونه اي است که به تدريج از حالت شهر  بودن خارج مي شوند. تپه هاي بزرگي از زباله هاي شهري، محلات تجمع معتادان، حضور پر شمار دستفروشان ، گداها و ... در مراکز شهرها به خصوص کابل، نماي يک شهر را از آنها گرفته است. در شهري که خدمات شهري، مراکز صحي و بهداشتي، مراکز رفاهي و تفريحي وجود نداشته باشد، نمي توان مفهوم شهر را استفاده کرد. کابل تبديل به آلوده ترين شهر از نگاه آب و هوا، بي قانون ترين شهر از نگاه امنيت و ترافيک و خدمات شهري و بي برنامه ترين شهر از نگاه برنامه ريزي شده است.
خدمات شهري، صحت و بهداشت از حياتي ترين پهنه هاي حيات اجتماعي بوده که دولت هاي مرفه و مسئوليت پذير بيشترين توجه را به آن مبذول مي دارند. اما در افغانستان اين امر مهم، در حاشيه هياهوهاي سياست و امنيت بوده و دولت در خلوت برنامه هاي سياسي اش به آن مي پردازد. ميزان بلند آلودگي هوا، مرگ و مير مادران و کودکان، شيوع بيماري هاي واگيردار و مصدوميت رواني عمومي جامعه، همه از پيامد هاي ناکارآمدي برنامه هاي دولت در اين امر مهم مي باشد.
نگاهي به وضعيت شهرها، و نماهاي شهري به خوبي نشان مي دهد که خدمات عمومي دولت بسيار ضعيف بوده و دسترسي مردم به امکانات بهداشتي و صحي در سطح بسيار پاييني قرار دارد. ارائه خدمات عمومي به شهروندان و استفاده و تقسيم عادلانه از امکانات از عمده ترين وظايف و مسئوليت هاي دولت مي باشد؛ محبوبيت، نفوذ و کارآيي حکومت ها نيز در کشورهاي مدرن براساس شاخص «نحوه و ميزان ارائه خدمات عمومي» قابل سنجش مي باشد؛ حکومتي که خدمات عمومي خوب و گسترده را به شهروندان ارائه مي دهند، از مقبوليت و محبوبيت بيشتري برخوردار بوده برعکس حکومتي که وقت و فرصت هاي خود را درگير سياست و امنيت مي نمايند، از مقبوليت کمتر برخوردار بوده و حتي با خطر ازدست دادن مشروعيت مواجه مي باشند.
اما متاسفانه در افغانستان مسايل امنيتي و غايله هاي سياسي فرصت توجه از ساير بخش ها را از حکومت گرفته و افزون برآن از ارائه خدمات عمومي اندک در ولايت ها و روستاهاي دور دست نيز جلوگيري کرده است. ناامني مهمترين بهانه متصديان امور صحت و معارف به عنوان سکتورهاي اصلي خدمات عمومي بوده و همواره با همين بهانه از کم کاري ها و ناکارآمدي هايش فرار کرده اند.
در حال حاضر صرفا مردم در مرکز چند شهر مهم افغانستان به امکانات صحي و خدمات شهري دسترسي دارند و آنهم بيشتر به همت بخش خصوصي صورت پذيرفته است. در حال حاضر بيشترين مراکز ارائه دهنده خدمات مطمئن صحي در کابل و شهرهاي مهم، خصوصي بوده و مردم اولا کمتر به خدمات دولتي دسترسي دارند و دوم به دليل کمبود امکانات و خدمات نامناسب به آن اعتماد نمي کنند. در ولايات و روستاهاي دور افتاده که مردم بدلايل جوي و محيطي، نبود امکانات و خدمات عمومي در معرض آسيب هاي بيشتر قرار دارد، خدمات عمومي صحي کمتر مي باشد.
بي توجهي حکومت باعث شده تا هزينه هاي هنگفتي از بودجه ملي و درآمد مردم به درمان و دارو به خارج از کشور انتقال يابد. بنابراين بايد گفت که حکومت بايد به مسئوليت اجتماعي خود پي برده و به اين عرصه، خصوصا در بخش خدمات اجتماعي، بهداشت و صحت توجهي بيشتر نمايد. بودجه سالانه سکتور خدمات رفاهي و شهري، و صحي افزايش يابد تا عرضه خدمات صحي و محيطي را در مرکز، ولايات و مناطق دور دست توسعه يابد و دوم وزارت صحت عامه بايد بيشترين توجه خود را در مناطق و روستاهاي آسيب پذير مبذول بدارد.