تندروي و افراط گرايي يک تهديد جدي براي امنيت جهاني به شمار مي رود. گروه هاي تندرو و افراط گرا سال ها است که امنيت جهان را برهم زده و در کشورهاي نا امن تر پناهگاه ساخته و افراد ملکي و بي گناه را با بيرحمانه ترين روش ها به قتل رسانده اند.
خطر گروه هاي تروريستي در سال 2001 ميلادي، پس از انفجار برج هاي دو قلوي تجارت جهاني در آمريکا جدي گرفته شد. زماني که کشورهاي بزرگي مانند آمريکا متقاعد شدند که اين گروه ها مي توانند حتا از استحکامات شديد امنيتي عبور کنند و مهمترين مراکز سياسي، نظامي و اقتصادي را مورد حمله قرار دهند.
از سال 2001 به اين طرف، ده ها گروه تروريستي در مناطق مختلف جهان و از جمله در کشورهاي خاورميانه و شمال آفريقا، فعال شده اند.
نا امني و جنگ هاي داخلي در کشورهاي آفريقايي، آغاز بهار عربي در کشورهاي عرب، جنگ هاي فراگير و تمام عيار در سوريه و عراق و دوام ناامني در افغانستان و وجود دهها پايگاه تروريستي در وزيرستان شمالي و جنوبي پاکستان، همه بيانگر اين است که کوشش جامعه جهاني براي سرکوب و از بين بردن گروه هاي هراس افگن نه تنها به ثمر ننشسته است که اين گروه ها با امکانات و تجهيزات بيشتر و تاکتيک هاي پيچيده تر وارد عمل گرديده و ساحه فعاليت هاي خود را در سراسر جهان گسترش داده اند.
آغاز سال نو ميلادي و برگزاري جشن کريسمس در کشورهاي اروپايي و آمريکا نشان داد که گروه هاي تروريستي چگونه مي توانند امنيت رواني ميليون ها انسان را در سراسر جهان بهم بزنند و بزرگترين جشن سال آنها را با ترس و هراس از حملات تروريستي، کمرنگ تر سازند.
اين پرسش مهم است که پاسخ داده شود که اين گروه هاي خشن چگونه شکل مي گيرند و در کجا و در چه زمينه اي پيدا مي شوند و به رشد خود ادامه مي دهند؟ از نظر منطقي يک گروه بايد سالها تلاش کند تا اعتماد مردم را نسبت به کارکردها و باورهاي خود جلب نمايد و آنگاه با حمايت مردمي فعاليت هاي خود را به پيش ببرند. ولي در مورد گروه هاي تروريستي موضوع کاملا فرق مي کند. اين گروه ها تحت رهبري افراد گمنام و با سابقه نه چندان خوب در يک منطقه نا امن و درگير جنگ هاي داخلي شکل مي گيرد و با سرعت باور نکردني قلمرو نفوذ شان را گسترش مي دهند و ساير گروه هاي موجود را وادار به تسليمي و يا ترک منطقه مي کنند.
استراتژي و تاکتيک هاي جنگي آنها چنان پيچيده و سنجيده شده است که گويا اين گروه ها دوره هاي سخت آموزش هاي نظامي و استخباراتي را گذرانده اند. در حالي که اين گروه ها سابقه فعاليت مؤثر در منطقه را نداشته است، اما به آساني مي توانند از ميان جوانان سربازگيري کرده و آنها را به حمايت از خودشان وادارند.
تهيه اسلحه و مهمات و فراهم آوردن امکانات لوجيستيکي در جنگ، کار ساده اي نيست؛ مگر اين که يک منبع عايداتي قوي و مطمئن وجود داشته باشد. پس اين سؤال پيش مي آيد که منابع عايداتي تروريستان چيست؟ آنها چگونه مي توانند از عهده مصارف گزاف جنگ برآيند؟
تجربه نشان داده است که گروه هاي تروريستي خود بخود به صورت اتومات به وجود نمي آيند. پشت سر تشکيل اين گروه ها، يک تصميم استراتژيک، خطرناک و دراز مدت وجود دارد. اين تصميم با منافع برخي کشورهاي منطقه و جهان گره خورده است و از اينرو با امکانات و تجهيزات کافي مورد حمايت و پشتيباني قرار مي گيرد. پس تشکيل گروه هاي تروريستي يک پروژه سياسي و امنيتي است که در راستاي اهداف استراتژيک و راهبردي برخي کشورها صورت مي گيرد و تا زماني که اين اهداف تغيير نکند و يا کشورهايي که از گروه هاي تروريستي و ترويج افکار افراطي به عنوان ابزار سياسي و امنيتي در منطقه سود مي برند، تحت فشار افکار بين المللي قرار نگيرند، مبارزه با اين پديده شوم با مؤفقيت همراه نخواهد بود.