در سال هاي گذشته بارها اتفاق افتاده که رسانه ها از قول برخي مقامات محلي و يا باشندگان محل، نسبت به نفوذ گروه هاي تروريستي در برخي مناطق هشدار داده اند؛ اما حکومت و بخصوص نهادهاي امنيتي نه تنها به اين هشدارها اهميت نداده است که در پي انکار آن نيز بر امده اند. دو و نيم سال قبل وقتي مردم از حضور داعش در ولايت هاي جنوبي و شرقي کشور خبر مي دادند، مسؤلان امنيتي اين حضور را انکار کردند، تا اين که واقعيت هاي جنگ، خشونت و بيرحمي هايي که در ولايت زابل، ننگرهار و تعدادي از ولايت هاي ديگر به وقوع پيوست، نهادهاي امنيتي را مجبور ساخت که به وجود گروه داعش در کشور اعتراف کنند.

طي اين دو سال گروه داعش صدها تن از شهروندان کشور را با بيرحمي تمام به قتل رسانده است و دهها خانه را به آتش کشيده است. حالا حضور داعش نه تنها در ولايت هاي جنوبي و شرقي کشور مشهود است که ولايت هاي شمالي را نيز در معرض تهديد نفوذ خود قرار داده است.

ولايت زابل يکي از ولايت هاي نا امن در شانزده سال گذشته بوده است. اين ولايت از سالهاي جنگ هاي داخلي تا کنون عرصه تخت و تاز گروه هاي افراطي و تندرو بوده است. برخي از مناطق اين ولايت به گور جمعي هزاران شهروند بي گناه کشور بدل شده است. سال هاي سال مسافران بيگناه صرف به دليل تعلقات قومي و باورهاي مذهبي شان توسط اين گروه ها اسير و سپس به شکل فجيع به قتل مي رسيدند. سال گذشته نيز مسافران بيگناه در اين ولايت به گروگان گرفته شدند و با بدترين شيوه مورد شکنجه و آزار قرار گرفتند و سر بريده شدند.

پرچم داعش نخستين بار در اين ولايت بر افراشته شد و تعدادي از افراد شبه نظامي با لباس و پرچم سياه در اين ولايت اعلام حضور کردند، ولي نهادهاي امنيتي اين مسأله را جدي نگرفتند. در دو سال گذشته نيز بارها مقامات محلي، باشندگان محل، نمايندگان پارلمان، گروگان هاي آزاد شده و... نسبت به وضع امنيتي و حضور گسترده و معنادار گروه هاي تروريستي در اين ولايت ابراز نگراني کرده اند. پس از عمليات ارتش پاکستان بر ضد گروه هاي تروريستي در وزيرستان شمالي و جنوبي، هزاران خانواده از آن سوي مرز به خاک افغانستان مهاجر شدند. در همان زمان تعدادي از رسانه ها، کارشناسان و نمايندگان پارلمان هشدار دادند که ممکن است اعضاي گروه هاي تروريستي تحت عنوان مهاجر وارد افغانستان شده و پس از مدتي فعاليت شان را در اين کشور آغاز کنند. ولي حکومت اطمينان مي داد که اجازه نمي دهد افراد اين گروه ها وارد کشور شوند. ولي واقعيت هاي تلخ بعدي نشان داد که حکومت نتوانست و يا نخواست از ورود تروريستان در کشور جلوگيري کند. در همان زمان گزارش شد که هزاران خانواده مربوط به گروه تحريک اسلامي ازبکستان در برخي مناطق زابل جابجا شده اند. مقامات ولايت غزني اين گزارش را تأييد کردند. قضيه گروگانگيري مسافران اين حضور را به اثبات رساند؛ اما از سوي حکومت اقدامات جديي در اين راستا صورت نگرفت. نتيجه اين بي توجهي و غفلت سؤال برانگيز اين شد که امروز نيروهاي مرتبط با گروه هاي تروريستي کشورهاي خارجي، ازبکستاني، تاجکستاني و پاکستاني مناطق وسيع از ولايت زابل را اشغال کرده اند و فردا بايد مناطق و ولايت هاي همجوار تاوان اين غفلت را در مقابله با اين گروه بپردازند. در حال حاضر مناطق خاک افغان، ارغنداب و دايچوپان به مراکز اصلي اين گروه ها تبديل شده و آنها آزادانه در اين مناطق فعاليت مي کنند و حملات تروريستي خود را در ولايت هاي زابل، غزني و قندهار از همين مراکز سامان مي دهند.

شکي وجود ندارد که حکومت در ابتدا مي توانست از ورود اين خانواده ها در خاک افغانستان جلوگيري کند. مي توانست آنها را در يک محل مطمين ( کمپ ) جابجا کرده و زير نظر داشته باشد. اما اين که چرا چنين کاري را نکرده است، سؤالي است که همواره بي پاسخ مانده است.