تحولات بين المللي و تشديد رقابت هاي منطقه اي و اوضاع نابسامان امنيتي و اقتصادي در افغانستان، آينده اين کشور را در هاله از ابهام قرار داده است. در لايه مياني و پاييني جامعه اين ابهام با نوعي ترس و نگراني همراه مي باشد. انتخابات آمريکا و پيروزي حزب جمهوريخواه و سياست هاي متفاوت و ناهمگون ترامپ، پرسش هاي اساسي را در مورد آينده سياست آمريکا در قبال افغانستان ايجاد کرده است. تنش هاي روز افزون ميان آمريکا و روسيه و رقابت هاي منفي عربستان و ايران و تأثير آنها در امنيت، ثبات و همگرايي هاي منطقه اي، بدون شک فرايندهاي سياسي آينده افغانستان را نيز تحت تأثير قرار مي دهد.

وضعيت جنگ در برابر گروه هاي تروريستي و بخصوص گروه هاي داعش و القاعده در کشورهاي سوريه و عراق و امکان پناه آوردن آنها درنقاط مرزي افغانستان و پاکستان، نگراني هاي موجود را جدي تر مي سازد. اکنون بيش از بيست گروه تروريستي در دو طرف مرزهاي شرقي و جنوبي افغانستان حضور دارند و اين گروه ها در سال هاي اخير به تهديد جدي براي امنيت افغانستان بدل شده است.

در شرايط فعلي جنگ در افغانستان بيشتر به عوامل بيروني ارتباط مي گيرد تا عوامل داخلي. از اينرو سياست ها و کنش هاي سياسي و نظامي حکومت در قبال گروه هاي تروريستي به شمول طالبان بايد متفاوت تر از سال هاي قبل تدوين گردد. در زماني که نا امني در افغانستان بنابر رويکرد غالب، به نارضايتي هاي داخلي مربوط مي شد و طالبان يک گروه ناراضي وغير تروريستي قلمداد مي شد، حکومت براي جلب توجه رهبران اين گروه به مسايل صلح و در پيش گرفتن مذاکرات سياسي راهکار تشکيل شوراي عالي صلح را مناسب دانست تا از طريق اين شورا بيشتر زمينه تماس و ارتباط با فرماندهان و رهبران طالبان فراهم گردد.

اين شورا با امکانات و صلاحيت هاي گسترده در زمينه صلح و مذاکره با مخالفان مسلح دولت تشکيل شد؛ اما ساختار و عملکرد اين شورا از همان ابتداء مورد انتقاد قرار گرفت. از زمان تشکيل شوراي عالي صلح امتيازات زيادي به صورت يک جانبه به گروه طالبان داده شد، بسياري از افراد مهم طالبان از زندان ها آزاد شدند و عمليات هاي گسترده نظامي، بمباران هاي هوايي، عمليات هاي شبانه و استفاده از سلاح هاي ثقيله در عمليات ها از سوي حکومت ممنوع و يا با محدوديت شديد روبرو شد. ولي طالبان نه تنها به اين نرمش هاي حکومت توجه نکردند؛ بلکه هر بار با قاطعيت تمام مذاکرات سياسي با حکومت را رد مي کردند و درخواست هاي صلح طلبانه را با حملات خونين و پر تلفات انتحاري پاسخ مي دادند.

تلاش هاي شوراي عالي صلح طي اين سال ها به نتيجه دلخواه نينجاميد و اين ناکامي ها، شورا را در انظار مردم افغانستان به يک نهاد بي کفايت و هزينه بر تبديل کرده است و از همين رو در صد زياد مردم طرفدار انحلال شوراي عالي صلح مي باشند. چند روز قبل مسؤلان شوراي عالي صلح به ناکامي خود اعتراف کردند و آن را به سياست هاي دو پهلو و مبهم کشورهاي خارجي در قبال تروريسم ارتباط دادند. در حال حاضر مسؤلان اين شورا نيز از کارکرد شورا راضي به نظر نمي رسند و از اظهارات شان يأس و نااميدي مي بارد. چندي قبل يکي از مسؤلان بلند پايه شورا علنا از گروه طالبان حمايت کرد و آنها را فرشتگان صلح خواند.

اينک با فوت رييس شوراي عالي صلح، بار دگر توجه عمومي به سوي کارکرد و آينده اين شورا معطوف شده است. بسياري از مردم معتقد اند با توجه به تغييرات آشکار و اساسي که در سياست هاي منطقه اي و بين المللي به وجود آمده و نقش کشورهاي خارجي در مسايل امنيتي افغانستان برجسته گرديده، ادامه پروسه صلح در توان شوراي عالي صلح نمي باشد و بايد به صورت رسمي از سوي حکومت و دستگاه ديپلماسي کشور به پيش برده شود.