در فصل زمستان اگرچه جنگ و درگيري هاي رو در رو کاهش مي يابد، اما  گروه هاي هراس افگن هرگز نمي گذارند که مردم افغانستان حد اقل در فصل سرما در آرامش به سر ببرند. ما در فصل زمستان شاهد وقوع حملات انتحاري در افغانستان و بخصوص کابل پايتخت کشور هستيم. تعدادي از مردم بيگناه و ملکي افغانستان در اثر اين گونه حملات جان شان از دست مي دهند. امسال نيز مانند سال هاي قبل مردم کابل از حملات انتحاري در امان نبوده اند. چندي قبل ساختمان اداري پارلمان هدف حمله انتحاري قرار گرفت که در نتيجه آن بيش از سي تن کشته و بيشتر از هشتاد نفر زخمي شدند. ديروز نيز دو انتحاري در پيشروي ستره محکمه خود را منفجر کردند که منجر به کشته شدن بيش از بيست نفر و زخمي شدن نزديک به پنجاه تن گرديد.

با توجه به تفکر، روش و تاکتيک هاي جنگي گروه هاي افراطي مردم زياد انتظار ندارند که اين گروه ها بر مردم ملکي رحم کرده و سبب کشتار مردم عادي، اطفال و زنان نگردند؛ زيرا اين گروه ها براي رسيدن به هدف نا مقدس شان از هر وسيله اي بهره مي برند و هيچ محدوديتي را بر نمي تابند. لذا توقع مردم بيشتر از حکومت و بخصوص ارگان هاي امنيتي کشور است که تلاش کنند جلوي همچو حملات را بگيرند و يا آن را به حد اقل کاهش دهند.

انجام حملات انتحاري گروه هاي تروريستي از يک طرف نشانه اين است که آنها به هر دليلي آمادگي براي مذاکره و صلح با حکومت افغانستان را ندارند و از اينرو با استفاده از شيوه هاي خشن و غير انساني مي خواهند راه هرنوع مذاکره و گفتگوهاي سياسي صلح آميز را ببندند. ثانيا اين گروه ها به دليل برف و سرما نمي توانند به جنگ هاي جبهه اي ادامه بدهند، لذا سعي مي کنند حضور شان به فراموشي سپرده نشوند و اين حضور را با انجام حملات تروريستي و انتحاري مي خواهند به اثبات برسانند. مسأله سومي که در اين امر مي تواند دخالت داشته باشد، به اثبات رساندن اين موضوع است که حکومت افغانستان و جامعه جهاني هرگز قادر به شکست دادن اين گروه ها نيست و با وجود تلاش هاي زيادي که از سوي حکومت افغانستان با همکاري جامعه بين المللي صورت مي گيرد، باز هم آنها مي توانند به حملات خود ادامه دهند و توان حکومت و نيروهاي امنيتي کشور را به چالش بکشند.

حمله بر مراکز مهم دولتي مانند پارلمان و ستره محکمه به يک نوعي قدرت نمايي اين گروه ها را در معرض نمايش مي گذارد، آنها با اين حملات مي خواهند اين پيام را به حکومت افغانستان و کشورهاي کمک کننده مخابره کنند که از طريق جنگ و مبارزه نظامي نمي توانند جلوي فعاليت هاي اين گروه ها بگيرند؛ تنها راه براي امنيت و صلح درکشور تن دادن به خواست هاي آنها در افغانستان است.

طالبان در سال 1373 نيز با چهره دلپذير صلح و تضمين امنيت وارد افغانستان شد. اما اين چهره جذاب و دلپذير بعدا به خشن ترين و غير انساني ترين چهره ها در تاريخ افغانستان تبديل شد و انواع جنايت ها و قساوت ها تحت عنوان طالبان در اين کشور انجام شد و ده ها هزار نفر بي گناه به جرم تفاوت هاي نژادي، قومي و مذهبي در سراسر کشور به صورت سيستماتيک و هدفمندانه به قتل رسيدند.
اين بار نيز وانمود مي سازد که آنها در برابر نيروهاي خارجي در افغانستان مي جنگند، در حالي که همه مي دانند که اين گروه نه مخالف آمريکا است و نه هم مخالف کشورهاي خارجي ديگر.

حالا مردم افغانستان مي دانند که اين گروه ها در راستاي اهداف کشورهاي خارجي در افغانستان مي جنگند و هيچ اراده و اختياري از خودشان ندارند. جنگ اين گروه ها با مردم افغانستان و با هدف عقب ماندگي و بر بادي اين کشور است. لذا مردم از حکومت که حافظ منافع آنها است، انتظار دارند که به اين گروه ها فرصت ندهد تا با کشتار بيشتر، توانمندي خود را به رخ دنيا بکشانند.