پس از يک و نيم دهه مبارزه بين المللي عليه تروريسم، اکنون به نظر مي رسد که اين مبارزه از دسترسي به اهداف استراتژيکش بازمانده است. اکنون بيشتر از هر زمان ديگر گروه هاي تروريستي در جهان فعال هستند و بيشتر از سال هاي گذشته تهديد جدي براي امنيت افغانستان و منطقه به شمار مي روند.
امروز افغانستان با 21 گروه تروريستي در حال جنگ است. حضور اين گروه ها در دو طرف خط ديورند، نشانه اين است که زمينه و بستر براي فعاليت گروه هاي تروريستي فراهم گرديده و دسترسي آنها به منابع تمويل کننده نيز آسان تر شده است.

تروريسم يک پديده منفور جهاني است و خطر جدي براي امنيت بين المللي به شمار مي رود. ممکن است خطر اين گروه ها نسبت به توان،امنيت و ثبات کشورها متفاوت باشد؛ اما هيچ کشوري ادعا نمي تواند که خطر تروريسم منافع آن ها را در معرض تهديد قرار نمي دهد.

حملات مرگباري که سال گذشته ميلادي در کشورهاي مختلف به وقوع پيوست، نشان داد که تروريسم مي تواند امنيت انسان ها را در امن ترين نقاط دنيا نيز برهم بزند. به همين دليل کشورهاي جهان و بيشتر از همه کشورهاي توسعه يافته تلاش کردند تا راهکارهاي قانوني مبارزه با تروريسم را در اسناد سازمان ملل متحد بگنجانند و خطر تروريسم را براي امنيت جهان گوشزد کنند.

حملات يازدهم سپتامبر 2001 در آمريکا نمونه واضح و عيني خطر تروريسم را براي امنيت بين المللي به اثبات رساند. اين حملات پيچيده و تخنيکي نا باورانه در يک روز چندين مرکز مهم سياسي، نظامي و اقتصادي آمريکا را هدف قرار داد و سبب فروريختن برج هاي دوقلوي مرکز تجارت جهاني در نيويورک گرديد. در آغاز سال 2017 نيز تهديدهاي تروريستي، جشن سال نو ميلادي را با سردي، نگراني و ترس همراه کرده بود و بسياري از مردم در اروپا و آمريکا از شرکت کردن در جشن کرسمس هراس داشتند. همين که يک پديده تا اين حد بتواند بر ذهن و روان مردم اثر بگذارد و در رسومات، عادات و برنامه هاي روزمره آنها اخلال ايجاد کند، کافي است که ضعف و ناتواني دولت ها را در بخش تأمين امنيت شهروندان شان برملا سازد.

اين که تروريسم از کجا نشأت مي گيرد و چگونه ظهور مي کند و در اندک زمان به يک تهديد بدل مي شود و قدرت و توانايي کشورهاي قدرتمند را به چالش مي گيرد، سؤالاتي اند که پاسخ به آنها به آساني ممکن نيست، اما بيان اين نکته در شرايط کنوني خالي از فايده نخواهد بود که پديده تروريسم همانطوري که با تفکر افراطي تقويت مي شود، در سال هاي اخير مشاهده مي شود که جريان مبارزه عليه تروريسم نيز گه گاه به رويکردهاي افراطي رو مي آورند. اين رويکردهاي افراط گرايانه از سوي برخي احزاب و سياستمداران مطرح مي شوند و همراه با شور و احساسات بيگانه ستيزي در بدنه جامعه ترويج مي گردد.

اين افکار، اما امروزه بيشتر کشورهاي متمدن را هدف قرار داده است. تحولات سياسي که در دوسال اخير و پس از آغاز موج عظيم مهاجرت در کشورهاي توسعه يافته رخ داد، بيانگر اين است که رگه هاي تفکر افراطي در اين کشورها با استفاده ابزاري از پديده تروريسم و مهاجرت، دوباره جان گرفته است. اين تفکر متأسفانه در برخي کشورها موجب خلط پديده تروريسم و مهاجرت گرديده و نگاه همسان سياستمداران را نسبت به اين دو پديده به دنبال داشته است. امروزه در برخي کشورها پناهجويان تاوان حملات تروريستي در آن کشورها را مي پردازند.

بنابراين گفته مي توانيم که تروريسم در حال حاضر به يک ابزار سياسي براي برخي کشورها، احزاب و گروه ها تبديل شده است و اينها مي خواهند از تروريسم به نفع پيروزي خود و حزب شان در انتخابات و در رقابت هاي داخلي سود ببرند. همينطور برخي کشورها نيز بجاي مبارزه صادقانه با تروريسم سعي مي کنند به گونه اي با اين گروه ها کنار بيايند و از آنها در راستاي منافع شان استفاده کنند. نگاه منفعت جويانه به پديده تروريسم بي گمان پروسه مبارزه با آن را با چالش عميق مواجه مي سازد.