در دوازدهمين دور انتخابات رياست جمهوري ايران پس از انقلاب اسلامي در سال 1357، حسن روحاني با کسب 23 ميليون و 549 هزار راي که 57 درصد کل آراي ريخته شده به صندوق هاي راي را احتوا مي کند، پيروز شد. رقيب اصلي آقاي روحاني ابراهيم رييسي از نزديکان رهبر ايران بود که در حدود 15 ميليون و 786 هزار راي يعني در حدود 38 درصد آرا را از آن خود کرده است. در کنار اين دو نفر دو کانديداي ديگر که در زمره کانديدان فرعي به شمار مي رفتند، آراي بسيار کمي را تصاحب کرده اند و با کسب آراي اندک در معادلات سياسي ايران محاسبه نخواهند شد.
کساني که با مسايل ايران آشنايي دارند مي دانند که انتخابات فعلي رياست جمهوري نسبت به تمام انتخابات هاي گذشته، دو قطبي ترين انتخابات رياست جمهوري در اين کشور به شمار مي رفت. به اين معني که جامعه امروز ايران بيش از هر زمان ديگر به دو قطب اصلاح طلب و اصول گرا تقسيم شده است. اصول گرايان معمولا در اطراف رهبر مذهبي ايران جمع اند و اصلاح طلبان از نزديکان سيد محمد خاتمي رييس جمهور پيشين ايران هستند. اصطلاحات اصول گرايي و اصلاح طلبي در عرصه سياسي ايران، واژگان آشنايي است. مهم ترين وجه مميزه اصلاح طلبي تساهل، مدارا و ميانه روي در عرصه هاي حکومتداري و سياسي و هم چنين در عرصه روابط بين المللي است.  مهم ترين ويژگي اصول گرايي، تندروي و حتي توجيه خشونت براي به کرسي نشاندن ايده هاي اصول گرايي در عرصه هاي سياسي و حکومتداري است.
در اين انتخابات حسن روحاني براي بار دوم در انتخابات شرکت مي کرد و به عنوان کانديد اصلاح طلبان به ميدان رقابت آمده بود و ابراهيم رييسي به عنوان کانديداي اصول گرايان. هرکدام در زمان کمپين هاي انتخاباتي وعده هايي براي مردم دادند و شعارهايي را طرح کردند. اما بيش از همه شعارها و ايده هاي مطرح شده از سوي دو کانديدا، شعارهاي سياسي با مضامين اصلاح طلبي و اصول گرايي براي مردم ايران مهم بود. ايراني ها علي رغم تحمل مشکلات اقتصادي و معضل بيکاري بيش از همه به جنبه هاي سياسي شعارهاي انتخاباتي دو کانديداي اصلي و به موقعيت سياسي و ايدئولوژيکي آنان توجه کردند. با آن که دوره حسن روحاني به لحاظ اقتصادي و به خصوص به لحاظ معيشت مردم، يک دوره ناکام رياست جمهوري در عصر جمهوري اسلامي به شمار مي رود. اما باز هم مردم ايران با تفاوت نسبتا بالاي آرا و با قاطعيت به او اعتماد کردند و به وي راي دادند. اقتدار اصول گرايان در تمام نهادهاي حکومتي و نفوذ بسيار بالاي آنان بر روي افکار توده عوام و داشتن پايگاه هاي اصلي مذهبي، نتوانستند جلو پيروزي حسن روحاني را بگيرند. بنابراين مي توان پيروزي حسن روحاني را به عنوان يک فرد اصلاح طلب بر ابراهيم رييسي به عنوان يک چهره اصول گرا و متعلق به گروه هاي تندرو، پيروزي ميانه روي و اعتدال بر تندروي دانست.
اين پيروزي در رقابتي ترين و دو قطبي ترين انتخابات ايران داراي پيام هاي واضح هم براي مردم ايران و هم براي رهبري سياسي و هم براي مردمان منطقه و همسايگان ايران است. با توجه به اوج گيري حضور افراط گرايي اسلامي در منطقه و کشورهاي همجوار ايران و جو حاکم بر فضاي سياسي منطقه، احتمال پيروزي اصول گرايان چندان بعيد به نظر نمي رسيد. ولي علي رغم اين احتمال فردي بار ديگر بر کرسي رياست جمهوري ايران تکيه زد که مخالف خشونت و حرکت هاي تندروانه شناخته مي شود. اين موضوع نشان مي دهد که مردم منطقه از تندروي و ايدئولوژي هاي افراطي خسته هستند و اگر واقعا مردم قدرت واقعي انتخاب را داشته باشند، به تندروي راي نمي دهند.
پيروزي حسن روحاني در ايران براي کشورهاي جهان و منطقه نيز مهم است و بر مناسبات بين المللي موثر خواهد بود. به خصوص براي افغانستان اين پيروزي اهميت دارد. زيرا اکنون در حدود 3 ميليون مهاجر افغان در ايران زندگي مي کنند که آنان نيز در فضاي بهتري زيست خواهند کرد و قيودات زندگي و تحصيل فرزندان آنان در ايران در دولت حسن روحاني کمتر خواهد بود. هم چنين براي دولت افغانستان نيز با حضور يک چهره اصلاح طلب و دولت مداراگر با جهان و منطقه در ايران، بسيار بهتر از سر کار آمدن يک دولت تندرو خواهد بود. زيرا شرکاي افغانستان عمدتا با دولت ايران مشکل سياسي دارند و اين مشکلات در صورت حضور يک دولت تندرو در ايران، بر افغانستان تاثيرات منفي خواهد داشت. از سوي ديگر واقع بيني و نگاه رياليستيک دولت حسن روحاني به عرصه روابط بين الملل سبب خواهد شد که ايران بيش از گذشته به حکومت هاي حامي طالبان به خصوص پاکستان و هم چنين روسيه بيش نزديک نشود. چنين امري بدون شک افغانستان را در سياست خارجي ايران در جايگاهي بهتري قرار خواهد داد.