با اين که نيروهاي امنيتي هر روز آموزش ديده تر مي شوند و با سلاح و تجهيزات پيشرفته تر مجهز مي شوند و مهارت هاي رزمي خوبتر و بالاتري کسب مي کنند، اما باز هم در شکست دادن دشمنان و مقابله با تاکتيک هاي جديد آنها کارنامه قابل قبولي نداشته است.
اين ناتواني از يک طرف دامنه جنگ را در افغانستان گسترش داده و از سوي ديگر تلفات نظامي و ملکي را به گونه  بي سابقه اي افزايش داده است.
در دو سال اخير تلفات افراد نظامي و ملکي تا چند برابر بيشتر شده است. اين تلفات نتيجه عمليات هاي مستقيم، بمگذاري ها و حملات انتحاري گروه هراس افگن مي باشد. از نمونه هاي برجسته تلفات نيروهاي امنيتي مي توان از حمله به رياست 10 امنيتي، حمله بر حوزه ششم امنيتي پوليس، حمله بر شفاخانه 400 بستر سردار داوود خان و حمله بر فرقه 404 شاهين و حمله بر پايگاههاي نيروهاي امنيتي در ولايات مختلف ياد کرد. ديروز نيز گزارش شد که در حمله افراد گروه طالبان به يک پايگاه اردوي ملي در ولسوالي خاکريز ولايت قندهار دست‌ کم 40 سرباز اردوي ملي کشته شده‌اند.
افزايش نا امني و آمار تلفات نظامي و غير نظامي در کشور از دو مسأله نشأت مي گيرد:
1- دخالت مستقيم کشورهاي همسايه در جنگ افغانستان. در يک سال اخير به وضوح ديده مي شود که برخي کشورهاي همسايه براي دسترسي به منافع شان به تقويت و حمايت بيشتر گروه طالبان و ساير گروه هاي هراس افگن پرداخته و آتش جنگ در افغانستان را شعله ورتر ساخته و سايه شوم خشونت را گسترده تر کرده است.
2- ضعف مديريت در نهادهاي امنيتي. اگرچه شجاعت، مقاومت و مورال نيروهاي امنيتي در برابر هراس افگنان را بايد ستود؛ اما روشن است که در صحنه هاي جنگ تنها انگيزه هاي فردي براي پيروزي کافي نيست؛ براي پيروزي علاوه بر تسليحات و تجهيزات کافي و نيروهاي پشتيباني قوي و مطمين، استراتيژي و تاکتيک هاي جنگي نيز از اهميت فوق العاده برخوردار مي باشد.
مسؤلان امنيتي بايد نهايت تلاش خود را به کار بندند تا از تلفات نيروهاي نظامي در پايگاه هاي شان جلوگيري کنند؛ زيرا اين نيروها دست و بازوي دفاعي اين سرزمين و مردم به شمار مي رود. اينها براي دفاع از کشور در برابر تجاوزات دشمنان سينه سپر مي کنند و جلو پيشروي دشمن را مي گيرند. نيروهاي امنيتي سرمايه هاي بزرگ و ارزشمند کشور اند. اينها سال ها آموزش مي بينند و در جنگ ها تجربه مي آموزند و ميلياردها دالر براي آموزش، تجهيز و آماده سازي اين نيروها به مصرف مي رسد.
دشمن در دو سال اخير تاکتيک هاي رزمي خود را تغيير داده و بيشتر از همه بر حملات ضربتي و انتحاري بر مراکز و محل تجمعات نيروهاي امنيتي تکيه مي کنند. تاکتيکي که با هزينه هاي کمتر و تلفات بيشتر همراه بوده است.
دشمن با جنگ چريکي و نامنظم مي خواهند در برابر نيروي امنيتي مقابله کنند. آنها از تاکتيک هاي کمين، حملات سريع و برق آساي شبانه، خرابکاري، جنگ هاي ايذايي و انحرافي، حملات انتحاري و حملات خودي و حملات سبز بر آبي استفاده مي کنند. اما نيروهاي امنيتي در برابر اين تاکتيک ها از عمليات هاي گسترده زميني و هوايي بهره مي برند که اين حملات با وسايط سنگين نظامي همراه مي باشد.
جنگ هاي جبهه اي در برابر جنگ هاي نامنظم و چريکي از کارايي زيادي برخوردار نيستند؛ زيرا دشمنان اگر توانستند از طريق کمين، شبيخون و حملات ضربتي و ناگهاني، ضرباتي را بر اين نيروها وارد کردند خوب؛ وگرنه با جابجايي هاي تاکتيکي عرصه را مؤقتا به طرف مقابل واگذار کرده و در جاي مطمين تر جبهه مي گيرند. از آنجايي که تأمين غذا و امکانات براي اين همه نيرو براي مدت طولاني هزينه بر و ناممکن مي باشد، نيروهاي امنيتي با شعار پيروزي خيالي، مناطق آزاد شده را رها کرده و به پايگاههاي اصلي شان بر مي گردند و دشمنان دوباره منطقه را اشغال مي کنند.  اين بازي موش و گربه سالها است که ادامه دارد. در حالي که طالبان در يک حمله دهها و گاهي صدها نيروي امنيتي را به قتل مي رسانند، مسؤلان امنيتي پس از هر عمليات سنگين از تلفات 7 و 8 نفر دشمن خبر مي دهند. طالبان دهها نيروي امنيتي را مي کشند، مسؤلان امنيتي اعلام مي کنند که طالبان کجا است که نيروهاي امنيتي آنها را پيدا نمي توانند؟ اين مسأله بيانگر نهايت ضعف و درماندگي مسؤلان امنيتي است که از پيداکردن دشمن عاجز مانده اند، چه رسد به ضربه زدن به آن.
حکومت و نهادهاي امنيتي اگر مي خواهند کارايي خود را در برابر دشمنان به اثبات برسانند، بايد تاکتيک هاي جنگي خود را تغيير داده و بر امورات کشفي و استخباراتي توجه بيشتر نموده و با ايجاد گروپ هاي کوچک سيار کوه به کوه و دره به دره به تعقيب دشمن بپردازد. تاکتيک فعلي حکومت کارد زنگ زده اي است که مؤثريت خود را در جنگ طالبان از دست داده است.