در حال حاضر کمبود روز افزون آب در کابل به يک نگراني جدي بدل شده است. افزايش سرسام آور جمعيت، کاهش برف و باران هاي موسمي، استفاده شهروندان پايتخت از آبهاي چاه و... سبب کم شدن آب هاي زير زميني شده است.  در مناطقي که مردم تا پنج سال گذشته از عمق 25 متري آب مي کشيدند، امروز سطح آب از هفتاد، هشتاد متر هم پايين تر رفته است.
بر مبناي گزارش هاي ارائه شده، پانزده سال قبل آب هاي زير زميني کابل به بيش از 44 ميليون متر مکعب در سال مي رسيد، در حالي که اين رقم اکنون به کمتر از 30 ميليون متر مکعب رسيده است.
آب فعلي کابل حتا براي يک ميليون نفر نيز کفايت نمي کند، در حالي که سالانه بيش از چهار ميليون نفر از اين آب استفاده مي کنند. در کشورهاي ديگر براي اين قبيل مسايل از سال ها قبل برنامه ريزي مي شود و راهکارهاي درست و مشخصي براي جلوگيري از بحران هاي ناخواسته سنجيده مي شود، اما در افغانستان متأسفانه بودجه هاي انکشافي هميشه در امورات روزمره و با دستاوردهاي اندک به مصرف مي رسند، چرا که اين پروژه ها زياد مورد توجه قرار نمي گيرند و به همين دليل زمينه دستبرد و سؤ استفاده نيز در آنها زياد مي باشد. ساده و آسان بودن عملي سازي پروژه هاي کوچک و فراهم بودن زمينه هاي استفاده تبليغاتي از پروژه ها و دور بودن اين قبيل پروژه ها از ارزيابي و نظارت، علاقه مندي مقامات دولتي را به اين قسم پروژه ها بيشتر کرده است.
در يک و نيم دهه گذشته ميلياردها دالر به افغانستان سرازير شد، اما اين کمک ها به دليل مصرف آنها در پروژه هاي غير زير بنايي، دستاورد دراز مدت و قابل اطميناني براي مردم ما به دنبال نداشت.
اما اکنون که کمک هاي جامعه جهاني به افغانستان کاهش پيدا کرده و قرار است اين کمک ها به تدريج و طي سال هاي آينده قطع شود، بايد در مورد مصرف بودجه و اولويت بندي پروژه ها دقت لازم صورت بگيرد.
ما هم اکنون نه پول کافي براي ريخت و پاش و مصرف هاي غير ضروري داريم و نه فرصت کافي براي وقت گذراني و فرصت سوزي؛ زيرا همين حالا بسياري از شهروندان کابل از آب هاي آلوده و غيرصحي استفاده مي کنند که سبب ابتلاي مردم به امراض گوناگون مي گردد. علاوه بر آلودگي آب، طي 5-6 سال آينده شهروندان کابل با کمبود جدي آب آشاميدني مواجه مي شود.
تهيه آب آشاميدني صحي از وظايف و مسؤليت هاي مهم و اساسي حکومت به شمار مي رود، وقتي حکومت به اين نياز اساسي شهروندان، آن هم در پايتخت کشور رسيدگي نتواند، چگونه مي تواند از مردم توقع حمايت داشته باشد.
آب هاي کابل از يک طرف به دليل استفاده گسترده و غير معياري از چاههاي فاضلاب در معرض آلودگي بيشتر قرار دارد و از سوي ديگر به دليل استفاده شهروندان از چاههاي نيمه عميق، همه ساله سطح آب پايين تر مي رود. تداوم اين امر به خشک شدن چاهها و غير قابل دسترس شدن آب هاي زير زميني مي انجامد.
حکومت سال ها قبل براي جلوگيري از بحران آب در کابل طرح اعمار بندهايي را  در منطقه شاهرود کابل و گلبهار و لسوالي جبل السراج ريخته بود که اين طرح در همان روزهاي اول به فراموشي سپرده شد و ديگر نه اين طرح مورد مطالعه و ارزيابي قرار گرفت و نه گامهاي عملي در راستاي عملي سازي آن برداشته شد.
بالاخره ديروز مسأله آب کابل دوباره مورد توجه قرار گرفت و شرکت آب رساني و کاناليزاسيون شهري افغانستان قرارداد پروژه شماره يک آبرساني کابل را با  شرکت ممتاز گروپ به امضاء رساند. به گفته مسؤلان اين شرکت، با بهره برداري اين پروژه ده هزار خانواده از خدمات آب صحي آشاميدني بهره ‌مند خواهد شد.
بايد توجه داشت که با انجام اين پروژه ها مشکل آب آشاميدني کابل حل نمي شود، اما اين اقدامي است که حداقل در کوتاه مدت مي تواند مفيد واقع شود.
حکومت افغانستان برخلاف گذشته ناچار است که براي رسيدن به خودکفايي و بي نياز شدن از کمک هاي خارجي، توجه خود را روي پروژه هاي بزرگ و زيربنايي معطوف بدارد، تا زماني که زيربناهاي اقتصادي در افغانستان تکميل نشود، گام گذاشتن در مسير توسعه وآباداني نيز ناممکن خواهد بود .