دیروز ستولتنبرگ دبیرکل ناتو در جریان سخنرانی خود در نشست دو روزۀ وزیران ناتو در بروکسل گفت: پیام ما به طالبان این است که ما در افغانستان خواهیم ماند تا نیروهای افغان را آموزش دهیم، به آنان کمک کنیم و آنان را حمایت کنیم، تا آنان بتوانند با طالبان و سازمان ‎های تروریستی بجنگند و کشور شان را با ثبات سازند.
پس از خروج زود هنگام نیروهای خارجی از افغانستان در پایان سال 2014 این امیدواری برای مخالفان مسلح و حامیان خارجی آنها به وجود آمد که خروج نیروهای خارجی می تواند فرصت مناسبی را برای گسترش حوزه نفوذ و تحت فشار بیشتر حکومت به وجود آورد. جنجال های انتخاباتی و اختلافات داخلی سطح توقع و امیدواری این گروه ها را بالاتر برد. طالبان و سایر هراس افگنان فکر می کردند زمان برای سقوط نظام فراهم گردیده و باید با انگیزه و توانایی بیشتر پروژه جنگ در افغانستان را به پیش ببرند.
این درحالی بود که کشورهای عضو ناتو تا آن زمان روی آموزش، تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی کار قابل توجهی انجام نداده بودند. هنوز نیروهای امنیتی با کمبود سلاح و امکانات پیشرفته¬ای نظامی مواجه بودند؛ هنوز این نیروها به شکل مسلکی آموزش داده نشده بودند. حکومت هم که تا هنوز به کمک و حمایت جامعه جهانی متکی بود، هیچگونه راهبرد مشخصی برای تأمین امنیت و مبارزه با هراس افگنی تعریف نکرده بود. مشکل دیگری که نیروهای امنیتی را تهدید می کرد، نفوذ گروه های شورشی در دستگاههای امنیتی بود که همه روزه چالش های جدیدی را فراروی این نیروها به وجود می آورد.
مجموع این عوامل روی مورال نظامی نیروهای امنیتی نیز تأثیر منفی گذاشته بود، وضعیت امنیتی از نظر مردم مطلوب تعریف نمی شد، همه نگران آینده بود، ناامنی هر روز گسترده تر و خشونت ها شدیدتر می شد. در کنار گروه طالبان، گروه داعش با تقلید از گروه های افراطی خاورمیانه در افغانستان ظهور کرد. مشکلات افغانستان با فعال تر شدن گروه های تروریستی پیچیده تر گردید و مسأله ناامنی تمام برنامه های اصلاحی و انکشافی حکومت را تحت شعاع قرار داد.
در بیشتر از دو سال گذشته افغانستان شرایط دشواری را سپری کرد. ولایت کندز دوبار به دست طالبان سقوط کرد، ولایت هلمند در معرض سقوط قرار گرفت، تعدادی از ولسوالی ها در تصرف طالبان درآمد؛ ولی با همه اینها حکومت و نیروهای امنیتی توانستند طالبان را در رسیدن به هدف استراتژیک شان ناکام بگذارند. طالبان تمام تلاش خود را به کار بسته بود تا مراکز چند ولایت را در کنترل خود بیاورند؛ اما در این هدف خود ناکام ماند و این ناکامی به طالبان و گروه های تروریستی دیگر فهماند که نیروهای امنیتی می توانند از مراکز ولایات و مناطق استراتژیک دفاع کنند و جلو پیشروی دشمنان را به این مناطق بگیرند.
تحولات بین المللی و وضعیت رو به وخامت افغانستان و پیامدهای آن روی امنیت منطقه در کل، بازبینی سیاست های جامعه جهانی و بخصوص آمریکا را در باره افغانستان ضروری ساخته بود. جامعه جهانی نباید افغانستان را تنها می گذاشت، این کشور نباید به پناهگاه گروه های تروریستی و به مرکز آموزش آنها تبدیل می شد. افغانستان نباید باردگر صحنه جنگ های نیابتی کشورهای منطقه می گردید.
الزامات جدید سبب شد که دولت آمریکا به رهبری دونالد ترامپ، استراتژی جدیدی را در رابطه با افغانستان، پاکستان و منطقه جنوب آسیا تدوین کند. در این استراتژی موضع روشن تر و جدی تر در برابر گروه های تروریستی و حامیان خارجی آنها اتخاذ گردید. استراتژی آمریکا با توجه به نقش آن کشور در ثبات و امنیت افغانستان، امیدواری های تازه¬ای را برای مردم افغانستان خلق کرد. این استراتژی از سوی کشورهای اروپایی و ناتو نیز مورد تأیید قرار گرفته و اکنون مبارزه با تروریسم، از سوی این کشورها با قاطعیت و جدیت بیشتری دنبال می شود.
سخنان دبیرکل ناتو و رویکرد جمعی جامعه جهانی، نشانه آن است که به زودی موج جدیدی از مبارزه با هراس افگنی در افغانستان و منطقه به راه خواهد افتاد. این موج در راستای خواست مردم و سیاست های حکومت افغانستان است. اکنون این فرصت باردگر فراهم گردیده تا حکومت افغانستان با دقت سیاست های خارجی و امنیتی خود را بازنگری کرده و در راستای رویکرد جمعی جامعه جهانی، روند مبارزه با هراس افگنی را سرعت و شتاب بخشد. اکنون زمان آن فرا رسیده تا حکومت با استفاده از استراتژی جدید آمریکا و ناتو، حامیان تروریسم در منطقه را تحت فشار قرار داده و از راههای دیپلماتیک و مذاکرات دوجانبه و چند جانبه، توجه و همکاری کشورهای منطقه را روی منافع مشترک امنیتی، اقتصادی، ترانزیتی و تجاری جلب نماید.