حملات انتحاری از سوی گروه های تروریستی در فصل زمستان بیشتر شده و تا کنون مراکز متعددی را در کابل و ولایات هدف قرار گرفته است. چند روز قبل حمله بر هوتل انتر کنتیننتال جان تعدادی از هموطنان و مهمانان خارجی مقیم در هوتل را گرفت و امروز حمله بر دفتر سازمان خیریه حمایت از کودکان در ولایت ننگرهار، وجدان عمومی را جریحه دار ساخت.
اگر این گروه ها در برابر نهادهای امنیتی مقابله کند و به صورت رویارو با این نیروها بجنگند و یا مراکز نظامی و امنیتی را هدف قرار دهد، شاید این طور برداشت شود که این گروه ها با حکومت مشکل دارند و در صدد سرنگونی حکومت و یا شراکت در قدرت تحت شرایط ویژه می باشند؛ ولی زمانی که این گروه ها افراد ملکی و غیر نظامی و بخصوص مراکز خیریه را هدف می گیرد و موجب ترس، وحشت و کشتار اطفال، زنان و مردم بیگناه می گردد، معلوم می شود که این گروه ها تنها با حکومت افغانستان خصومت و دشمنی ندارند؛ بلکه دشمنی آنها با همه مردم افغانستان است.
حمله به اهداف غیرنظامی صرف نظر از این که دشمنی این گروه ها با مردم و افراد عادی را نشان می دهد، بی تفاوتی آنها را نسبت به مسایل انسانی، ارزش های اسلامی و اخلاقی را نیز آشکار می سازد.
مسأله دیگری که این گونه حملات به اثبات می رساند، این است که گروه های هراس افگن بدون هیچ تفکیکی با مردم افغانستان دشمنی دارند، آنها دشمن انسانیت اند و دشمن انسانیت نمی تواند، دوست یک قوم و مذهب باشند. بنابراین اگر گاهی در شبکه های اجتماعی گفته می شود که تروریستان به تفکیک زبان و یا ولایات مردم را می کشند، با توجه به افکار گروه های تروریستی و واقعیت های امنیتی افغانستان، ناباورانه و غیر واقعی به نظر می رسد. در یک ونیم دهه گذشته با توجه به جغرافیای نفوذ گروه های هراس افگن، بیشترین رنج و ستم را شهروندانی دیده اند که با آنها از نظر زبان و تعلقات قومی مشکلی نداشته اند.
ما باید به این درک درست برسیم که اولا، گروه های تروریستی دارای افکار افراطی و برداشت های کاملا شخصی از احکام و دستورات دینی اند. برداشت های وارونه¬ای که از سوی علمای جید جهان اسلام و از جمله افغانستان مورد تأیید قرار نگرفته و نمی گیرند.
ثانیا؛ گروه های تروریستی امروزه به شکل یک پروژه امنیتی، استخباراتی و سیاسی درآمده که از سوی برخی کشورها به منظور رسیدن به اهداف سیاسی و امنیتی منطقه¬ای خود مورد حمایت و پشتیبانی قرار می گیرند. سالانه میلیون ها دالر هزینه جنگی تروریستان را تشکیل می دهد. بخشی از این هزینه ها ممکن است از طریق کشت و قاچاق مواد مخدر و استخراج غیر قانونی معادن و عشر و مالیات تأمین شود؛ اما کل هزینه های جنگ بدون حمایت و پشتیبانی قاطع کشورهای خارجی هرگز تأمین شده نمی تواند. علاوه بر آن جنگ تنها به هزینه های مادی و نظامی متکی نیست. جنگ نیازمند آموزش های نظامی و عقیدتی و حمایت های سیاسی قوی است که بتواند حضور قوی این گروه ها را در منطقه تضمین کند. بدون حمایت خارجی هیچ گروهی در برابر حکومت به حیات خود ادامه داده نمی تواند. از اینرو این گروه ها با حمایت خارجی و برای پیشبرد پروژه های مشخص در افغانستان فرستاده شده است. بنابراین آنچه برای این گروه ها اهمیت دارد، پیشبرد اهدافی است که از سوی کشورهای خارجی تعیین شده است، تروریستان به عنوان عامل پیشبرد پروژه نقش کمتری در انتخاب تاکتیک ها و روش هایی دارند که از سوی پالیسی سازان سیاسی و امنیتی خارجی مناسب تشخیص داده می شود.
این حملات این استراتژی گروه های تروریستی را برملا می سازد که این گروه ها به مذاکرات صلح باور ندارند و همچنان بر رویکرد نظامی، تشدید جنگ و خشونت و کشتار مردم بیگناه ادامه می دهند. از اینرو دولت و ارگان های امنیتی باید عزم قاطع در برخورد با این گروه ها داشته باشند و از هیچ عملی که به تضعیف و نابودی هراس افگنان می انجامد دریغ نورزند.
مردم افغانستان به امنیت و آرامش نیاز دارد و این آرامش تنها از طریق سرکوب نظامی گروه های هراس افگن و تصرف پایگاه ها و مناطق تحت کنترل آنها میسر می شود. سیاست تساهل و مدارا در برابر دشمنی که هیچ باوری به ارزش های انسانی و اخلاقی نداشته باشد، آب در هاون کوبیدن و فرصت ها و امکانات را در باد دادن است. ما نزدیک به ده سال است که این سیاست را تجربه می کنیم؛ اما به جز ناکامی و شکست، نتیجه و دستاوردی از آن ندیده ایم.