افغانستان به دلیل نا امنی و تخریب زیربناهای اقتصادی یک کشور نیازمند به کمک های خارجی است. بودجه انکشافی کشور از طریق کمک های کشورهای خارجی تأمین می شود. از سال 2001 تا کنون حامیان خارجی افغانستان همه ساله میلیاردها دالر به افغانستان کمک می کند و این کمک ها سبب شده که این کشور نیازهای اولیه خود را در زمینه تأسیس ادارات و نهادهای قانونی، معارف، صحت و راه های مواصلاتی برآورده سازد.
اما این کمک ها نتوانست افغانستان را به خودکفایی برساند. حجم زیادی از این کمک ها در غرقاب فساد از بین رفت و به درد مردم افغانستان نخورد و تعدادی دیگر به پروژه های غیر ضروری؛ اما هزینه بر مصرف شد که پس از چند سال دوباره آثار آنها از بین رفت و بهبودیی در زندگی و اقتصاد مردم به وجود نیاورد.
از سال 2014 به بعد فشارهای جامعه جهانی بر حکومت افغانستان در رابطه با نحوه حکومتداری و مبارزه با فساد و جلوگیری از حیف و میل کمک ها بیشتر گردید. این کشورها اعلام کردند که کمک های آنها به افغانستان پس از این بدون قید و شرط نخواهد بود؛ بلکه ادامه کمک ها مشروط به یک سلسله تعهداتی است که حکومت افغانستان باید آن را متقبل شود. این تعهدات حول محور حکومتداری خوب، مبارزه بافساد و پایبندی به ارزش های دموکراسی و حقوق بشری می چرخید.
از اینرو افغانستان برای تأمین نیازمندی های اقتصادی خود به دو مهم باید توجه داشته باشد: اول این که کمک های جامعه جهانی را به سوی افغانستان جلب کند و برای این کار بایستی به مسایل حکومتداری و مبارزه با فساد توجه جدی نموده و از حیف و میل کمک های جامعه جهانی جلوگیری کند. دوم این که ظرفیت های بالقوه افغانستان را به فعلیت برساند و با تدوین استراتژی دقیق و کارامد، افغانستان را به سوی شکوفایی، خودکفایی و آبادانی سوق دهد.
به لحاظ ظرفیت های اقتصادی، افغانستان یک کشور غنی و ثروتمند به حساب می آید. این کشور دارای منابع زیر زمینی و رو زمینی ارزشمند می باشد که در صورت بهره برداری درست از آنها، این کشور می تواند درآمدملی خود را افزایش دهد و به تدریج از میزان وابستگی خود به کمک های کشورهای خارجی بکاهد.
اگر حکومت اراده جدی برای استخراج معادن داشته باشد و امنیت آنها را تأمین کند و به امورات زیربنایی مورد نیاز در استخراج معادن رسیدگی نماید، بسیاری از کشورها علاقمند سرمایه گذاری در بخش معادن افغانستان می باشد. از جمله دیروز سفارت ایالات متحده آمریکا در کابل آمادگی‌اش را برای همکاری و پشتیبانی از استخراج معادن کشور اعلام کرد.
در سال های گذشته نیز قراردادهای زیادی در زمینه استخراج معادن با شرکت های خارجی و داخلی به امضاء رسید که متأسفانه تا کنون به دلایل گوناگون به مرحله عمل نرسیده است. تعدادی از آن قراردادها از سوی وزارت معادن لغو گردیده که نیاز است دوباره به داوطلبی گذاشته شود.
اکنون سؤال این است که چرا حکومت به صورت اساسی و درست و بر مبنای یک پلان و استراتژی روی استخراج معادن کشور تصمیم نمی گیرد که گاهی بسیار با عجله و شتاب قراردادهای کلان را یکی پس از دیگری امضاء می کند و سال ها این قراردادها در خانه¬ای میزها می ماند و بعد دوباره فسخ می شود.
دولت نباید وقت و فرصت انکشاف و بهره برداری از فرصت های ملی را این چنین به هدر دهد. وقت اگر برای کشورهای دیگر طلا است، برای مردم افغانستان بسیار ارزشمندتر و حیاتی تر از طلا است. امروز زندگی مردم افغانستان به استخراج معادن بستگی دارد و افغانستان تنها از طریق استخراج معادن و مهار آب ها و استفاده از ظرفیت های دیگر ملی می تواند خود را به خودکفایی برساند. باید توجه داشت که کمک های جامعه جهانی همیشگی و بدون قید و شرط نیست و روزی این کمک ها قطع خواهد شد. بنابراین حکومت افغانستان ناچار است که خود را از وابستگی اقتصادی نجات دهد و برای نجات کشور و مردم تمام تلاش خود را به کار بندد.
ما فرصت زیادی نداریم، مطابق پیش بینی های جامعه جهانی، افغانستان باید تا سال 2024 میلادی به خود کفایی برسد؛ بنابراین با توجه به چالشهایی که فراروی حکومت افغانستان وجود دارد، این زمانی زیادی نیست.