یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در آخرین گزارش خود، افغانستان را در ردیف کشورهایی قرار داده که بیشترین میزان مرگ و میر نوزادان را دارا می باشند. در گزارش این سازمان آمده است که افغانستان پس از کشورهای پاکستان و آفریقای مرکزی در رده سوم قرار می گیرد. بر اساس این گزارش در حال حاضر از هر 25 نوزاد یک نفر در افغانستان جان خود را از دست می دهد. 
اگرچه میزان مرگ و میر اطفال و نوزادان در افغانستان نسبت به سال های قبل کاهش یافته و عرضه خدمات صحی برای خانواده ها و بخصوص مادران باردار بهبود یافته است؛ اما با آنهم این کشور تا رسیدن به یک وضعیت مطلوب راه درازی در پیش دارد.
کاهش مرگ و میر مادران و نوزادان یکی از اهداف هزاره سوم ملل متحد می باشد و برای تحقق این هدف تمام کشورهای جهان و بخصوص کشورهای توسعه یافته تعهد کرده اند که در راستای کاهش مرگ و میر کودکان در جهان تلاش کنند و کمک ها و حمایت های خود را از بهبود شرایط اقتصادی خانواده ها، دسترسی آنها به خدمات صحی و تأمین سایر نیازمندی های ضروری برای سلامت اطفال، دریغ نکنند؛ ولی با این که تا کنون جهان در این زمینه به پیشرفت های چشمگیری دست یافته؛ اما هنوز این هدف مطابق برنامه های از پیش تعیین شده، پیش نرفته است.
آمارهای تکان دهنده از مرگ و میر کودکان در کشورهای فقیر و در حال توسعه نشان می دهد که سازمان ملل در رسیدن به این هدف تا هنوز ناکام بوده است. مطابق برنامه های تعیین شده سازمان ملل متحد باید تا سال 2015 میزان مرگ و میر کودکان به دو سوم سال 1990 کاهش پیدا می کرد که این امر هنوز محقق نشده است. علاوه بر آن پیشرفت در این زمینه به شکل نامتوازن پیش رفته است.
بسیاری از کودکان در کشورهای فقیر و در حال توسعه از جمله افغانستان، به دلیل بیماری های قابل پیشگیری و قابل مداوا از بین می روند. در افغانستان نیز مسایلی از جمله تولد زودرس اطفال، سؤ تغذیه، عدم دسترسی به خدمات صحی، قابله های آموزش نادیده، آب های آلوده و حتا فضای نا مناسب صحی، سینه بغل، پولیو و سایر امراض سبب مرگ و میر اطفال در هنگام تولد و یا در سال اول تولد می گردد.
با آن که دولت در سال های گذشته برای کاهش میزان مرگ و میر اطفال تلاش هایی کرده است، اما این تلاش ها با توجه به حجم مشکلات و چالش هایی که در افغانستان و بخصوص در ولایات نا امن و دوردست وجود دارد، بسیار ناچیز و غیر قابل چشم دید می باشد.
در گزارش یونیسف آمده که زنان در کشورهای در حال توسعه در زمان تولد نوزاد به دلیل فقر، جنگ و نبود ساختارهای دولتی کمترین کمک را دریافت می‌کنند.
نبود قابله‌های آموزش دیده و کارمندان صحی باعث شده که هزاران نوزاد نتوانند حمایت‌های لازم را برای زنده ماندن دریافت کنند .
یونیسف افزوده که اگر کشورهای جهان میزان مرگ و میر نوزادان را به سطح کشورهای توسعه یافته کاهش دهد سالانه ۱۶ میلیون نوزاد از مرگ نجات پیدا می‌کنند.
این آمارها نشان می دهد که بیشترین خطر متوجه حیات طفل در کشورهای نا امن، فقیر و در حال توسعه است. مسایلی که به عواملی گوناگون داخلی و خارجی بستگی پیدا می کند. اگرچه در راستای کاهش مرگ و میر اطفال، سیاستگذاری، برنامه ریزی و همکاری حکومت ها با سازمان های بین المللی شرط اساسی به حساب می آید؛ اما این مسأله از توان حکومت های ضعیف و بدون پشتوانه اقتصادی خارج می باشد. بنابراین مسؤلیت مرگ و میر نوزادان در کشورهای در حال توسعه، تنها به حکومت های آنها مربوط نمی شود که سازمان ملل متحد و کشورهای برخوردار از امکانات اقتصادی و رفاهی، بر اساس تعهد انسانی و اهداف ملل متحد در هزاره سوم، مسؤلیت سنگین تر و بیشتری را به عهده دارند.
افغانستان یکی از کشورهایی است که دو نیم دهه جنگ را پشت سر گذاشته و نا امنی و خشونت هنوز ارائه خدمات صحی را در بسیاری از مناطق کشور ناممکن ساخته است و به علاوه دشواری راههای مواصلاتی و عدم آگاهی مردم از مسایل بارداری و زایمان که نیازمندی به برنامه های دقیق و جامع فرهنگی و اقتصادی را ضروری می سازد، بیش از گذشته به کمک ها و حمایت های بین المللی در این زمینه نیاز دارد.
حکومت افغانستان ثابت کرده که در زمینه تطبیق برنامه های توسعوی درکل و کاهش مرگ و میر مادران و کودکان به صورت خاص همواره همکار خوب کشورهای حمایت کننده و سازمان های بین المللی فعال در این زمینه بوده است؛ لذا کشورهای توسعه یافته باید نقش مثبت خود را در عرصه بهبود عرضه خدمات صحی و دسترسی مردم به تغذیه سالم ایفا کرده و حکومت و مردم افغانستان را در این زمینه یاری دهند.