پیشنهاد صلح حکومت افغانستان به طالبان، موج جدیدی را در روند صلح ایجاد کرده و آن را از سطح شعار و حرکت های نمایشی تا سطح یک راهبرد واقع بینانه ملی بالا برده است. به همین دلیل این طرح مورد استقبال همگان قرار گرفت و شهروندان افغانستان از هر قشر و طبقه¬ای که بودند از این طرح حمایت کردند.
کشورهای حامی افغانستان نیز این طرح را بی نظیر و مفید ارزیابی کردند و حمایت شان را از طرح صلح حکومت افغانستان اعلام داشتند.
سازمان ملل، ناتو و بسیاری از کشورهای منطقه، ضمن اعلام حمایت از طرح صلح حکومت، از گروه طالبان نیز خواسته اند که بدون قید و شرط این طرح را پذیرفته و مذاکرات صلح با حکومت افغانستان را آغاز کنند.
پیشنهاد صلح حکومت در پروسه کابل 2، یک برد سیاسی دیگر برای حکومت افغانستان به شمار می رود؛ زیرا برخی از کشورهای منطقه که حکومت افغانستان را متهم می کردند که اراده جدی برای مذاکره با گروه های مسلح مخالف دولت را ندارد، اکنون غافل گیر شده و در یک تنگنای سیاسی گرفتار آمده اند.
واقعیت این بود که حکومت افغانستان همواره از داعیه صلح حمایت کرده و در این راه تلاش های زیادی را به کار برده است. اما ضعف ها و نارسایی هایی که در سیاست ها و راهبردهای رسمی وجود داشت، تا حدی بر این تلاش ها سایه افگنده و آن را کم اهمیت جلوه داده است.
این طرح به صورت روشن چوکات صلح و گفتگو با مخالفان را مشخص می کند و پیشنهادهای روشن و واضحی را برای مخالفان مسلح دولت ارائه می دهد. از اینرو این طرح با طرح های قبلی بسیار متفاوت بوده و از منطق سیاسی قوی تر برخوردار است. این طرح صداقت دولت را در روندهای ملی آشکار می سازد و اراده جدی آن را در راستای ایجاد یک نظام همه پذیر و مبتنی بر اصل عدالت، تکثر گرایی و حقوق شهروندی، برملا می کند.
حکومت افغانستان در این طرح قدرت و بالادستی خود را بر مخالفان مسلح دولت ثابت می کند و نشان می دهد که حکومت از ظرفیت های سیاسی قوی برای هرنوع تعامل، چانه زنی و مذاکره با مخالفان مسلح دولت برخوردار است و در چارچوب منطق و ارزش های عمومی می تواند زمینه های برگشت مخالفان به زندگی عادی و عاری از خشونت را فراهم آورد و مشارکت فعال آنها را در روندهای سیاسی تسهیل نماید.
حکومت افغانستان به همه مخالفان نشان داد که لازم نیست که با دولت های دیگر از جمله آمریکا مذاکره کند. این حکومت مستقل است و با اراده سیاسی مستقل و قوی، می تواند روی هر طرحی که امنیت، ثبات و آرامش پایدار در کشور را به وجود آورد، وارد گفتگو شده و تمام طرح ها و پیشنهادهای مخالفان را بر مبنای منافع جمعی مردم افغانستان و آینده درخشان و باثبات کشور، مورد ارزیابی قرار دهد.
این طرح قوت و قدرت نظام سیاسی افغانستان را به نمایش می گذارد. قدرتی که با آمدن مخالفان از مشروعیت و پایداری خودش بیم ندارد. پیشنهادهای مشخص برای گروه های مسلح به این معنا است که این حکومت دارای طرح و برنامه است و می تواند در مورد مسایل جنگ و صلح در چوکات این طرح ها و برنامه ها، تصمیم بگیرد.
اکنون شورای امنیت سازمان ملل متحد و کشورهای عضو ناتو به صورت جدی از طالبان خواسته اند که پیشنهاد صلح دولت افغانستان را بدون هیچ پیش شرطی بپذیرد. اعضای شورای امنیت سازمان ملل از روند صلح به رهبری دولت افغانستان حمایت کردند و آن را یک برنامه عملی برای مصالحه در افغانستان دانستند.
ناتو نیز در گزارش سالانه خود آورده است که طرح صلح دولت افغانستان، واضح ترین دعوت به صلح است و این فرصت جدیدی را برای پایان دادن به جنگ در افغانستان فراهم می کند.
در دو سال گذشته طالبان تمام نیرو و قدرت خود را به کار گرفت تا یکی از ولایت های افغانستان را تصرف کند و از آن به عنوان مرکز قدرت و سازماندهی خود بهره ببرند؛ اما با مقاومت نیروهای شجاع اردو و پولیس ملی و حمایت قاطع نیروهای ناتو، این دسیسه ها ناکام ماند و طالبان به اهداف استراتژیک خود دست نیافتند؛ اکنون که نیروهای امنیتی قوی تر و با انگیزه تر از گذشته در جبهات نبرد می جنگند و حمایت دوامدار بین المللی را نیز با خود دارند، دیگر فرصتی برای طالبان برای مانور نظامی باقی نمی ماند. طالبان در سال آینده نیز هیچ دستاورد سیاسی و نظامی نخواهد داشت و با اطمینان باید گفت که این گروه هر روز ضعیف تر شده و شالوده تشکیلاتی شان سست تر و آسیب پذیر تر می شود؛ بنابراین تنها راهی که برای گروه طالبان باقی می ماند، این است که از فرصت موجود بهره برده و به روند صلح و مذاکره با حکومت افغانستان بپیوندد.