تا دو سال پیش جنگ تروریسم علیه دولت و مردم افغانستان بر سر جغرافیا و زمین بود. چون بر اساس تیوری های تروریستی که خود را امارت یا خلافت اسلامی می نامد، وجود جغرافیا و سرزمین برای تشکیل حکومت اسلامی یک ضرورت است. از همین رو حامیان تروریست ها نیز تمام توان و ظرفیت های جنگی خود را در این راستا به کار می گرفتند که جایی برای تروریست ها اشغال کنند. اما اکنون نزدیک به دو سال است که پالیسی جنگی و حملات تروریستی تغییر کرده است. بر اساس پالیسی جدید تروریست ها، شیوه های جنگی آن ها بر ایجاد ترس و وحشت از طریق حملات انتحاری، کشتار مردم بی گناه، حمله بر مراکز دولتی و تجمعات مذهبی متمرکز شده است. متاسفانه اکثر حملات انتحاری معطوف به هویت های مذهبی و ایجاد نفاق در بین جامعه است.
تروریست ها به گونه ای حملات انتحاری و تروریستی را طراحی و اجرا می کنند که دارای زوایای گوناگون و پیام های مختلف است. این حملات به گونه ای صورت می گیرد که به دنبال ایجاد شقاق و تفرقه در جامعه است. وقتی حملات بیشتر متمرکز به هویت خاص قومی و مذهبی صورت می گیرند، ناخودآگاه تخم نفاق را می کارند و حساسیت های مذهبی و قومی را بر می انگیزند.
از سوی دیگر این حملات به گونه ای اجرا می شوند که در متن خود استعداد شایعه و افترا و بدبینی ها را دارند. چه بخواهیم و یا نخواهیم وقتی صد نفر در یک چشم برهم زدن پرپر می شوند، به هرگونه بدبینی و سوء ظن دامن می زند. این بخش از معنای ضمنی حملات انتحاری با تلفات بالا سبب تعمیق بی اعتمادی میان مردم و حکومت نیز می شود. زیرا مردم احساس می کنند که در میدان ترور و انتحار تنها رها شده و نهادهای امنیتی و حکومتی کاری برای آنان نمی کنند. نمی توان مردم را ملامت کرد و از آن ها توقع داشت که لب فرو بندند و از حکومت انتقاد نکنند. زیرا احساسات در چنین مواقع غلیان می کند و قابل کنترل هم نیست. هم چنین این امر را نیز نادیده نباید گذاشت که تامین امنیت و حفظ جان مردم از وظایف اصلی نهادهای امنتی و حکومت است.
البته نباید نادیده انگاشت که بسیاری از انتقادها و رویه های عمومی به خصوص در فضای مجازی بیش از آن که به همگرایی و همدلی میان مردم در برابر دشمنان مشترک بینجامند، به نفرت پراکنی ها او دشمنی ها دامن می زنند و بدین ترتیب نتیجه همان می شود که تروریست ها و طراحان حملات انتحاری می خواهند. اما با آن همه نمی توان احساسات و انتقادهای مردم را نادیده گرفت و بدان ها توجه نکرد.
بعد دیگر حملات انتحاری مربوط به آینده و سرنوشت جمعی مردم است. این حملات اگر ادامه یابد و واقعا دولت نتواند راه حل اساسی برای مبارزه با تروریسم پیدا کند، احتمال این که افغانستان تبدیل به سوریه یا عراق دیگر شود وجود دارد. دست های پیدا و پنهان بسیاری در کار است که فرقه گرایی را در افغانستان نیز نهادینه و همگانی سازند. اگر فرقه گرایی در افغانستان به همان شکلی که دیگران می خواهند پا بگیرد و تروریست ها به این کار موفق شوند بدون تردید همه دستاوردهای چند ساله اخیر نابود خواهند شد و روزگار بدی بر ما حاکم خواهد گردید.
تروریست ها با انجام حملات تروریستی و انتحاری و تشدید جنگ علیه دولت افغانستان می خواهند حضور خود را در افغانستان تثبیت و تضمین کنند. این بخشی مهم و البته بِّعد استراتژیک حملات تروریستی است. زیرا استراتژی های منطقه ای و پالیسی های استخبارات منطقه فعلا بر حضور تروریسم در منطقه و افغانستان طراحی شده است.
تمام آن چه گفته شد ابعاد مهم حملات انتحاری است. اما ابعاد پنهان تر و امنیتی این حملات تا حدی مرموز و مبهم است. مهم آن است که تروریست ها حملات انتحاری را معطوف به اهداف خطرناک و شکننده انجام می دهند و در حال طراحی حملات دیگر هستند.
اما بعد مهم و دیگر قضیه مربوط به مردم و دولت افغانستان است که با این حملات و پیامدهای ناگوار و خطرناک آن ها چگونه برخورد می کنند. اکثریت مردم که مخاطبان اصلی رسانه ها و شبکه های اجتماعی در افغانستان هستند در دنیایی از بدبینی و توهم به سر می برند. متاسفانه شبکه های اجتماعی و رسانه های همگانی به گسترش این بدبینی ها و نفرت افکنی ها نقش اساسی دارند.
حکومت هم متاسفانه علی رغم استراتژی های موثر در زمینه بدنامی و منزوی کردن تروریست ها و حامیان منطقه ای آن ها و هم چنین علی رغم مبارزه قاطع با تروریسم، اما در زمینه توجیه جنگ موجود و بسیج کردن افکار عمومی علیه دشمنان ناکام بوده است. دشمن از همه شیوه های جنگ تبلیغاتی و شایعه پراکنی استفاده می کند و هر روز یک حادثه خلق می کند و در کنار آن صدها پیام تبلیغاتی زهرآگین و نفاق افکنانه تولید می کند و به خورد مردم می دهد. اما ما نتوانسته ایم هنوز برای مردم بقبولانیم که همه ما در یک کشتی طوفان زده سوار هستیم و اگر این کشتی غرق شود همه ما نابود خواهیم شد.