افغانستان دارای موقعیت ژئوپولتیک مهم در منطقه بوده و این موقعیت نقش افغانستان را در تحولات منطقه و جهان برجسته ساخته است. موقعیت ژئوپولتیک افغانستان فرصت های بزرگی را برای این مردم خلق کرده و زمینه های توسعه و پیشرفت را برای کشور مهیا کرده است. حکومت های گذشته می توانستند از این موقعیت حساس جغرافیایی در راستای رشد و توسعه کشور بهره ببرند؛ اما متأسفانه حکمرانان افغانستان نه تنها از این فرصت ها بهره نبردند که با بی کفایتی و سهل انگاری تمام، زمینه تجاوز و دست اندازی های کشورهای خارجی را در افغانستان هموار کردند.
حکومت های افغانستان هیچگاه در عرصه بین المللی بازیگران خوبی نبوده اند. تمام تلاش و کوشش حکمروایان گذشته معطوف به حفظ سیطره شان در داخل افغانستان بودند. حکومت های گذشته بجای این که از فرصت های ملی و بین المللی به نفع کشور و مردم سود ببرند؛ با تکیه به یکی از قدرت های منطقه¬ای و بین المللی مقدمات جنگ و تجاوز را در افغانستان مهیا می کردند؛ از اینرو اهمیت استراتژیک و ژئوپولتیک افغانستان همواره سبب تنش و تقابل میان منافع متضاد و ناهمگون کشورهای منطقه گردیده و آتش جنگ، خشونت و کشتار را در جغرافیای افغانستان شعله ور کرده است.
افغانستان همواره قربانی اهمیت ژئوپولتیک خود گردیده و همیشه از این ناحیه ضربه دیده است. البته علت این مسأله پیش از آن که به سیاست های کشورهای منطقه و جهان مربوط شود، به نفهمی و کج اندیشی حاکمان این سر زمین ارتباط می گیرد.
از سوی دیگر اقشار و کتله های مختلف افغانستان همواره سعی کرده اند که از طریق تعامل با یکدیگر در رونق اقتصاد افغانستان مساویانه سهم بگیرند و با بهبود و توسعه مناسبات اجتماعی و فرهنگی راه را برای مشارکت عادلانه سیاسی نیز هموار سازند؛ ولی تفکر سلطه گرایانه حاکمان افغانستان، نقش مخرب و منفی در روابط اجتماعی و فرهنگی مردمان این کشور بازی کرده و بجای تعامل بر تقابل ملیت ها و کتله های سیاسی و اجتماعی تأکید ورزیده است. تفرق اجتماعی همانطوری که اجماع و تصمیم گیری را در برابر حکومت با چالش مواجه می کرد، ایستادگی و مقاومت در برابر مداخلات نا مشروع کشورهای دیگر را نیز کاهش می داد.
با سقوط رژیم طالبان، حکومت استبدادی جایش را به یک نظام دموکراتیک داد. نظامی که بر آرای آزاد مردم افغانستان و ارزش های انسانی و دموکراسی متکی است. در این نظام منافع مردم، محور سیاست ها و تصمیم گیری های کلان بوده و سیاست ها بر مبنای منافع جمعی شکل می گیرد.
حکومت به عنوان بخشی از این نظام می کوشد تا برای خودکفایی اقتصادی از تمام ظرفیت ها و موقعیت های افغانستان بهره برده و بجای تقابل کشورهای منطقه و راه اندازی جنگ های نیابتی در کشور، عرصه را برای تعامل کشورهای منطقه در جغرافیای افغانستان فراهم سازد.
به این دلیل حکومت وحدت ملی سیاست اقتصاد محور را در اولویت سیاست های خارجی خود قرار داده و می خواهد کشورهای منطقه را برای سرمایه گذاری در افغانستان تشویق کند. این سیاست تا هنوز نتایج بسیار ارزشمندی برای افغانستان به همراه داشته است و قراردادهای اقتصادی کلانی با کشورهای منطقه به امضاء رسیده است.
دیروز رسانه های هندی گزارش جدیدی به نشر سپردند مبنی بر این که هند و چین می خواهند تیرگی روابط شان را با راه اندازی یک پروژه مشترک در افغانستان بهبود بخشند.
قرار گزارش رسانه های هندی، نخست وزیر هند و رئیس جمهور چین در دیدار دو روزه¬ای که در چین داشتند با هم موافقه کرده اند تا پروژه های بزرگ اقتصادی را در افغانستان به گونه مشترک راه اندازی کنند.
حال اگر این گفته به واقعیت تبدیل شود و دو کشور که سال ها با همدیگر اختلاف مرزی و سیاسی داشته اند، به خاطر راه اندازی یک پروژه مشترک در افغانستان از اختلافات شان بگذرند، بدون شک یک گام مهم در راستای احیای نقش استراتژیکی افغانستان در منطقه برداشته خواهد شد.
حکومت افغانستان باید از این تصمیم هند و چین استقبال کرده و در راستای عملی ساختن آن تلاش نماید. افغانستان می تواند زمینه سرمایه گذاری های بزرگ را برای دو کشور آماده سازد و قراردادهای مختلفی را با دو کشور به امضاء رساند. امیدواریم که این تصمیم کشورهای هند و چین سبب تشویق سایر کشورهای منطقه برای سرمایه گذاری در افغانستان گردیده و سبب تجمیع منافع کشورهای منطقه در کشور گردد.